Tijd voor een nieuwe naam! Een naam die beter verwoordt wat je hier kunt verwachten. Ik blijf koken, lezen en schrijven. Maar ik ga jullie ook wat meer van mezelf laten zien. Mijn mening, visie en levensstijl. In al mijn tinten, zeker niet zwart-wit, wel lekker kleurrijk. De schoonheid van imperfectie. De kleine en toch grote dingen van het leven. Op avontuur in mijn Volkswagenbusje, ga je mee? X










vrijdag 29 mei 2015

Mirjam goes to.... Marrakech!

De afgelopen dagen bevond ik me in de wereld van duizend en een nacht. Ik waande me een prinses in de meest prachtige paleizen. Ook zag ik mannen met handkarren, ezeltjes die zware lasten trokken en vrouwen die van top tot teen bedekt waren. Maar ook zag (en hoorde) ik brommers, als grote bromvliegen snorden ze voorbij. Soms met hele gezinnen erop, vrouwen in hun djellaba's of modern geklede mannen. Kortom, ik was in Marrakech.

 
 
De eerste dag hadden we al direct een vervelende ervaring. Door de taxi afgezet, zochten we ons een weg naar het hotel. Door de mensenmassa van het grote plein. Iemand wilde ons de weg wel tonen, bijzonder vriendelijk. Bij aankomst wilden we hem wat kleingeld geven. Te weinig. Dat was ook het ook, dus twintig dirham (twee euro) gegeven, hij wilde er vijf. Nee. Dat werd vervelend, hij werd boos. Wij installeerden ons in onze kamer en gingen wat eten. Meneer de gids stond er nog, nog steeds boos. Hij liep met ons mee, terwijl hij allerlei scheldwoorden riep. Geen prettig begin dus.
 
 
De volgende dag gingen we op pad. Plan gemaakt, niet gevolgd. Expect the unexpected! Dat is het motto van Marokko wel. Ik maakte een foto in het steegje waar ons hotel ook zat. Daar raakten we aan de praat met een man die door opdook. Of we al bij de berbermarket waren geweest? Nee? Dan moesten we echt nog gaan. De markt was heel bijzonder en die dag was de laatste dag. Jaja, knikten we. Nee, dachten we, want dat was niet het plan. Heel Nederlands! Vervolgens kwamen we iemand anders tegen die ook over die berbermarket begon. Dat moest dan toch wel iets bijzonders zijn. We hadden toch genoeg tijd, allons!
 
 
 
Plots hadden we een gids die ons door de stad loodste. Bijzonder pittoreske straatjes, maar meneer had haast. De goedgelovige Hollandse gansjes kwamen uit bij een leerlooierij. Argh.. Bij aankomst kregen we een flink bos munt in de hand gedrukt, tegen de stank. Heel hard nodig! U kent de foto's met al die uitgesproken kleuren? Niet gezien. Dat is blijkbaar in oktober. Zowiezo keek ik meer naar mijn voeten, om te voorkomen dat ik een duik in een van de baden zou nemen. En verder? Kamelenhuiden, koeienhuiden... Nee, dank U. Vervolgens hop hop, naar de ledershop. Tuurlijk.. Na een paar fooien hier en daar voor deze ongevraagde tour op naar het paleis, het oorspronkelijke plan. Met jaja, een pitstop in een winkeltje. Berbermarket? Nooit gezien.
 
Wat we wel zagen, was heel veel viezigheid en armoede. Mensen op een vuilnisbelt, bedelaars. En een stank! Niet te harden. Het sprookje van duizend en een nacht heeft duidelijk twee kanten. Een flinke cultureshock dus.
 
 
Zou ik ooit teruggaan? Nee. Ik ben op veel bestemmingen geweest waar ik heel graag naartoe terug wil. Niet dat ik dat tot nu toe ooit heb gedaan, maar de wens was er wel. Voor mij is Marrakech met haar kolkende mensenmassa, het gedrang, het geroep te veel. De tegenstelling met mijn wereld is voor mij te groot. De paleizen waren prachtig, net als de tuin van Yves Saint Laurent, ik heb zalig gegeten en toch.... Nee. Misschien klinkt dit allemaal wel erg negatief. Toch heb ik wel een fijne vakantie gehad. Ik heb weer een stukje van de wereld ontdekt, prachtige mensen gezien (geen foto's van gemaakt, dat wordt niet gewaardeerd in de islam), kortom me ondergedompeld in een heel andere cultuur. Ik heb de tajine ontdekt (heerlijk eten, echt!), had de rust om een drietal boeken uit te lezen (jaja, ondanks het bijna fulltime lopen in de Grote Stad!) en heb hele mooie dingen gezien. Zoals deze ooievaars. In een paar dorpen verderop kun je ze blijkbaar ook zien, maar dit zijn Marokkaanse en dus heel bijzonder! Voor mij althans. :)
 
Ik ga nu een heel Nederlands frietje halen, dat vind ik altijd zo lekker na een trip naar het buitenland. Verder eens nadenken over aankomende week, want ik heb nog vrij, zo fijn. En verder rustig aan, want iedere dag rond half vrij gewekt worden door de imam, dat is best wel vroeg...
 
Hebben jullie al vakantieplannen? Ik hoor het graag! X

zaterdag 23 mei 2015

Woman in a Bubble

Vorige week zat ik een zalige, warme bubbel. Dat begon de dag voor Hemelvaart al, toen de eerste kaarten voor mijn verjaardag op de mat lagen. Ik was zondag pas jarig, maar blijkbaar waren een paar lieve mensen bang dat tante Pos wat vertraging zou hebben. Helemaal niet erg!

Met Hemelvaart ging ik met een Din en Zusje naar de plaatselijke vlooienmarkt. De vlooienmarkt was een griebus, het kostte allemaal geen poep en dat was maar goed ook. Wat een zooi. Op een aantal goede stukken na, die werden geveild. En op die veiling won ik (jaja) voor maar een paar eurootjes meer dan ik van plan was, een hele gave schoolplaat. Ha! Het weer was mooi, het gezelschap gezellig, ik kwam een oud-collega tegen, allemaal leuk.

Thuis besloot ik na jaren de verfroller maar weer eens ter hand te nemen. Zo'n drie jaar geleden bsloot ik mijn slaapkamer twee kleuren grijs te verven. Een kleur was precies goed en de andere dus niet. Helemaal niet, het werd hemelsblauw. Tja. Wat me bezielde, ik weet het niet, maar ik ging dus stug door met de kwast en roller. Misschien dat het zou wennen? Nee dus. Een muur heb ik destijds al gewit, maar ik kan U vertellen: babyblauw geeft zich niet snel gewonnen. Twee lagen witte verf die zogenaamd echt in een keer zou dekken waren nodig. De puf was al gauw op, dus ik slaap al jaren in grijs/wit/blauwe slaapkamer. Waarom slaap ik toch zo slecht? :) Niet meer! Iedere dag nam ik een muur onder handen. Ook heb ik mezelf ferm toegesproken: omdraaien mag, stoppen ook. Niet meer door omdat dat om de een of andere vage reden zou moeten.

Vrijdag en zaterdag lagen er pakjes, brieven en kaarten in de bus, zo leuk! Vooruit, sommige dingen had ik zelf besteld, maar toch. 's Avonds kwamen een paar vrienden op visite. Ik ben niet van de mensenmassa's, ik vind het veel gezelliger om met een paar goede vrienden samen te zijn. Wat lekkers te eten en te drinken. Het gesprek kwam over dromen. Wat zijn onze dromen? We zijn nu allemaal veertigplus (het woord middelbaar viel, argh!), hebben ouders die in de zeventig zijn, sommigen hebben kinderen die aan het puberen zijn. Een droom was om ooit naar Scandinavië te verhuizen. De ruimte, de vrijheid, dat sprak aan. Wat prompt tegengesproken werd door de eega, want hij wilde z'n geboortedorp nog niet eens uit, ha! Maar ja, het kon toch niet, want de kinderen... En de ouder wordende ouders. Daar een tijdje over gefilosofeerd. Je biedt je kinderen natuurlijk wel een hele gave kans, met veel internationale ervaringen. Maar goed. Ze gaan dus maar naar Scandinavië op vakantie. :) Wat mijn droom was? Naar het buitenland? Nee, daar kom ik voor het werk en privé al regelmatig. Ik interesseer me enorm voor andere culturen, ik vind ook dat ik opensta voor ontmoetingen, maar Nederland vind ik toch wel erg prettig om te wonen. Vooruit, Noorwegen of Zweden zouden me ook nog wel trekken. Maar dat vind ik toch wel een erg grote stap. En een B&B hoef ik al helemaal niet te beginnen. Moet er niet aan denken, de hele tijd vreemden over de vloer! En dan moet je er ook nog aardig tegen zijn.. Nee, bedankt. Wat ik wel wil? Meer tijd. Voor mezelf en mijn creativiteit. Het boek dat ik wil schrijven, de research daarvoor en dit blog. Mooi, zo'n gesprek!

En toen kwam zondag! Zondag rustdag, nou... Voor sommigen onder ons misschien. Ik ging samen met Mim van Mim's Tasjes naar de Familie Bofkont. Laatst zat ik op de site te neuzen en zag ik dat er iedere zondag workshops varkenknuffelen worden gegeven. Wie wil dat nou niet? Toch? Ik vond het in ieder geval een betere invulling van mijn verjaardag dan pootjes geven en beleefd babbelen. Geen zin, doe mij maar een ferm varken. Dus. Eerst Mim opgehaald, daar een taartje gegeten en daarna begon de roodsjoo van Mirjam en Mirjam. De routebeschrijving was heel bijzonder (ga naar de Jumbo, sla daar naar links, in de bocht met koe Mirabella... etc), maar we kwamen goed aan! We werden van harte welkom geheten door Arie Bombarie, een ganzenheer op zoek naar de ideale vrouw. We werden grondig geïnspecteerd, er werd gewikt en gewogen, maar uiteindelijk heeft Arie zijn partner toch niet gevonden. Jammer Arie! Bij de Familie Bofkont wordt er niemand geslacht, alle bewoners mogen tot aan het einde van hun leven doen wat ze het liefste doen: dier zijn. Geen kunstjes, geen kleertjes aan, geen nakomelingen baren. Okay, af en toe gebeurt er een ongelukje. ;) Die nakomelingen worden in ieder geval niet opgegeten of weggehaald. Onze dag was fantastisch, we hebben wat af geknuffeld, gemasseerd en genoten. Heel bijzonder, om in het gezelschap van zulke bewogen mensen te mogen zijn.

Maandag ging ik nog steeds in die fijne bubbel naar kantoor. En daar barstte de bubbel. Bij ons wordt er altijd versierd, makkelijk, dan ziet iedereen dat je jarig bent. Maar bij mij dus niet. Het klinkt misschien wat kinderachtig, maar ik vond het niet leuk. Ik voelde me veronachtzaamd. Om een uur of tien kwamen er een paar binnenwandelen om te feliciteren. Bij ons moet je echt je aandacht opeisen, je moet zelf met je verhaal komen. Tja, zo ben ik meestal niet. Nou had ik best wel wat kunnen zeggen over de ontbrekende slingers. Maar om zo kwetsbaar op te stellen... Dat voelde niet goed. Daar zat ik, zielig te wezen in mijn kale kantoor. Hup, de fijne bubbel uit en de echte wereld weer in. Laten we wel wezen, het zijn maar slingers. Maar overgeslagen worden, dat men je vergeet... Niet fijn. 's Middags zou ik thuiswerken en werkte internet niet. Hoe frustrerend om zowel door de provider als door de helpdesk van het werk van het kastje naar de muur gestuurd te worden. En nog een kastje, en nog een muur... Kortom, geen fijne dag.

Dit wordt wel een heel lang blog.... Dinsdag zat ik op kantoor achter de compu, kwam er een collega binnen. Ze was vergeten te versieren. Joh, echt? Ze kwam haar excuses aanbieden en toen lukte het me wel om aan te geven dat ik er niet blij mee was. Lang verhaal kort: ze heeft alsnog de slingers opgehangen. In de tussentijd ben ik een wandelingetje gaan maken, ben door andere collega's wel gefeliciteerd (kwam wellicht doordat ik vertelde waarom ik aan de wandel was ;)) en zo kwam alles toch nog goed. Nou ja... Natuurlijk zullen er altijd goede en minder goede dagen zijn. Het ging niet alleen maar om de slingers, het gaat om het gevoel van over het hoofd gezien te worden, er niet toe doen. Maar ook om in je kracht te staan, weten wat je waard bent en aangeven wat je wil. Ik heb me wel weer voorgenomen om mijn energie te steken in de mensen en de dingen die er voor mij toe doen. En de rest te laten. Kortom: er is nog wel wat werk te doen. Thuis lag er een geweldig pakket voor me klaar, helemaal uit België! Als er iets precies op tijd kwam.. Ik wens jullie allen een heel fijn weekend! x

maandag 11 mei 2015

De Biokokkin vertelt...


Laatst gingen we met de collega's eten. Omdat het bijna zomer was of zoiets. En er moest nog een bon ingewisseld worden, dus daar gingen we met z'n allen. Nou is Boxmeer niet heel erg progressief en dus ook niet op het gebied van eten. Prima eten, hoor, daar niet van, maar vegetarisch... Dat gaat nog wel, maar als je veganistisch zou willen eten, dan zou je op het spreekwoordelijke houtje moeten bijten. Of op een blaadje sla. :)

Ik eet echt geen vlees, vis soms, niet vaak. Thuis maak ik het maar zelden en in restaurants eet ik het als er niets lekkers vegetarisch op de kaart staat. Goed, in het Boxmeersche zat ik achter dus achter een flinke omelet. Ik heb maar niet gevraagd of ze scharrel waren. ;) En ja hoor, op een gegeven moment kwam het gesprek weer op het vegetarierschap. Soms word ik daar best moe van. Ik vraag tenslotte ook niet aan iedere carnivoor waarom hij of zij vlees eet. Maar goed, ik neem de vragen toch serieus. Stel je voor dat ik een vleeseter zou kunnen bekeren...

Het werd toch een interessant gesprek. Opeens hoorde ik mezelf namelijk vragen stellen die mij doorgaans worden gesteld. Een collega vertelde dat er die dag een kindje bij haar dochter zou komen spelen en dat dat kindje zou blijven eten. En dat kindje was vegetarisch. Prima hoor, dat dat kind vegetarisch was, maar Collega in kwestie moest wel werken. Dus ze zou wel een groenteburger of zoiets in de pan mikken. Waarop ik vroeg of ze niet een keer zonder vlees kon koken. Nee, want daar had ze geen tijd voor! En de Man stelde toch wel erg veel prijs op zijn stukje vlees.

Geen tijd? Koken zonder vlees kost toch niet meer tijd dan met vlees? Nee, maar ze kende geen recepten zonder vlees. Ah... Waarop ik vroeg of ze altijd vlees eten. Ja, of vis. En ze ging niet voor een keer alles aanpassen. Dat was maar lastig. Waarop ik bijval kreeg van de collega die altijd over alles en iedereen een mening heeft. Verrassend genoeg, is dat meestal niet mijn mening. :) Maar deze keer was het anders, ze vertelde dat ze altijd vegetarisch kookt voor haar vegetarische schoonzus. Geen probleem. En als haar vegetarische schoonzus voor hen kookt, is dat ook zonder vlees en hartstikke lekker. Zozo... Ik vertelde dat ik ook moest wennen aan het zonder vlees koken, maar dat het me nu heel goed bevalt (mag ook wel inmiddels) en dat ik door het groentenpakket heel graag en erg lekker kook.  Na al die enthousiaste verhalen stond Collega er toch wel voor open, voor dat koken zonder vlees. De volgende dag heb ik dus een paar van mijn succesnummers gestuurd. Ben benieuwd. :)

Toen ik vegetarisch werd, nam ik me voor om mensen niet te willen bekeren. Het is tenslotte mijn persoonlijke beslissing en ik wilde niet de hele tijd op de kansel staan. Inmiddels zijn we zo'n tien jaar verder en hoewel ik andermans beslissing respecteer, net zoals ik verwacht dat ze mijn beslissing respecteren, merk ik dat ik steeds meer de behoefte voel om mijn mening te geven. Gevraagd en ongevraagd. Ik vind namelijk echt dat wij onze verantwoordelijkheid kunnen en moeten nemen. Het product vlees was eerst een levend wezen. En hoe wij die levende wezens behandelen, daarin tonen wij wat wij waard zijn. Verantwoordelijk omgaan met degene die van jou afhankelijk is, daardoor laat je zien wat voor mens je bent. Door de vraag in stand te houden, houd je het aanbod in stand. Zo simpel is het.

dinsdag 5 mei 2015

Mirjam las in april

Ben ik weer! Alles goed met iedereen? Hebben jullie ook een lang weekend? Heerlijk!

Ook in april las ik weer heel wat boeken. Ook dat vind ik nog steeds een heerlijkheid, om me te verliezen in een andere wereld, andermans hoofd en soms een andere tijd. Als dan alles samenvalt, een mooie schrijfstijl, een interessant onderwerp, dan ben ik blij! Goed, hier komt april:

  1. The Catswold Portal - Shirley Rousseau Murphy. http://www.amazon.com/Catswold-Portal-Shirley-Rousseau-Murphy/dp/0060765402 Met dit boek vermaakte ik me in het vliegtuig naar Minsk. Miss Rousseau's boeken gaan allemaal over katten, je merkt goed hoeveel ze van katten houdt en hoe goed ze ze kent.
  2. Erik of het klein insectenboek - Godfried Bomans. http://nl.wikipedia.org/wiki/Erik_of_het_klein_insectenboek_(boek) Tot mijn schande moet ik bekennen dat Erik nog nooit gelezen had. Ik kan me wel herinneren dat er ooit een serie op tv was van dit boek, maar die mensen in dierenpakken.... Vreemd. Nu lag het boekje in 'mijn' Little Free Library en vond ik het geweldig! Misschien waren de voorwoorden, redes en ten geleides van Dhr. Bomans nog wel het geweldigst... :)
  3. De Uitvinding van Hugo Cabret - Brian Selznick http://www.lezenisleuk.nl/boeken/recensies/voortgezet-onderwijs/532-de-uitvinding-van-hugo-cabret Dit boek stond al jaren in mijn kast, ooit kocht ik het op een beurs en op de een of andere manier trok het me maar niet. Onterecht! Het boek wordt verteld met woorden en met tekeningen. Prachtig. En meer zeg ik niet, jullie mogen het zelf ontdekken.
  4. Altijd genoeg, het consuminderalfabet van Marieke Henselmans. Marieke Henselmans en haar man schreven meerdere boeken over consuminderen, lang voordat het hip was. Altijd fijn, tips om te consuminderen en te besparen. Inmiddels is het wel enigszins gedateerd, het is namelijk nog in het guldentijdperk geschreven.
  5. Jannie's vrolijke zwemclub - Annie de Man. Een van mijn favoriete jeugdboeken! Inmiddels behoor ik niet helemaal tot de doelgroep, in het boek staat dat het voor meisjes tot tien jaar is.. Val ik net buiten. ;) http://www.oudejeugdboeken.nl/meisjes/deman.html
  6. Mirjam als plaatsvervangster - Danielle Fergonet. Dit boek kon ik natuurlijk niet laten liggen op de beurs! Mirjam zit op kaft ook nog eens op een geweldige vintage scooter, zo leuk!
  7. De Zevensprong - Tonke Dragt. http://nl.wikipedia.org/wiki/De_Zevensprong_(boek) April was een maand vol historie. In mijn jeugd heb ik het boek niet gelezen, maar de tvserie kan ik me wel vaag (is al even geleden, he?) herinneren. Leuk, zo'n trip down memory lane.
  8. De Grote Zaal - Jacoba van Velde. http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacoba_van_Velde Jacoba van Velde schreef haar verhaal in de jaren vijftig, maar het onderwerp en haar manier van schrijven zijn zo van nu.. Zo mooi! Aanrader, echt.
  9. Een kleine moeite - Anja Meulenbelt http://www.bol.com/nl/p/een-kleine-moeite/1001004000009966/ Anja Meulenbelt vertelt over het leven van haar moeder en hun relatie, die niet altijd even makkelijk was.
  10. The Facts behind the Helsinki Roccamatios - Yann Martel http://en.wikipedia.org/wiki/The_Facts_Behind_the_Helsinki_Roccamatios Meestal ben ik niet zo dol op verhalenbundels. Zit je net goed in een verhaal, is het alweer afgesloten. Kun je je weer in een ander verhaal, in andere hoofdpersonen. Maar misschien heeft Yann Martel er wel voor gezorgd dat dit verandert. :) Vooral het eerste verhaal is prachtig!
  11. Stoner - John Williams http://www.lebowskipublishers.nl/boek/Stoner-T2816.html De hype van even geleden. Meestal ben ik niet zo van de hypes, ik hoef niet zo nodig samen met heel Holland hetzelfde boek te lezen. Ik ben wel blij dat ik het nu alsnog gelezen heb, want ik vond het heel erg mooi. Niet eens zozeer door het onderwerp, maar wel door de manier van schrijven. Hu? Tja, beter kan ik het niet beschrijven. Op Instagram merkte ik dat het Love or Hate is, of je houdt van dit boek of je vindt het verschrikkelijk. Ik zit dus in het eerste kamp. :)
Dit was april weer! April speelde dus veel in mijn verleden af, mei zal zich voornamelijk in het buitenland afspelen. Waarover later meer. Groetjes!