Tijd voor een nieuwe naam! Een naam die beter verwoordt wat je hier kunt verwachten. Ik blijf koken, lezen en schrijven. Maar ik ga jullie ook wat meer van mezelf laten zien. Mijn mening, visie en levensstijl. In al mijn tinten, zeker niet zwart-wit, wel lekker kleurrijk. De schoonheid van imperfectie. De kleine en toch grote dingen van het leven. Op avontuur in mijn Volkswagenbusje, ga je mee? X










maandag 31 oktober 2016

I'm in the garden


De laatste tijd zit ik nogal eens in een moestuin. Niet om te tuinieren, de groene vingers hebben zich nog steeds niet aangediend. Maar om te genieten. Van de zon, het zalige eten, en het prachtige uitzicht. Deze keer was ik bij Wereldtuin Verdeliet, in Cuijk. Daar werd een “Poëtisch Ontbijt” georganiseerd, er werd uit eigen werk voorgedragen, gemusiceerd en ontbeten. In een kas.

Ontbijt

Afgelopen lente was ik voor het eerst bij zo’n poëtisch ontbijt, onder het mom van: doe eens iets anders. Was de poëzie niets, dan had ik in ieder geval gegeten. Kon niet mis, vond ik. En het was geweldig! De sfeer, de poëzie en ja, ook het eten was goed. En dus ging ik deze keer weer.


Poëzie moeilijk?

Lezen jullie wel eens poëzie? Ik nooit, ik grijp veel makkelijker naar proza en non-fictie. Ik heb ook altijd het idee dat poëzie moeilijk is. Geen idee waar de goede man of vrouw het over heeft. Laat maar. Mocht je dat nou ook menen, dan heb ik goed nieuws. Het valt reuze mee! Vooral als een gedicht voorgedragen wordt, je de stem van de dichter hoort en het gevoel erbij meekrijgt. Poëzie laat je mijmeren, denken, voelen. En heel erg genieten.


Rise and shine

En dus ging ik deze keer weer. Best vroeg, om acht uur opstaan op een zondag, maar het was het zo waard! Deze keer werd er iets heel bijzonders voorgedragen. Herman Verweij en May Rooijakkers droegen voor uit de bundel ‘Zolderbrieven’. Herman schreef de gedichten in deze bundel naar aanleiding van de correspondentie tussen zijn ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog.


Dwangarbeid

Herman’s vader verrichte dwangarbeid in Duitsland en moeder, acht maanden zwanger, bleef alleen achter. Uiteindelijk verbleef vader zo’n acht maanden in Duitsland en in deze periode schreef het stel elkaar meer dan honderd brieven. Na het overlijden van vader, in 1996, vonden de kinderen de correspondentie van hun ouders. Herman’s bundel verscheen afgelopen jaar en je voelt in zijn gedichten de afstand en tegelijkertijd het nabij zijn tussen het paar. Heel bijzonder.


Sprookjes

Ook Marion Steur droeg voor uit haar werk. Prachtig! Ze heeft een sprookjesachtige wereld gecreëerd, met kasteelheren, zondebloemen en eenhoorns. Waarin begrippen opeens een heel andere betekenis krijgen. Of misschien hadden ze die betekenis al lang en zag ik ze ze nu opeens. Die wereld schetst ze niet alleen met haar woorden, ze schildert ze ook. Alweer, heel bijzonder.

Verdeliet op Facebook

Ook een keer een van deze mooie evenementen meemaken? Like dan de pagina van Wereldtuin Verdeliet op Facebook en je wordt op de hoogte gehouden. Dit jaar is er geen ‘Poëzie in de Kas’ meer, maar in 2017 beslist wel weer. En als je dan toch in de buurt bent, kun je ook een bezoekje brengen aan die ene bijzondere, (not so) Little Free Library in Gassel, de Prins!

maandag 24 oktober 2016

November Geefmaand

Spontane Geefactie bij de Appie

De bladeren vallen van de bomen, 's ochtends laat ik de hond weer uit in m'n winterjas en deze week ga ik echt mijn winderdekbed op het bed doen. Nee, dit is geen klaagzang over de herfst, dit is een aankondiging. :) Het is namelijk bijna november. En dat betekent dat de November Geefmaand weer van start gaat. Ik weet niet met hoeveel we zullen zijn en dat maakt ook niet uit. Met z'n 25-en schat ik zo zullen we weer iedere dag gaan geven. Dat kan van alles zijn, cadeaus, geld, een glimlach. Ieder jaar leg ik wel een verrassingspakket ergens neer, stuur ik kaartjes, probeer (hey, ik ben ook maar een mens) ik wat aardiger te zijn voor de medemens.

Onvoorwaardelijk geven

Er was best wel wat discussie over dat geven. Want hoor je dat niet iedere dag te doen? Hoor je de rest van het jaar ook niet iets over te hebben voor een ander? Is het niet vreselijk opdeborstklopperig, zo'n maand? Tja. Iedereen mag natuurlijk vinden wat hij of zij wil, vooral lekker doen. Samen met de rest van de groep maak ik in november de wereld een klein beetje mooier. Dat vind ik leuk om te doen. En ja, daar word ik blij van. En nee, daar gaat mijn neus echt niet verder van omhoog staan, hoor. Mocht iemand anders dat wel vinden: veel plezier ermee.

Geefacties

Een paar geefacties heb ik al bedacht, hoewel ik niet de hele maand ga volplannen. Ik laat het gewoon op me af komen. Maar ik ga in ieder geval de hele maand veganistisch eten, hmm, daar mag ik wel wat voor voorbereiden, realiseer ik me nu. Vorig jaar stuurde ik iedere dag een kaartje, dat ga ik nu niet doen. Althans, ik ga wel post versturen, maar niet iedere dag. Ik zie wel hoe dat loopt, waar ik zin in heb. Ook wil ik kleine non-profit organisaties steunen met een gift. En natuurlijk ga ik een donatie doen aan de Little Free Library bij mij om de hoek.

Suggesties

Mochten jullie nog organisaties kennen waarvan jullie vinden dat ze meer aandacht verdienen, dan hoor ik het graag. Misschien kan ik wat voor ze betekenen, wat geld doneren, informatie delen op Facebook, zoiets. Wil je een kaartje op de mat? Laat het me weten! Andere ideeën en suggesties zijn ook altijd welkom.

Doe je mee?

En natuurlijk: als je mee wilt doen, meld je dan vooral aan! Dat vinden we gezellig. Dat kan via deze link op Facebook: https://www.facebook.com/groups/geefmaand/ Het is allemaal heel laagdrempelig, je hoeft ook niet iedere dag iets te doen. Posten mag, dat is van harte welkom, maar als je alleen wilt volgen, dan is dat uiteraard ook prima. Zie ik je daar? X

dinsdag 18 oktober 2016

Oude en nieuwe herinneringen



Overal pompoenen!

Herfst 2015

Afgelopen jaar reed ik in mijn Kaatje over de ring van Antwerpen. Het was oktober, koud en grijs. Al bonkend over het geweldige wegdek van onze zuiderburen, keek ik naar het miezerweer en het vele vrachtverkeer en vroeg ik me af waarom ik mijn zomervakantie ook alweer in België wilde doorbrengen. Iedereen (nou ja, mijn manager en de collega van de verkoopster in de winkel waar ik een warm vest voor de vakantie kocht) vierde vakantie op de ABC-eilanden en poor little me ging weliswaar ook naar een zandstrand, maar wel van een beduidend minder allooi. Sorry lieve zuiderburen, maar op dat moment verkoos ik toch echt een bikini boven m'n winterlaarzen. Ik nam me op dat moment dan ook ferm voor het helemaal anders te doen in 2016.

Retraite

Waarom ik mijn vakantie in oktober vierde? Ik zou op retraite gaan en ik wilde daarna niet meteen weer terug aan het werk. Beetje jammer dat de retraite een paar weken voor de afgesproken datum geannuleerd werd. Uiteindelijk bleek dat gelukkig helemaal niet erg te zijn. Ik werd door de abdis van het klooster uitgenodigd om een weekend zonder programma daar door te brengen en dat was heerlijk. Waarschijnlijk veel fijner dan met programma, omdat ik nu heel veel tijd voor mezelf had, zo heb ik uren in de tuin gezeten met een boek. En ik had bracht tijd door met de nonnen, hoe bijzonder is dat?

Welkom in Gent!

Herfst 2016

Wil iemand raden waar ik afgelopen weekend was? Juist, in België. Aan de kust. :) Op vakantie. Ik zat vrijdag weer op die zelfde ring, gezellig tussen allemaal Belgische, Poolse en Hollandse truckers. En opeens bedacht ik me dat ik me een jaar daarvoor toch iets voorgenomen had... Ondanks het weer was het weekend vorig jaar heerlijk hoor, ik heb enorm genoten. Alleen die kou. Het is toch wel erg fijn om de zon op je gezicht te voelen. Afgelopen weekend werden we op onze wenken bediend, zalig!

Op weg in Belgie

Hoewel de locatie bijna hetzelfde was, werd het toch een heel ander weekend. Mede mogelijk gemaakt door de Belgische infrastructuur, Google Maps, onze netwerkverbinding en laten we de hand in eigen boezem steken, onze blik op de zaken. Ik zal jullie niet met alle details lastig vallen, houd het er maar op dat we onderweg flink wat onverwachte sight-seeing gedaan hebben. Een hoogtepunt en tegelijkertijd dieptepunt was toch wel het ziekenhuis van Gent. Waar we zomaar opeens over de parking reden. Terwijl we toch echt naar Brugge wilden. Tja, een paar keer de verkeerde afslag nemen en je staat zomaar in een andere stad. En als de navigatie je dan allerlei achterafsteegjes in stuurt en de snelweg in geen velden of wegen te bekennen is, dan is het zo een uur later.

Welkom in het hotel


De reis is niet de bestemming of zoiets

Het lukte ons best goed om ons voor te houden dat de vakantie niet pas op de plaats van bestemming begon enzo en ach, wat is een uur.. Toch waren we wel erg blij om in ons hotel aan te komen. Met een echte pint werden we verwelkomd en toen we die op hadden, liepen we in dronkemanspas naar onze kamer, waar het leek alsof we de honeymoonsuite hadden. We hadden gewoon een hemelbed! En het bad was zo groot dat de buren er ook nog bij hadden gekund. Nee lieve mensen, ik vertel niet waar het hotel is en hoe het heet, dadelijk is er voor ons de volgende keer geen plek meer. ;)

Weer op pad

De volgende dag gingen we naar het Zwin, een prachtig natuurreservaat aan de kust. Zegt men. Want we hebben het niet gezien. Weer verkeerd gereden. Een omleiding, een wegversperring en een navigatie die het allemaal niet in de gaten had.. Niet echt handig. Met de frustratie van alle eenrichtingsstraatjes in Gent nog vers in het geheugen besloten we door te tuffen naar Blankenberge. Want daar bleken we opeens naar op weg. Best bijzonder, want dat was precies de plek waar ik niet naartoe wilde.

Verwenkoffie, geweldige naam, toch?

Blankenberge

Lang, lang geleden was ik daar namelijk. Met mijn allereerste vriendje. Zo leuk eindigde die relatie niet, dus om daar nu weer in een hotel te gaan zitten? Nee, bedankt. Blijkbaar had Blankenberge nog een appeltje met mij te schillen, dus daar gingen we! En het was heel erg fijn. Blankenberge is veel mooier dan ik me kon herinneren. We hebben heerlijk relaxed in een koffietentje vlak bij het strand gezeten, van de zon genoten en wat door het centrum geslenterd. Veel was nog hetzelfde, veel was natuurlijk heel anders. En daar kwamen de herinneringen. Niet eens zozeer aan het ex-vriendje, maar meer aan zijn ouders.

Paradijsvogels

Een bijzonder paar, zeker in het dorp waar ik opgroeide. Nogal een gesloten gemeenschap, ons kent ons en doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Waar het in mijn tijd (oma vertelt, ha!) nog vrij bijzonder was om te gaan studeren, de meeste meisjes gingen achter in de supermarkt werken en de jongens gingen de bouw in. Zeker in de wijk waar mijn ex-schoonouders woonden. Deze twee paradijsvogels waren 'import' maar werden, in tegenstelling tot veel andere buitenstaanders, wel geaccepteerd. Het hele dorp roddelde wel over hen en de innige vriendschap die ze met een ander stel onderhielden (need I say more?), maar dat was voor hen niet interessant. Ze gingen gewoon hun eigen gang. Dat was ik niet gewend.


Mr & Mrs Down Under

Buiten de box

Voor mij, opgevoed door ouders die behoorlijk behoudend en bepaald niet genegen tot het verkennen van grenzen waren, die het wel erg belangrijk vonden hoe de buurt en de familie over hen dachten, is dit paar erg belangrijk geweest. Zij lieten me zien hoe het ook kan. Dat de wereld groter is dan mijn geboortedorp. Dat het okay is om grenzen op te zoeken en te overschrijden. Dat iedereen zijn dingen op eigen wijze doet en dat dat prima is. Ze hebben me een groot geschenk gegeven. Zo zittend op dat bankje in Blankenberge, in het oktoberzonnetje realiseerde ik me dat opeens. Wat was ik blij dat Blankenberge zo op mijn pad kwam!

Brugge

Na Blankenberge gingen we naar Brugge. In een keer goed gereden! Ook daar liggen veel herinneringen. De laatste keer dat ik daar was, was met het werk. Het koffietentje waar ik met mijn collega's een bakkie deed tussen het winkelen werk door, zat er nog. Hup, fotootje getrokken en naar de oud-collega's gestuurd! Ook alle boekhandels zaten er nog. Jammer dat we tegen sluitingstijd aan kwamen, we moeten dus echt een keer terug. Gelukkig waren er genoeg biertentjes en restaurantjes open om ons te vermaken. En de sight-seeing was ook nice, Brugge blijft een heerlijke stad. Heel bijzonder, zo goed ben ik niet in navigeren, maar in Brugge liep ik rond alsof ik vorige week nog was geweest.

Hij woont gewoon in Brugge!

Op bezoek

Zondag gingen we op bezoek bij mijn vriendin Trui, en jaja, zomaar, zonder haperen, in een keer de weg gevonden! We gingen het nieuwe huis bewonderen, bijkletsen, de omgeving bekijken. En ook dat was heerlijk. Je hoeft elkaar niet heel vaak te zien om het goed te hebben. En toen was het alweer voorbij.. En reden we, onder het toeziend oog van een gigantisch grote maan, weer naar huis. En weer in een keer goed! En we komen beslist een keer terug, we hebben zoveel moois gezien en nog zoveel niet. Jaja, zoals het Zwin. ;) Maar ook de art deco wandeling in Blankenberge willen we nog doen en de wandeling over de Eerste Wereldoorlog. Tot snel weer mooi Belgie! X

maandag 10 oktober 2016

Over keelontsteking, spuiten en antibiotica

"Je laat je niet afschepen, he?", appte Ogma-collega en mede-koortshoofd naar me. Twee dagen daarvoor had ik al een keer naar de huisarts gebeld en vertelde de assistente me, na samen de checklist doorgenomen te hebben, dat het allemaal wel meeviel en dat ik het maar even moest aankijken. Keelpijn was inderdaad pijnlijk, maar er was helaas niet veel aan te doen. Het devies was: rustig aandoen, veel drinken en zuurtjes tot me nemen.

Rust

Tja. Vooruit dan maar. Braaf slingerde ik Netflix maar weer eens aan, deed wat dutjes en at zoveel drop en ijs tot ik er genoeg van had. De keelpijn werd alleen niet minder en de verhoging ook niet. Best leuk, dat advies, alleen jammer dat het niet echt opschoot. Eten ging inmiddels helemaal niet meer, zelfs brood in soep gedoopt kreeg ik maar met moeite weg. Laat staan paracetamol, en das niet handig.

Abces

De huisarts toch maar weer gebeld en deze keer mocht ik wel komen. "Ik zie het al, je hebt een keelontsteking. En een abces. Ik stuur je naar de KNO-arts.", aldus mijn huisarts. Wow, dat ging snel, van 'nog even aankijken' naar 'ik stuur je naar het ziekenhuis'. "Umm, wanneer dan?", vroeg ik redelijk beduusd. "Nu. Het kan zijn dat ze het abces in ziekenhuis leeg willen halen. Als dat spontaan knapt, ben je nog niet jarig." Dat klonk me nou niet echt aanlokkelijk in de oren, maar goed. Geen keus dus.

KNO

Bij het ziekenhuis werd ik met open armen ontvangen. En spuit. ;) De huisarts had me nog geprobeerd gerust te stellen door te zeggen dat de KNO-arts in 90% van de gevallen alleen antibiotica gaf. Zal best, maar ik zat dus in de 10%. Het viel me mee, die spuit in m'n keel. Bij de tandarts doet het tenslotte ook zeer.

Apotheek

Even later stond ik zonder abces en met halve apotheek weer buiten. Antibiotica tegen de keelontsteking, paracetamol tegen de koorts en mocht de paracetamol niet helpen, nog een andere pijnstiller. Of ik last van m'n maag had. "Nee, hoezo?" "Als je die andere medicijnen gaat slikken, dan kun je het beste maagwandbeschermers erbij slikken." Fantastisch.

Bijwerkingen

Ik ben oprecht blij hoor, dat antibiotica bestaat. Alleen die bijwerkingen... Ik was er al voor gewaarschuwd toen ik m'n medicamenten kreeg overhandigd. En dan zijn tien dagen best lang. Maar goed, die zijn inmiddels ook weer voorbij en nu ben ik weer helemaal happy. Het hoest, kuch en rochelseizoen is duidelijk aangebroken, iedereen heeft er om me heen last van. Tja, je bent trendsetter of je bent het niet. :) Kortom, ik ben er weer, lieve mensen! X