Waarom? Waarom doe ik dat toch? Waarom blijf ik beleefd meepraten en luisteren als iemand een zwamverhaal tegen me ophangt? Een verhaal waarvan ik totaal geen idee heb waar het naartoe gaat, wat ellenlang duurt en waar ik geen zin in heb? Waarom zeg ik dan niet gewoon dat ik weg moet? De beleefde versie van: 'boeit me niet, laat me met rust, doei'.
Vanwaar deze vraag?
Ik had dus weer eens zo'n gesprek. Nou heb ik dat wel vaker. Maar deze was wel bijzonder. Ik kwam terug van een wandeling, onder moeders paraplu. Bij een boerderij hing een bordje, 'scharreleieren te koop'. Joepie! Zoveel lekkerder dan uit de winkel. Ik twijfelde, ik vind het niet prettig om zo andermans erf op te lopen. Helemaal als het er ook nog eens zo verlaten uitziet. Ik liep dus verder.Drempel
Maar ik had zin in die eieren! Waarom me die door de neus boren? Vooruit, grote meid wezen, gewoon doen. Drempel over. Erf dus opgelopen. Geen kip te zien. Echt! Er stond alleen een koe. Totdat ik iets achter me hoorde. Een man. Hij bekeek me even, zei niets. Apart. Ik vroeg naar de eieren.Bijzonder
'Kom je van achter?' Hu? 'Nee.' Zou hij hier op bezoek zijn? De man loopt naar een deur, laat een bel zien. 'Als er niemand is, kun je hier aanbellen. Maar je kunt ook zelf de eieren pakken, je moet wel contact betalen'. Hij pakt 10 eieren voor me, ik betaal en hij vraagt of ik de zus van iemand wat verderop ben. 'Nee, ik had een afspraak op nummer 10 en daarna heb ik in de buurt wat gewandeld.' 'Ah... Wat doen ze daar op nummer 10?' Ik leg het uit, hij snapt het niet. Ik doe nog een poging. 'Jaja, maar wat doet ze dan?' Geen idee waarom, maar ik probeer het nog een keer.Zucht
'Jaja, dus je maakt je wel eens druk?' Ik besluit de kortste weg te nemen en beaam dit. O ja, dat kent hij. Vervolgens komt er een verhaal over zes dikke ordners, een moeder met wie hij op de boerderij woonde en het gedoe met de gemeente en uitvoerders over grond. Aanmaningen, uitspraken van de rechtbank, dat soort dingen. Een weg die eigenlijk negen meter van de grond van z'n moeder en hem af zou liggen, maar nu nog maar een meter. Gladjakkers die aan de keukentafel komen praten waardoor er een vordering van vijf ton ligt. Ongelogen, ik mocht zo binnen komen kijken, hij had stapels met papieren.Smoeder
Nu ben ik in het bezit van een levendige fantasie, dus ik zag mezelf al vastgeketend aan het aanrecht zitten. Of aan zijn bed. Langzaam pakte ik dus mijn paraplu, deed een paar stappen naar buiten en zei dat het me enorm speet, maar dat ik toch echt moest gaan. 'Ja, en het ergste is, nu moet ik naar de rechtbank, nu hebben m'n broers en zussen een kort geding tegen me aangespannen. Nu begint dat ge***.' 'Heel vervelend allemaal, echt, succes ermee!' In ganzenpas liep ik het erf af, naar mijn auto. Ik meende dat ik het jaren zestig gordijn (vast gehaakt door smoeder) zag bewegen toen ik in m'n auto stapte, maar helemaal zeker weten doe ik het niet.Praatpaal
Misschien was mijnheer De Boer wel eenzaam na dood van smoeder en had hij gewoon een praatpaal nodig. Het is natuurlijk heel erg vervelend om met bijna de hele wereld in onmin te leven. Maar misschien kan hij beter naar de kroeg. Of naar een ander adresje. Ik ga voortaan toch beter naar mijn onderbuikgevoel luisteren. En op zoek naar een ander scharreleierenadresje.Fijn weekend lieve mensen. X
Haha, zoooo herkenbaar! Ik heb zo'n mannetje hier in de straat. En dan loop ik al langzaam bij hem vandaan, of excuseer me dat ik weg moet, en he verhaal gaat maar door en door en door..... ik zie je daar echt al staan, haha! Ocherm... Tis dat onze kippen bijna niet meer leggen, anders kreeg je van mij wat scharreleitjes! x
BeantwoordenVerwijderenHaha, dank! Ik spotte van de week een ander bord met 'scharreleieren te koop', en daar kom ik zo ongeveer een keer in de week langs. Niet in een achterafschuurtje, ook erg prettig. :) Maar nu eerst deze eieren opmaken!
Verwijderen