Help, ik word een foodie?!

Laat ik het maar toegeven: dol op koken ben ik nooit geweest. Mijn moeder is ook geen keukenprinses en mijn zusje heeft er ronduit een hekel aan. Toen ik op m'n 18e op kamers ging, kon ik niet koken. M'n moeder heeft vlak voor m'n vertrek naar Maastricht nog een poging gedaan om me de basis bij te brengen, maar echt enthousiast was ik niet. Ik heb het aan mijn huisgenoten te danken dat ik rijst heb leren koken en gehakt rullen.

Mijn moeder is zo'n type van hoe gaarder hoe beter (ieieieie, bloemkool in de zondagse soep - U proeft 'm?) en tralala, uit het potje in het pannetje. Om het het beeld maar te schetsen. Met Kerst aten we jaren hetzelfde: eerst ragout (ja, uit blik), daarna zondagse soep. Dan volgden er twee soorten vlees, meerdere soorten groentjes en aardappelen en daarna pudding en ijs. Nix mis mee he, maar hogere culinaria was het niet.

En dan had ik dus van die foodsnobs om me heen, die zo fijn met een tangetje stonden te zwaaien: "Ja Jamie, die zegt.... En helemaal niet moeilijk hoor, je gooit gewoon wat bij elkaar en presto. Gebruik jij spinazie uit de vriezer? Nou ja, dat kan natuurlijk ook..." Dat soort geneuzel. Daarom vind ik Nigella Lawson zo leuk! Zij zei in een interview met College Tour dat koken heus niet zo bijzonder is. Het is maar eten, niet het achtste wereldwonder. Niets om zo verwaand over te doen. Dank Nigella!

Goed, dat allemaal gezegd hebbende.... Sinds kort krijg ik toch het groente- en fruitpakket van de bioboer hiero? Iedere week pik ik een kratje op met groente en fruit. De eerste week had ik nog wat dingen liggen, dat moest eerst op. En daarna ben ik beetje bij beetje gaan koken uit het pakket. Moest wel, want anders kon ik het wegmikken en dat kan echt niet. Dat is Zonde! Ondertussen heb ik al tuinbonen gekookt, een kaassaus van scratch gefabriekt, diverse salades in elkaar geflanst en allerlei soepjes gemaakt. En het was allemaal lekker!

Okay, ik weet weer waarom ik al zo'n twintig jaar geen tuinbonen meer op had. Ik vind het ook niet erg dat het tuinbonenseizoen voorbij is (weer wat geleerd ;)), maar die salade met bosbieten en feta.... Zalig! En mijn wortelsoep met kokos, dat was watertanden.... Op Instagram deel ik creaties met mijn lieve volgers onder de hashtag Biokokkin. Eerlijk is eerlijk: niet al mijn ingrediënten zijn biologisch. Dat lukt me nog niet. Voorlopig ben ik al heel blij dat ik bijna iedere dag (soms heb ik kliekjesdag, ook fijn) vrolijk in de keuken sta te kokkerellen. Met groentes waarvan ik op Google moet opzoeken hoe ze heten. :)

Een kooksnob zal ik niet zo snel worden, maar een foodie?! Het zou zomaar kunnen..

To buy or not to buy...

In juni had ik met mezelf afgesproken dat ik weer eens een maand niets zou kopen en dat er weer wat meer weg zou gaan. En op een tripje naar Brugge na, waar ik mezelf toestond een paar boeken te kopen en bonbonnekes voor het thuisfront, ging dat prima. O ja, ook nog wat leuke kaartjes om te sturen en te ruilen, gingen er mee naar huis..

En dus ging ik in juli los. Ik was in juni toch zo braaf geweest en het was tenslotte uitverkoop. Dus kwam ik thuis met twee jurkjes. Allebei van goede kwaliteit, waar ik vast jaren plezier van zal hebben. Ook bij de Action was ik naar binnen gehuppeld, voor leuke graaidingetjes. Heb ik natuurlijk al, maar meer = leuker. Ik bestelde nog meer kaarten, hele leuke, met theekopjes en boeken en lezende dames. Op de site waar ik laatst ook blogde. En passant werden hier en daar wat cadeautjes meegenomen.

En ja, het knaagde wel wat, maar het was ook wel erg leuk. Gewoon geld uitgeven. Lekker onbezorgd. Niet dat ik de hele Action leeggekocht heb en die jurkjes waren ook echt niet duur, maar nodig? Natuurlijk niet. En toen las ik het blog van Min of Meer over gedrag.

Met de vraag wat jouw diepe groeven zijn. Oftewel, in welk gedrag verval jij makkelijk? Dat was makkelijk te beantwoorden, dit dus. Een tijd zuinig aan doen lukt prima, maar daarna.... Daar gaan de remmen weer. Nu kan ik dat best goedpraten want: "Het is lang niet meer zo erg als eerst, toen gaf ik veel meer geld uit." Klopt, zo kon ik voorheen nooit een boekhandel verlaten met lege handen. Maar toch. Het is ook niet zo dat ik vind dat ik dat shirt of die tas of wat dan ook verdiend heb. Omdat ik zo hard gewerkt heb ofzo. Er zijn zoveel mensen die zoveel harder werken dan ik en veel minder verdienen.

Dus: ik ga weer minderen. Geen gohwatleukdatneemikmee-dingetjes meer. Dat met name. Of datisleukvoordieendie, terwijl ik toch nog behoorlijk veel in de kast heb liggen. En als ik toch wat koop, dan ga ik voor kwaliteit en zoveel mogelijk bio-eco-rechtsdraaiend. Of tweedehands, bij den kringloop.

Dat gezegd hebbende.... Vrijdag was ik dus bij onze oosterburen, waar alles grosser, besser und billiger is. Dat wilde ik me toch ook eens aanschouwen. Van te voren had ik me al voorgenomen: vandaag mag het, ik ga los (haha, wel binnen de perken, controlfreak dat ik ben!), suikergewijs en budgetgewijs. En ik ben heel goed geslaagd!

Ik had gehoord dat je in Duitsland veel eco en vegan spullen kunt krijgen tegen fijne prijsjes. En dat klopt wel, het assortiment is groter dan hier en de prijzen liggen idd lager. Dat het uitverkoop was, scheelde natuurlijk ook. :) Ik heb nu biologisch ondergoed, een biologisch shirt en heel, heel veel biologische thee. Hoef ik voorlopig echt niet meer te kopen! Verder nog een hele gave sjaal (mental note to self, sjaals uitzoeken, ik heb er echt plenty) en nog een shirt. Niet eco-verantwoord trouwens. We gaan dus nog wel een keer terug, dan met een echte boodschappenlijst. Ik heb me namelijk ook voorgenomen om voortaan zoveel mogelijk ecologisch te kopen. Als er een alternatief is, dan wordt het dat. Meer over mijn biologische culinaire avonturen in een volgend blog!

Ooooo.... en ik was van de week bij de kringloop. Het lijkt wel alsof de boekenwurmen ook op vakantie zijn, want er stonden toch fantastische boeken! De meeste staan hier natuurlijk al lang in de boekenkast, maar wat zou ik ze graag allemaal meenemen. Om ze een goed tehuis te bieden in mijn boekenasiel. Zo stonden er wel drie exemplaren van de Vliegeraar. Maar ja... Als je dat nu nog niet gelezen hebt, dan ben je waarschijnlijk de laatste van het land of heb je een hekel aan lezen. Gelukkig stonden er nog veel meer hele fijne boeken, ik heb er toch weer acht meegesleept naar mijn asieltje!

Hele fijne zondag allemaal, geniet ervan! X

Speuren by Roodkapje & Wolfje Down Under

Roodkapje en de Wolf waren vandaag in het bos. Met mandje en al, want ze hadden een missie. Voor de collega's speurwolven moest er een oefenspoor gelegd worden. Dat wordt iedere week gedaan en deze week waren de dames aan de beurt. Best nog wel een klus, want het spoor moest natuurlijk Uniek, Interessant en Uitdagend zijn. En dan moet je ook nog onthouden waar het spoor ligt, voor het geval de anderen verkeerd lopen.... Maar het ging goed! Na een paar uur door de bosschage te zijn gekropen, wilde zwijnen te hebben getrotseerd en over boomstammen te zijn geklauterd, lag er een spoor waar een beetje survivalgids een puntje aan kon zuigen. Met een beloning aan het einde! En zoals U kunt merken, zijn de dames weer heelhuids thuisgekomen waar er thans flinke bomen omgezaagd worden. Vermoeiend hoor, dat speuren. Fijn weekend allemaal!

Die Heimat by Mirjam Down Under

Die Anja und ich waren heute in der Heimat. Gemuetlich! Und billig, und das finden wir Hollaender immer toll. Natuerlich gab es Kaffee und Kuchen, und Trinkcholat. Lecker! Wir haben uns auch etwas gekauft. Mit voller Taschen und eine leere Boersche sind wir wieder nach Hause gefahren. Tschuess Deutschland, bis bald! 

#mh17

Kaarsje

Waar was je toen Kennedy neergeschoten werd? Toen je hoorde dat Lady Di en Dodi tegen een betonnen pilaar waren gereden? Toen er een vliegtuig uit Amsterdam boven de grens van Oekraïne en Rusland neergestort was?

            Ik zat in de auto, ik ging naar huis. Op naar een lang en warm weekend. Op de radio een ingezonden bericht, er zou een vliegtuig van Malaysia Airlines zijn  neergestort. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe erger het nieuws werd. Het vliegtuig zou zijn neergeschoten. Een aanslag dus. Geen kans op overlevenden. Een passagiersvliegtuig? Dat kan toch niet?

            Het blijkt te kunnen. Machtige stalen vogels kunnen met een goedgemikte pijl zomaar neer beneden worden gehaald. Hun vlucht gebroken. Met hen honderden slachtoffers. Honeymooners op weg naar hun paradijs. Wetenschappers die naar de Aidsconferentie in Australië gingen. Hun gebroken lichamen liggen nu in het niemandsland tussen Oekraïne en Rusland, totdat ze geïdentificeerd en gerepatrieerd worden. Gerepatrieerd? Naar huis gebracht, toch? Hun allerlaatste vlucht.

            Het schijnt de grootste vliegtuigramp te zijn voor Nederland, met het grootste aantal slachtoffers. Wat maakt het uit? De ergste, de op een na ergste. Kan het schelen. Wat ik misschien wel het ergste vind, is dat we ons niet maar hoeven af te vragen waar deze wereld naartoe gaat. Dat we niet hoeven op te roepen voor een verandering in onze mentaliteit. Dat hebben we al zo vaak gedaan. Helpt het? We blijven toch de behoefte voelen om oorlog te voeren, om anderen aan te vallen en pijn te doen. Ik geef het toe, vandaag is mijn glas half leeg.

            Vandaag dus geen grappen en grollen door in Kaza Maria, vandaag een klein teken van medeleven. Dit is mijn kaarsje voor alle slachtoffers en voor iedereen om hen heen.

Brugge, boeken en....

En... Tja, geen idee. :) Laatst was ik toch in Brugge? Ik had wat tijd voor mezelf, altijd fijn. Vooral als het dan lukt om een boekhandel in te duiken. Om hopelijk een gouden vondst te doen, een boek wat bij ons nog niet in de schappen ligt. Leuk als souvenir! Heerlijk om door zo'n winkel te slenteren, een boek op te pakken, achterkant lezen: "Dit zou 'm kunnen zijn. Mijn vangst van deze trip. Deze niet..." Een van de boekhandels was zo'n heerlijk ouderwetsche, met personeel dat vraagt of ze je kunnen helpen en waar je heerlijk kunt keuvelen over je uiteindelijke keuze! 

Dit zijn ze geworden! Behalve het blauwe boek, dat heb ik viavia overgenomen. Het bovenste boek is zo mooi! In het Nederlands heet het Tijgers in de Nacht. Het gaat over Ruth, een wat oudere dame die na het overlijden van haar man alleen in een huisje aan het strand woont. Dan hoort ze een tijger... Bij haar in huis. Vreemd? Ja. Niet lang daarna staat Frida met haar grote koffer op de stoep. Door de overheid gestuurd om voor Ruth te zorgen. Bijzonder. Beetje bij beetje ontvouwt het verhaal zich. Stap voor stap volg je Ruth en Frida. Tussen de regels merk je dat er iets niet klopt.. Ik kon maar een paar pagina's per dag lezen, zo bang was ik voor wat er te wachten stond. Ik wilde Ruth toeschreeuwen dat ze Frida niet moest vertrouwen, maar ja... Ze hoorde me niet. Zo knap gedaan!

The Girl with all the Gifts is nog niet uit in het Nederlands. Op de kaft staat dat het de meest originele thriller is van het jaar. Interessant.... Op de achterkant staat niets over de inhoud, je moet het dus wel lezen. Slim gedaan door de marketingmensjes! :) Internet dus even aangezwengeld, ben natuurlijk niet voor een gat te vangen, ha! Op Goodreads waren de reviews heel positief, dus mee naar huis! Het is ook echt heel origineel, knap verzonnen! Ook hier word je aan je hand meegenomen het verhaal in. Er wordt niets uitgelegd, nee, je leest vanzelf waarom Melanie iedere ochtend in een rolstoel gezet wordt terwijl ze niets mankeert. Waarom ze in de handboeien geslagen wordt, onder toezicht van de bewaking. Met pistool! Het is een Young Adult boek, in de trant van de boeken van de Twilight-serie. Leuk om te lezen, heel vermakelijk. Niet iets waarvan ik zeg dat je het gelezen MOET hebben. Sorry marketingmensen. :)

En dan de hype op Instagram! Ik volg daar een aantal dames die heel graag en heel veel lezen. Bij hen allemaal kwam dit boek voorbij. Dat moet ik dan natuurlijk ook lezen. Logisch. :) In het Nederlands heet  het Een weeffout in onze sterren. Het gaat over Hazel, die al jaren terminaal ziek is. Door een experimenteel medicijn dat bij haar heel goed aanslaat, is ze er nog steeds. Ze leeft haar leventje, met haar ouders, af en toe spreekt ze een vriendin. Door haar ziekte is ze veel thuis. Een keer per week gaat ze naar haar lotgenotengroepje (heel Amerikaans!), waar ze op een dag Gus ontmoet. Er ontstaat een vriendschap. En dan.... Dan begint het verhaal pas echt. Mooi!   

Fijne avond gewenst, ik duik de veranda op. Eens kijken waarmee... Groetjes!

Bio by Mirjam Down Under

 

Laatst was ik toch bij de bioboer hier om de hoek? De stap is gezet, ik ben nu een biokokkin! Maar voor het zover was.... Vandaag mocht ik mijn pakket voor het eerst ophalen. Hier ergens in de Graaf. Het leek wel of ik ging schatgraven! Vanmorgen zit dit briefje met instructies in mijn brievenbus:  "U rijdt naar deze locatie. Daar parkeert U Uw fiets (voor een minimaal voetstapje, he? Logisch.) bij nummer zoveel en dan draait U naar links. Daar ziet U een garage, daar loopt U omheen. Kruipdoorsluipdoor beweegt U zich om het kippenhok. Let op, kippen niet wakker maken, ze bijten! Dan ziet U een pergola bedekt met rode rozen, daar gaat U onderdoor. En dan ziet U een grote X, daar staat een schop. Daar vindt U Uw pakket! Enne, bedankt voor het omploegen van de tuin!" Zeg Miss Down Under, is dit niet een beetje overdreven? Zo was het vast niet. Okay.. Het bericht kwam per mail. Maar verder!

Weg is weg - Update zoveel

Gisteren was ik bij het asiel hier in de buurt. Niet om een van deze knapperds op te pikken, vindt Anne niet goed. Mme wil graag de enige Queen of the House blijven. Ik had nog een zak brokken staan die ik bij een actie had gekregen. Ook al eet Anne dit soort brokken niet, ik doe toch altijd mee. Er zijn asiels die gesponsord worden door voerfabrikanten, maar het asiel hier niet. Ze kunnen dus altijd voer gebruiken. En ik had nog wat andere dingen; een tekentang, een voerbakje, een kleed voor over de bank. Mooi voor het asiel! En wat zaten er veel kittens.... Zo schattig! Als je naar het kantoortje van het asiel loopt om de spullen af te geven, kom je eerst langs de kattenkamers. Slim gedaan! En als ze dan op je afstuiven: *smelt*. Klein nadeel van al die schattige minilijfjes: je kunt ze bijna niet fatsoenlijk op de foto zetten. Ik heb boel foto's met lijf, maar geen koppie. Of alleen met staart. Niet handig moppies!  

Toen ik terug naar de auto liep, zag ik deze knapperds zitten. Echt tof vonden ze het niet om op de foto te gaan. Er werd geblazen! Okay.... Papperaza gaat wel weer naar huis. Sorry, hoor!

Omdat ik nog steeds minder, minder, minder spullen wil hebben, ben ik maar weer eens door m'n boekenkast gegaan. Althans, de boekenkast waarin de boeken staan die ik wil verkopen. En deze keer echt goed. Ik heb deze boeken al heel lang op Bol.com staan, maar het schiet niet op. Ik heb al lang geen aanvragen meer gekregen. Bovendien vraagt Bol steeds meer commissie, ik ben er wel een beetje klaar mee. Daarom heb ik deze stapels op Marktplaats gezet. Leuk voor op vakantie, aan het zwembad of in Villa Balkonia! Helaas nog geen gegadigden... Jammer. Gelukkig is het over een week Zwefboekendag, dan kan ik weer wat boeken op zwerftocht sturen!

Dat gezegd/geschreven hebbende: laatst was ik toch in Brugge? Daar heb ik weer wat boeken meegenomen. Tja, kan het blijkbaar toch niet laten. Een doorgeefboek uit de kast van het hotel (ik heb er daar ook een achtergelaten, ha!) en twee gloedjenieuwe boeken uit zo'n echte ouderwetse boekhandel, waar je een leesbril mag lenen en waar er gevraagd wordt of ze je mogen helpen. Dan wil je toch de hele boekhandel leeg kopen? Een volgende keer meer over mijn boekengelukjes!

Fijne zondag allemaal, X     

  

Reclame

Voor mij! En voor Cardcetera. Op deze one-stop-postcard-shop kun je de rubriek The Postcard Cure vinden. Iedere maandag wordt deze remedie tegen de Monday Blues gepost. Zes kaarten binnen een thema kun je dan met een leuke korting bestellen. Dan word je toch blij van?

En deze week heb ik de Postcard Cure geschreven! Mijn thema is in het NU leven, hier kun je mijn zes tips en mijn zes kaarten vinden. Neem je even een kijkje? Vind ik leuk!

Eastenders oftewel de Stratenmakersopzeeshow

Oooo, dat straatje hier.. Ik heb er toch wel eens over verteld? De cast van een soap is er niets bij; de buurvrouw met het haar op de tanden, aka de Postduif, aka de Pitbull, de overburen Dhr. Wat en Mevrouw Half-Wat en nog veel meer amusante karakters. Vandaag had ik ook een rol! Die van nieuwsgierige buurvrouw, loerend door de jaloezieën (heb ik niet, maar U snapt wat ik bedoel), compleet met duster en krulspelden. Plaatje compleet?

Een paar maanden geleden viel er een brief in de bus. In de straat van Kaza Maria zouden graafwerkzaamheden plaatsvinden. Een week zou ze niet met haar voiture bij de Kaza kunnen. Ach, er zijn ergere dingen. Laat maar komen. Die week liep wat uit. De stoep bleef open, maar er werden planken over het losse zand gelegd. Met wat kunst- en vliegwerk bleef de Kaza bereikbaar. Beetje jammer dat de communicatie niet zo vlotjes verliep. De heren hadden toch echt op de mat gestaan om te zeggen dat de straat weer open zou liggen. Echt. En ook om te zeggen dat er in de Kaza wat vervangen moest worden. En dat ze daarvoor niet alleen in de gang moesten zijn, maar ook in the living. Vernam Maria van de Buuf. Achteraf. Toen ze al op de werkschoenenmetstalenneuzen door de hut gebanjerd waren. Pardon?

Toch maar eens gebeld om te melden dat de communicatie graag rechtstreeks gedaan zou worden, in plaats van via de Postduif van hiernaast. En dat het allemaal toch wel een stuk langer duurde dan de aangekondigde maand. En dat er opeens krassen op de oprit zaten. Volgens de Buuf zouden de heren machinisten botsautootje hebben gespeeld. Niet alleen bij mij, ook bij haar. Zou vanzelf wegtrekken, zei de meneer aan de telefoon. En ja, dat Maria nooit thuis was als de heren aanbelden... Konden zij ook nix aan doen. Goed, na een maand zouden we elkaar weer spreken. U raadt het al? Na een maand waren de strepen niet weg en was ik ook niet gebeld.

"Niet weg? Vervelend, maar goed, dan gaan we naar een Passende Oplossing zoeken. Mijn collega belt U snel terug." Vriendelijk aangegeven dat als Collega niet snel zou bellen, ik iemand anders zou bellen. ;) Als een boer met behoefte aan een wortelkanaalbehandeling vluchtte hij de auto in. Maar ja... Ik werd niet snel gebeld. Ook niet langzaam. Dus ik moest wel opnieuw bellen. Drie dagen later, meerdere eenzijdige gesprekken met voicemails en "Nee, daar weet ik ook niets van, ik vraag of hij terugbelt", later, kwam Mohammed toch naar de berg. Of andersom.

"O ja, die passende oplossing. Nee, we gaan niet de boel opnieuw straten. Ja, alleen het stukje (na!) dat beschadigd is. Ja, dan houdt U kleurverschil."  En toen was ik het beu. Ik was niet de enige met schade. Mevrouw de Pitbull er dus op afgestuurd. En bij haar werd de boel wel gestraat, helemaal! Hey, das nie eerlijk! De berg dus maar weer gebeld. "Nee hoor, das een misverstand. Ik ga wel even bellen met de stratenmaker."

En daarom zat ik vandaag dus met m'n neus tussen de jaloezieën! Bij de Buuf met de haren op den tanden is tot op heden niet gestraat (ik heb geruchten over een Bram M. gehoord, wij nemen dit met een korrel zout) en de passende oplossing? Daar wordt nog aan gewerkt. Wat een rijk leven, he? Eastenders is er niets bij.