Tijd voor een nieuwe naam! Een naam die beter verwoordt wat je hier kunt verwachten. Ik blijf koken, lezen en schrijven. Maar ik ga jullie ook wat meer van mezelf laten zien. Mijn mening, visie en levensstijl. In al mijn tinten, zeker niet zwart-wit, wel lekker kleurrijk. De schoonheid van imperfectie. De kleine en toch grote dingen van het leven. Op avontuur in mijn Volkswagenbusje, ga je mee? X










woensdag 31 december 2014

Hello & Goodbye

Bij het gesnerp van de gillende keukenmeiden en het geplof van de rotjes tik ik mijn laatste blog van 2014. Op de valreep werd dit nog een hectisch jaar, met veel emoties. Niet zozeer voor mij, maar voor iemand dicht in mijn omgeving. En daardoor toch ook voor mij. Ik heb m'n best gedaan om emotioneel gezien standvastig te blijven en dat is me ook behoorlijk goed gelukt. Niettemin werd het allemaal wel heel druk. Inmiddels ziet het er allemaal goed uit, we gaan 2015 met een redelijk schone lei en hoop in ons hart beginnen!

Wat de afgelopen weken voor mij persoonlijk heel druk maakte, waren de schilder, de kozijnenboer en de rolluikenman. Want ze kwamen allemaal nog even langs. Gezellig! Daardoor zit de voorkant van mijn huis nu prachtig in de verf, de achterkant heeft kunststof kozijnen en rolluiken. Wat een rust. Met die kozijnen ben ik zo'n twee jaar bezig geweest, op en af. Waarom dat zo lang geduurd heeft? Ik vind het lastig om keuzes te maken als ik niets van de materie af weet. Dat vertelde ik onlangs aan een buuf en zij kwam met de briljante opmerking: "Maar Mirjam, heel veel mensen zijn niet technisch aangelegd en weten niets van dit soort dingen!" O ja. Daar zit wat in. Goed voornemen nummer een!

Als we het daar dan toch over hebben... Die van 2014 zijn me behoorlijk goed afgegaan. Okay, ik heb niet de benedenboel getext, maar ik heb wel een schutting laten zetten (door de buurmannen, was nog gezellig ook), de leidingen in de keuken laten verleggen waardoor de ketel niet meer iedere maand bijgevuld hoeft te worden en de eerder genoemde klussen zijn verricht. Klus nummer een voor het nieuwe jaar is ook al in de maak (oftewel, ben internet aan het afstruinen voor klussende mannen): geluidsisolatie. Volgens de buurvrouw met haar op den tanden (kent U haar nog?), is het isolatiemateriaal in de muur zodanig uitgewerkt dat ik hen veel beter hoor dan eerst. Helaas. De buuf is nogal emotioneel en bij alles schijn je heel dui-du-luk en HARD te moeten articuleren.U snapt dat Mevrouw Maria niet blij is. Vooral niet omdat het geld op is bij de buurtjes en een oplossing dus volledig van mijn kant bekostigd zal moeten worden. Dat kan natuurlijk he, maar als je dan ziet dat het geld wel aan andere zaken / klussen / vakanties uitgegeven wordt... Ik weet het, ik mag en kan niet oordelen over de inhoud van hun porto. Lastig is dat wel.

Ik zou ook biowijn gaan kopen. Dat is gelukt, sterker nog, ik ben bio gaan koken! Voor het grootste deel dan. Sinds een paar maanden koop ik mijn groentes bij een biokweker in de buurt en dat bevalt zo goed! Ze hebben een website waarop heel makkelijke en lekkere recepten staan, ideaal. Er is een wereld voor me open gegaan. Zo lust ik sinds kort spruiten, witlof en bleekselderij. Sterker nog, ik vind het allemaal lekker. Net als rode kool met appeltjes, bonen en pompoen. Vooruit, tuinbonen en selderij vind ik nog steeds niet je dat. Mocht je m'n gerechten willen aanschouwen, kijk eens op Instagram op #biokokkin. Vind ik leuk. :) Daar ga ik dus zeker mee door in 2015.

Mijn plannen voor 2015? Ik wil in ieder geval doorgaan met mediteren. Ik merk dat me dat veel rust biedt. Ik heb me ook al ingeschreven voor twee stiltedagen in het klooster hier in Velp. En voor een stilteweekend in Nijmegen. Daar heb ik heel veel zin in! De yoga is er de laatste tijd bij ingeschoten, net als de buikspieroefeningen (argh). En dan heb ik het maar niet over het hardlopen... Dat staat dus ook op de 'to do' lijst.

En verder? Ach, we gaan het huis maar weer eens declutteren. Minder troepjes het huis in slepen. Dus ook minder vaak naar de kringloop. En..... Het wordt het jaar van de focus. Wat is goed voor mij? Wat wil ik? En daarvoor gaan dus. Heel simpel. :) En dat boek? Juist. 2015, here I come! En daarmee sluit ik af, tot volgend jaar!

Iedereen een heel fijne en veilige jaarwisseling gewenst. Dat 2015 mag bieden wat je nodig hebt! X

zaterdag 6 december 2014

Mindfulness enzo

Ben ik weer! Het heeft even geduurd. Nou ja, jullie zien het, het is bijna een maand geleden dat ik hier was en wat meldde. Ik weet niet goed waarom, maar het bloggen trekt me even (denk ik) wat minder. Ik ben niet de enige in blogland, ik weet het. Een kwestie van prioriteiten verleggen? Zou zomaar kunnen. November was natuurlijk Geefmaand, hartstikke leuk. Ik heb schilders over de vloer gehad, gezellig. Dankzij hen heb ik nu een paarse voordeur, jeuj! Is weer eens wat anders dan het brave blauw dat de meeste buurtjes hebben. En ik ook tot voor kort. :) En ik heb gemediteerd. Zitten, liggend, lopend. In september begon ik toch een cursus Mindfulness? Ik had (en helaas heb) last van Malen. In het Hoofd. Als ik een gesprek heb gehad dat niet naar mijn wensen is gegaan (en ja, die lat ligt best hoog), doe ik het rustig nog een keer over. En nog een keer en nog een keer... Ook een gesprek dat nog niet plaatsgevonden heeft. Dat kauw ik rustig een paar keer voor. Ook al weet ik best dat het geen zin heeft, dat zo'n gesprek meestal ook niet loopt zoals ik dat verwacht enzovoorts enzovoorts. Maakt niets uit. Dus ik ging naar de Mindfulness. Samen met nog zo'n vijf mensen. Laat ik nou niet de enige zijn die dit doet! Vond ik echt een openbaring. Heel erg fijn om te horen. Bij aanvang van de de cursus vertelde de docente dat er vast oefeneningen en momenten zouden zijn die we als onprettig zouden ervaren. Maar, of we die, omwille van het uiteindelijke resultaat, toch wilden doen. "Gaat mij echt niet gebeuren," dacht ik, "ik ga ze vast allemaal geweldig vinden." Rasoptimist en zelfoverschatter die ik ben. Iedere dag de bodyscan (je hele lichaam langsgaan met vriendelijke aandacht) doen, viel behoorlijk tegen. Drie kwartier op een matje liggen! En dan ook nog zonder in slaap te kukelen. Geen idee waar ik de tijd vandaan moest halen. En dan kwam daar ook eens meditatie bij. Tien minuten rechtop, op een harde stoel zitten. Vervolgens een kwartier, daarna twintig minuten... Pittig! Zo tegen het midden van de cursus kwam een hele leuke oefening. Ja echt, ik meen het. We moesten iedere dag een positieve gebeurtenis opschrijven. Wat gebeurde er, hoe voelde je je, lichamelijk, wat dacht je, wat denk je nu terwijl je het opschrijft, wat voel je nu. Die week ben ik ook begonnen met #100happydays op Instagram, 100 dagen iets moois/positiefs posten. Maar ja, de week erop... Kwamen de negatieve dingen. Doordat je er bij stil 'moet' staan, worden ze natuurlijk groter. Niet erg natuurlijk, maar leuk... Neen. Even tussendoor: Volgens mijn Duitse mindfulnessjuf vinden wij in Nederland trouwens dat alles leuk moet zijn. Is het niet leuk, dan is het niet goed. Tja. Zit zeker wat in. Soms is het leven gewoon niet leuk. Kunnen we wel willen. Maar ja, pech. Jammer dan. Goed, week drie: stressvolle dingen. En dat was zwaar! Die week was ik op vakantie, in m'n eentje in de toet naar Belgie. Die week heb ik heel veel stress ervaren. Echt fysiek. Zo klopte m'n hart flink als ik weer eens het onbekende in stapte. Echt niet fijn. Maar ik deed het toch. Goed om uit de comfortzone te stappen? Of was het beter geweest om met Anne en een boek op de bank te blijven zitten? Ik weet het niet. Wat ik wel merkte, is dat ik beter voor mezelf moet zorgen qua eten. Ik was rond lunchtijd in het centrum van het dichtsbijzijnde stadje. Heel makkelijk gevonden, prima te doen. Ik wilde eerst een klusje klaren en daarna wat eten. Hmm... Postkantoor (het klusje was een brief posten, maar ik had natuurlijk geen Belgische zegels) was verhuisd. Op zoek naar de nieuwe locatie. Ook makkelijk gevonden. Bleek dat mijn envelop te groot was en ik het als pakketje moest versturen. Nou.. Daar had ik geen zin in. Ontzettend fijn geholpen door de dame achter de balie, maar o, wat gromde en klaagde mijn maag! Andere envelop uitgezocht, adres erop en betaald bij de aardige madam. Anne meegesleept het centrum door, op zoek naar voer! Anne wilde natuuuuurlijk overal snuffelen, want hey, zo ruikt het thuis niet! Grom.... Boos.... Uiteindelijk bij een frietkot aangeland (want een bezoek aan de Zuiderburen zonder patatten, dat kan echt niet), waar ook de plaatselijke jeugd zat te lunchen. Mag van mij hoor. Maar men..... wat zat er een meisje te zaniken en te zeuren. Dat haar disgenoot z'n hamburger niet in dr gezicht heeft gedouwd, verbaast me nog steeds. Maar hey, misschien lag het wel aan mij, dat het zo gigantisch binnenkwam. Zou het? ;) Kortom: beter eten, beter voor mezelf zorgen! Inmiddels is de cursus afgelopen en moet ik het allemaal 'zelf' doen. Zucht.. Daar ben ik meestal niet zo goed in. Maar! Tot nu begin ik iedere dag (ja, ook de werkdagen) met een meditatie van tien minuten. Gewoon in bed. In plaats van een keer snoozen. :) En 's avonds doe ik of een zitmeditatie of de bodyscan. Niet iedere dag, als ik iets anders heb, dan niet. Maar de overige dagen wel. Ook als ik geen zin heb. En tv kijken en Facebook en blogggen, dat is allemaal een stuk minder geworden. Zegt de dame die net een paar hele gave prijzen via Facebook won, maar goed! ;) Ik lees weer meer, ik zit af en toe op de bank zo van: wat zal ik nu eens gaan doen? En dan wordt niet automatisch de laptop aangeslingerd. Die overigens kapot is gegaan en waarover ik niet in paniek ben geraakt. Winst! Is alles nu rozengeur en maneschijn in Kaza Maria? Helaas. De laatste weken is het enorm stressvol op het werk en daar reageer ik heel sterk op. Ik heb er heel veel last van. Ik weet natuurlijk niet hoe het was geweest als ik de cursus niet had gedaan. Misschien was het dan nog wel veel erger. Tja. Door het schrijven van dit stukje realiseer ik me dat ik niet in Leuk-land (zo noemden de Duitse vriendinnen van mijn juf Nederland!) leef en dat ik daar nu even (hoop ik) moe moet dealen. Nog even en het is Kerst. Vandaag de Kerstversiering maar eens naar beneden halen. Dat is uniek, meestal versier ik pas op het allerlaatste moment. En maar eens wat rustmomenten op het werk gaan inbouwen. Goed voor mezelf zorgen.... Iedereen een heel fijn weekend gewenst, geniet ervan! X

zondag 9 november 2014

November Geefmaand & Mindfulness

Jee, het is november! Veel mensen hebben een hekel aan deze maand, de herfst en de dagen die korter worden. Voor deze mensen is de November Geefmaand het perfecte medicijn, want wat word je daar toch blij en energiek van! Bijna 100 mensen geven zichzelf, de mensen om zich heen en volslagen onbekenden de hele maand iedere dag een cadeau. Een glimlach, wat tijd, een beetje aandacht. Zo simpel kan het zijn. De Geefmaand en Mindfulness dus. De afgelopen twee maanden hield ik me bezig met de bodyscan, zat ik in meditatie en voelde ik. Ik heb nogal eens de neiging me te verliezen in gedachten (klinkt goed, gewoon malen en piekeren dus) en dat is bepaald niet prettig. Want ik kan dat heel goed, malen en piekeren. Wat als... Een kracht op het werk waarbij ik veel moet regelen en vooruitzien. Als je wil slapen is het een stuk minder prettig. Maar goed! Mindfulness laat je met zorgzame aandacht naar jezelf kijken. En voelen. En dat is voor mij de November Geefmaand ook. Aandacht. Voor een ander en voor mezelf. Zorgzaam. Een grappige stunt uithalen of een lief kaartje in de bus. Mezelf toestaan toch die lekkere chocoladereep te kopen (en opeten!) of iemand z'n verhaal laten doen. Er wordt wel eens gevraagd waarom de November Geefmaand georganiseerd wordt. Want we zouden toch iedere dag moeten geven? En veel van die geefacties, die stellen toch niet veel voor? Nou kan ik van mezelf zeggen (let op, bescheidenheid wordt een moment aan de kant gezet) dat ik echt wel attent ben. Ik stuur kaartjes naar zieke kinderen, vraag aan mensen hoe het met hen gaat (en behoorlijk vaak meen ik dat ook nog) en ik laat de fietsers die van rechts komen meestal wel voor. Maar.... als ik haast heb, sneak ik gauw voor bij die fietsers. En als ik die ene zeurpiet in het vizier heb, loop ik een blokje om. En dat is ook niet erg, je kunt een ander niet totaal bedienen. Dat zou je (en je bankrekening ;)) compleet leeg trekken en dat is niet de bedoeling. Alles met mate tenslotte. Een maand heel bewust stilstaan bij je acties. Niet alleen bij het geven, maar ook bij het niet geven. En het ontvangen. Aandacht. Ik vind het mooi. En echt wel mindfull. Een bloemlezing van mijn geefacties? Komtie! Via Post voor Kanjers en de Facebook-groep Wenskaarten Versturen heb ik kaartjes geschreven naar chronisch zieken en kinderen van wie de ouders het niet zo breed hebben. Ik heb het boek van Norma Miedema besteld en zo haar Universum gesteund. Namens de Sint heb ik een heel leuk kinderboek besteld waarmee de stichting Varkens in Nood ondersteund wordt. De Stichting Kompas Mengelmoes heb ik ondersteund met stropdassen, daar maken ze hele gave kussens van. En ik heb een bestelling geplaatst. :) Een berg postzegels is naar Vereniging Kattenzorg in Den Haag gegaan. Verder heb ik mezelf een fijne lunch, een West-Germany vaas en boeken gegeven. Mocht U zich afvragen waar de giften aan mezelf bleven. :) Ik vind het een fijne maand, die novembermaand. En U? :)

maandag 27 oktober 2014

Reclame

Hebben jullie het al gehoord? De November Geefmaand 2013 krijgt een vervolg. Op dit moment zijn we al met z'n 52-en, maar er kunnen er natuurlijk altijd nog veel meer bij. Wat het inhoudt? Iedere dag van de maand november iets geven. Het maakt niet uit wat het is, het maakt niet uit aan wie. Je mag voor iemand koken, een oud dametje helpen oversteken, een Random Act of Kindness uitvoeren. Jij bepaalt het, het is jouw Geefmaand. Okay, je deelt hem dus met tientallen anderen. En dat is leuk!

Vorig jaar ontstond er een hele community, die elkaar inspireerde en motiveerde. Het zou natuurlijk super zijn als dat dit jaar weer gaat beginnen, dus zijn er deze keer twee plaatsen waar de ervaringen gedeeld kunnen worden: op Facebook is de groep Geefmaand November 2014 geopend en er is een blog op Wordpress: http://geefmaand.com/ Je kunt je bij beide groepen aanmelden of bij een van de twee. Wat je wil.

Dus............... doen jullie mee? :)

zaterdag 11 oktober 2014

Wellicht

Wellicht

Wellicht zijn alle draken in ons leven
uiteindelijk wel prinsessen die er in angst en beven 
slechts naar haken
ons eenmaal dapper en schoon te zien ontwaken.
Wellicht is alles wat er aan verschrikking leeft
in diepste wezen wel niets anders dan iets
wat onze liefde nodig heeft.

Rainer Maria Rilke

Dit gedicht werd tijdens de cursus mindfulness gedeeld en ik vind het zo mooi dat ik het graag met jullie deel. Binnenkort meer over de mindfulness! Fijne avond allemaal,

M xx

zondag 28 september 2014

Vakantie!

Zo.... Twee weken van mijn vakantie zijn alweer voorbij. Wat gaat het snel! Tja, best logisch als je de boel zo vol hebt zitten. En dat terwijl ik heel bewust afspraken afgehouden heb. Toch heb ik bijna iedere dag wel iets gehad dat 'moest'. Zo begon een week voor mijn vakantie mijn mindfulnesstraining. Daar wilde ik heel graag aan meedoen, maar dan wel overdag. Niet 's avonds, bovenop een meer dan volle werkweek. Tot een week voor aanvang was het onduidelijk of er wel genoeg deelnemers waren. Blijkbaar geven veel mensen zich op het laatste moment pas op. Goh, zo niet mij! :)

Heel fijn, die training, maar ben nu dus erg druk met body scans, yoga-oefeningen, oefeningen met aandachtig ademen en meditatie! Van een kant best prettig dat ik nu aan deze oefenstof kan wennen voordat mijn 9 to 5 weer lifestyle begint. Aan de andere kant ligt m'n yogamat me nu verwijtend aan te kijken: "Denk eraan, je moet je bodyscan nog doen vandaag!" Fijn joh....

Wat ik allemaal gedaan heb? Met Din Anja ben ik naar het Loo geweest, daar was ik cultuurbarbaar nog nooit geweest. Nu was er een tentoonstelling over Grace Kelly en daar wilde ik erg graag naartoe. Met Mams ben ik naar het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek geweest, waar ooit, lang geleden mijn wiegje stond. Niet in het museum, hoor. :) Want ook daar was ik nog nooit geweest. De stoet van honderden tanks, motors en andere oorlogsvoertuigen ter herdenking van zeventig jaar Market Garden heb ik ook nog even meegepikt. Hoewel ik niets meer wapengekletter en oorlogstuig heb, was dit heel erg indrukwekkend. Net als de parachutisten die spontaan uit de lucht kwamen vallen. Geweldig!

Afgelopen week ben ik good old Nijmegen maar weer eens in geweest, daar was ik zo lang niet meer geweest. Na een paar uur heb ik dan wel weer genoeg gehad, maar even is het altijd wel leuk. Lunchen bij de Pater, lekkur! De wondere wereld die Primark heet, maar eens bezocht.. Tja. Ik heb heel leuk inpakpapier en koffiehouders (van die grote Amerikaanse) met bulletjes erop gekocht, maar verder is het echt niet m'n ding. Maar goed! Verder ben ik het oude deel van Nijmegen doorgestiefeld, het deel dat niet door de bommen is verwoest en dus nog prachtig authentiek is. Even bij Het Goed binnengewandeld... Kortom: van alles is er aan mijn handen blijven plakken, en het zal U niet verbazen; ik had het niet bepaald nodig.

O ja! Naar de Ikea ben ik ook nog geweest. In de catalogus had ik een heel leuk retro-like bijzettafeltje gezien en aangezien ik mijn oude, oostblokachtige tafel al heel lang beu was en ik al jaaaaaren niet meer bij Ikea was geweest, vond ik dat de tijd nu gekomen waswas. Dankzij deze twee (op een been kun je tenslotte niet staan) tafeltjes en een hele leuke ronde retroton heb ik m'n interieur in een keer omgeturnd tot een vintage salon. Ha!

Goed, de aankomende week ga ik dus echt Relaxen. Even helemaal afschakelen, lekker wandelen met Miss Anne en met een goed boek (en iets lekkers :)) op de bank. O, daar heb ik zo'n zin in! Fijne zondag nog allemaal en tot gauw! XXX

maandag 22 september 2014

De succesnummers van de #Biokokkin

Ben ik weer! Leuk hoor, vakantie, maar men, wat heb ik het druk. En dat terwijl ik van het Grote Niets wilde gaan genieten. Eigen schuld natuurlijk, had ik maar niet net voor m'n vakantie aan een cursus moeten beginnen. En van alles afspreken. Maar goed!

Voor de vakantie was het natuurlijk ontzettend druk op het werk en vond ik van mezelf dat ik niet hoefde te koken. Oftewel, dat ik alleen een pizza in de oven hoefde te schuiven. Enzo. Was op zich best lekker en makkelijk, maar al mijn biogroentjes lagen daardoor wel in de koelkast te verpieteren. Kan echt niet, de Biokokkin is nu dus weer tegen de klippen op aan het koken. Waarover later meer.

Maar nu ga ik eerst een schuld inlossen. Ik had namelijk beloofd het recept te geven van mijn succesnummers. Al even geleden... Maar bij dezen dus!

Dit is het recept van de ratatouille met mozzarella (foto hierboven):
Ingredienten voor 4 personen:
  • 2 uien
  • 2 teentjes knoflook
  • 8 eetlepels olijfolie
  • 1/2 theelepel chilivlokken
  • 1 eetlepel tomatenpuree
  • zout en peper
  • 4 tomaten
  • 2 courgettes (bv geel en groen)
  • 1 aubergine
  • 125 g (buffel)mozzarella
  • aluminiumfolie
Pel de uien en snijd ze in dunne partjes. Pel en snipper de knoflook. Verhit 2 eetlepels olijfolie en fruit er de ui en de knoflook in. Roer de chilivlokken en de tomatenpuree erdoorheen en bak ze kort mee. Breng op smaak met zout en peper. Verdeel het geheel over de bodem van een ovenschaal.

Verwarm de oven voor (elektrisch: 200 graden Celsius/hetelucht: 175 graden Celsius). Was de tomaten. Maak de courgettes en de aubergine schoon. Snijd de tomaten, de courgettes en de aubergine in gelijkmatige dunne plakken (2-3 mm). Schik de plakjes afgewisseld en dicht op elkaar dakpansgewijs in de ovenschaal. Breng goed op smaak met zout en peper in bedruppel met 6 eetlepels olijfolie. Dek de ovenschaal af met aluminiumfolie en bak het geheel ca. 45 minuten in de oven.

Pluk de mozzarella in kleine stukken. Verwijder het aluminiumfolie en verdeel de mozzarella over de ratatouille. Bak ca. 15 minuten verder in de oven. Lekker met geroosterd stokbrood.

Noot van de Biokokkin: Ik houd niet van aubergine, dus die heb ik er uitgelaten. En die hoeveelheden.... Het tomatensausje onder de tomaten en courgettes is het lekkerste van het hele recept, dus: hoe meer hoe beter! En lekker met geroosterd stokbrood? Heeeeeeeel lekker, echt erbij serveren dus!

En recept nummer twee, Indische boontjes:

Ingredienten:
  • boontjes
  • uitje
  • knoflook
  • theelepel sambal
  • ketoembar
  • kokosmelk
Boontjes afhalen en wassen. Koken. Voor het sausje, alle ingrediĂ«nten hierboven bij elkaar mikken, roeren en klaar! Kind kan de was doen. Dit is lekker met nasi. Op de foto staan ook nog vleesvervangers, maar dat is niet echt nodig. Voor mij was het de vorige keer zelfs teveel. Dus..... Smakelijk! 


zondag 14 september 2014

Retraite

 De afgelopen dagen was het eindelijk zover: Maria ging op retraite! Als ik de afgelopen maanden vertelde dat ik op retraite zou gaan, kreeg ik vaak de vraag wat dat nou inhield, zo'n retraite. Tja, bezinning, rust, stilte. Met meer kwam ik ook niet. Maar nu weet ik het! Althans, ik weet wat het voor mij betekent.

 Voor mij was het een zoektocht. Letterlijk, want het klooster in Velp (bij Grave, om de hoek dus) is in een vierkant opgesteld. Hartstikke handig, want je bent nooit de weg kwijt. Je loopt een rondje en uiteindelijk kom je op je bestemming. Maar omdat alles zoveel op elkaar lijkt, ben je juist voortdurend de weg kwijt! Bijzonder, vanmorgen, een paar uur voor vertrek, wist ik precies waar ik was. Symbolisch?

 Daarbij was het ook een zoektocht naar Franciscus. De heilige wiens verjaardag we op vier oktober, dierendag, vieren. Daarvan kende ik hem wel, maar verder? Er is ontzettend veel over hem bewaard gebleven en over Clara, zijn eerste vrouwelijke volgeling. Hij was een leider, zonder dat overigens te ambiĂ«ren. Een doorzetter. Radicaal! Hij wist heel goed wat hij wilde en hij ging ervoor. Zijn weg, zijn manier. Mooi, niet altijd makkelijk... Voor hem en voor de mensen in zijn omgeving.

 En natuurlijk was het ook een zoektocht naar onszelf. Althans, naar onze waarden. "Wat vind ik belangrijk? Wat wil ik?" Een weekend van dialoog en delen. Ontmoetingen. Samen zijn, maar met genoeg tijd voor jezelf. Op een prachtige locatie!

 Voor wie dit soort weekenden geschikt is? Voor wie niet? In onze groep zaten deelnemers die al vaker een retraite hadden gedaan, maar ook mensen voor wie het de eerste keer was. Een mantelzorger, wiens vrouw onlangs in een verpleeghuis opgenomen was. Een dame van 1933, een pensionado en een veertiger (Maria herself of course). Een dame die er eigenlijk helemaal niet wilde zijn, maar toch tot het einde gebleven is. Heel gemĂȘleerd dus. Wat ik bijzonder vond: bij het voorstelrondje werd niemand gevraagd wat hij of zij voor de kost deed en wat de reden was voor het komen. Nee! "Waar houd je van? Wat zul je nooit doen?" Dat waren vragen die gesteld werden. Stof om na te denken.....

 Wat ik mee naar huis neem? Een heerlijk gevoel, in mijn hoofd en mijn hart. Dankbaarheid voor de afgelopen dagen en de enorm goede zorgen. Want echt... Zorgen, dat kunnen ze Bij de Kapucijnen. Ik had me al aangemeld voor Tafeltje Dekje, alleen staat dat nog niet op het programma. Heel jammer! En als je dan ook nog als afsluiter een persoonlijke zegen van de begeleiders krijgt... Dan voel je je bijzonder gezegend! Denk je nu, dat is allemaal leuk en aardig Kaza Maria, maar wat heb je nu concreet en precies gedaan, de afgelopen dagen? Tja... Dat kan ik dus niet uitleggen. Kijk eens op de site en als het je aanspreekt, meld je aan. Je zult geen spijt krijgen, beloofd. Er is nog plek. :) O ja, een ding wil ik nog wel zeggen: net als Franciscus ga ik meer mijn eigen weg volgen. Wat dat ook moge betekenen. :) Maar ik ga het doen!

In mijn vorige blog beloofde ik jullie een logje over mijn kookavonturen. Door al het gedoe met muis en haard en de lange dagen op het werk (want bijna vakantie!) is dat er nog niet van gekomen. Komt nog, echt! De aankomende drie weken heb ik vakantie, dan heb ik vast meer tijd om te bloggen. :)

En dan sluit ik nu af met het uitzicht vanuit mijn slaapkamerraam de afgelopen dagen. Ah...... Hemels!

vrijdag 29 augustus 2014

Van alles en nog weer wat.

Afgelopen week was behoorlijk enerverend. Meneer Muis besloot dat hij niet genoeg ruimte had achter de ene kast en zette vrolijk nog twee tenten op. Overal lagen poepjes en continu hoorde ik geritsel, getrippel en geknaag. Volgens de Buuf zijn ze meestal met z'n tweetjes en volgens iemand anders hebben ze kleintjes als er zaagsel ligt. Wat er bij mij natuurlijk lag. Argh! En dacht je nou dat ze aan de pindakaas gingen? Neen. Kortom: grof geschut ingezet. Alles op en top schoongemaakt, op de vliering gif gezet aangezien Miss Anne daar niet bij kan. En in twee kasten muisvriendelijke vallen. Dat zijn geweldige dingen, zonder gevaar voor eigen vingers kun je er heel makkelijk iets lekkers indoen en ze hebben een doorzichtige deksel. Kiekeboe! Zodra Muis zich heeft laten verleiden door jouw lekkere hapje, moet je ze op kilometers van je huis weer uitzetten. Voor dat klusje had ik de Buuf gecharterd. :) Maar tot nu toe heeft er nog niemand zich gemeld voor herallocatie.

Gisteren kwamen er twee heren om zich over mijn ketel en aanverwante leidingen te ontfermen. Heel fijn, want als het goed is, loopt de druk van de ketel nu niet meer zo snel terug. Afkloppen.... Ik kon de heren natuurlijk niet in een vieze keuken ontvangen. En alles moest toch leeg, dus huppekee, overal maar weer een lapje overheen gehaald. De troep Mijn keukenspullen stonden op mijn slaapkamer, best bijzonder om tussen de popcornmaker en de grillpan te slapen. De leidingen werden achter de keuken gelegd, daarom moesten de koelkast en de vaatwasser van de muur afgehaald worden. U raadt het al? Ik ben echt geen dochter van m'n moeder, het is weer gebleken. Gelukkig bloosden noch blikten de heren, dit zagen ze wel vaker. Doekje eroverheen, de komende jaren is het weer fris! Overigens vonden we nog meer muizenpoepjes, deze keer achter de koelkast. Net naast een vrij fors gat naar de kruipruimte... Dat hebben de heren dichtgekit, mooi! En dan kan ik deze klus met een ferme streep afvinken van mijn to do lijst, zo fijn!

Beetje bij beetje gaat hier nog steeds van alles weg. Via de groep "100 dingen minder" op Facebook kwam ik bij de D'ruitdaging van Yourganize terecht. Als je je aanmeldt, krijg je in de maand oktober iedere dag tips om je huis weer wat opgeruimder te krijgen. Handig, zo'n schop onder de bips! En prettig om je huis door de ogen van een ander te zien. Zo had ik een tijdje terug al min of meer besloten het bankje weg te doen dat voor mijn huis stond. Ik zat er nooit op, de kwaliteit was ook niet je dat en het moest hoognodig geschilderd worden. Dat ga ik zelf niet doen, dus moet de schilder die binnenkort hopelijk eindelijk een keer terugmailt (zucht) dat doen en dan mag ik daar uiteraard voor dokken. Ik snap natuurlijk dat de schilder ook graag een boterham verdient. :) Weg ermee! Briefje erop: "Ik mag weg. Gratis & voor nix." En na twee dagen wastie foetsie! Jippieajee! M'n salontafel wil ik ook nog steeds wegdoen, fijn dat het volgende week weer mooi weer wordt. Want dit smaakt natuurlijk naar meer. :)

De volgende keer laat ik weer zien wat ik gekokkereld heb, het is officieel: ik heb er een verslaving bij. :) Voor nu wens ik jullie allen een heel fijn weekend. Geniet ervan! X

vrijdag 22 augustus 2014

Kaza Tom & Jerry by Miss Down Under

U kent Tom & Jerry nog wel, toch? Naar het schijnt heeft Jerry Tom verlaten en heeft hij zijn tentstokjes ergens anders opgezet.

Van de week werden de Graafsche dames wakkergetrippeld. Vogels op het plak dak? Nee. Een bijzonder lichtvoetige inbreker? Ook niet. Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaargh, een muis! Anne was bijzonder onder de indruk van de lenigheid van het Vrouwtje, ze zat zomaar opeens op het aanrecht. Natuurlijk is Jerry veel banger voor het Vrouwtje dan andersom, ze is tenslotte zo'n 200 keer groter. Maar toch.

Na met de Verdelgingsdienst (aka De Buuf) de verschillende opties doorgesproken te hebben, is hier een een muizenval met pindakaas met stukjes geplaatst. "Maar Miss Down Under, U bent toch altijd zo diervriendelijk aangelegd?" "Ik weet het, maar ze is ook Miss Down Under vriendelijk en na meerdere verstoorde nachten is ze er klaar mee." Niet dat Jerry onder de indruk is. Meneer is hier nu al drie nachten zalig aan mijn vloer aan het knagen. "Pindakaas? Nee, dank U. Daarvoor kom ik mijn zelfgecreëerde kaza niet uit. Misschien een fijn Frans kaasje?"

Of Anne niet kan optreden tegen Jerry? Helaas, Mme leent zich daar niet voor, ze knort vrolijk verder als hij weer aan de gang is. Kortom: Miss Down Under loopt rond met luciferstokjes tussen de ogen en beraadt zichop verdere stappen. Misschien toch een Tom in huis halen? Anne denkt er nog even over na.


zondag 17 augustus 2014

Rare knakkers, die Grieken.

Met mijn Grieken gaat het goed! Ze vallen nog steeds met bosjes ter aarde, maar het lukt me prima om per dag minimaal twintig pagina's te lezen. Kennen jullie het boek Stormen over Troje van Marion Bradley? Miss Bradley vertelt het verhaal over Troje vanuit het perspectief van Cassandra, de dochter van Priamus met helderziende gaven. Priamus is de koning van Troje, de vader van Hector, de erfgenaam en aanvoerder van het leger van Troje. Ik heb dit boek al jaren en ik heb het ook meerdere keren gelezen, het vertelt het verhaal van Troje op een makkelijke, toegankelijke manier. Maar.... haar perspectief is heel anders dan dat van Homeros. Tot nu toe (en ik heb al ruim 350 pagina's gelezen) wordt Cassandra maar een keer door Homeros genoemd. En alleen omdat haar aanstaande helaas het loodje legt tijdens een van de vele schermutselingen. Er wordt er niets vermeld over haar voorspellingen. Zo zouden Achilles en z'n beste vriend Patrocles meer dan goede vrienden zijn, iets wat bij de Grieken veel voorkwam. Ook daarover wordt niet gerept door Homeros.
En laten we wel wezen: de woordkeus is af en toe best bijzonder. Kan ook komen doordat mijnheer Frans van Oldenburg Ermke de Ilias in 1959 vertaalde. Kan hĂš? Dit vind ik wel een mooi stuk: "In haar kleed, geel als saffraan, steeg de Dageraad op uit de golven van de oceaan om aan de onsterfelijken en stervelingen het licht van de dag te gaan brengen." Dit vond ik ook een bijzonder stuk, om een heel andere reden. Hier ziet Hector zijn vrouw Andromache en zijn zoontje tijdens een pauze tijdens de gevechten, misschien wel voor de laatste keer: "Toen kuste hij zijn zoon, liet hem springen op zijn arm en bad tot Zeus Vader en de andere goden: "Zeus en ook gij andere goden, geeft dat deze zoon van mij, zoals ikzelf, een der eersten in Ilium zijn moge en een machtig vorst van Troje, zodat het volk moge zeggen, als hij keert uit de strijd: "Hier komt een dapperder nog dan zijn vader! Dat hij thuis brenge de met bloed besmeurde rusting van de vijand, die hij doodde, en vreugde schenke zijn moeder." Het was echt een andere tijd, dat moge duidelijk zijn.

En dan de Goden. De onsterfelijken zijn qua gedrag niet veel anders dan wij, gewone stervelingen. Ook zij ruziën, konkelen en roddelen wat af. De een steunt de Grieken, de ander de Trojanen. Logisch, want het komt wel eens voor een God met een sterveling ligt (U snapt wat ik bedoel) en dat daar dan een sterveling met goddelijke krachten of schoonheid uitkomt. Achilles bijvoorbeeld, of Aeneas. Handig hoor, als de Goden je steunen. Ze vliegen je namelijk heel makkelijk weg uit de oorlog en lappen je op. Achilles krijgt zo z'n onverwoestbare wapentuig, door een van de Goden zelf gesmeed. Ook kunnen de Goden het lichaam van een sterveling overnemen, om zo hun boodschap over te brengen. Ze kunnen zelfs dieren laten praten! Ik bedoel maar: "Vanonder het juk kwam het antwoord van een van de paarden, door Hera, godin met heerlijke blanke armen, met de spraak der mensen begiftigd. Grauwtje was het, als schuddend de manen, die over het juk neerhingen tot op de grond, toen dit edele dier de kop boog. "Heus, sterke Achilles, we zullen u wel redden; wij zullen onze geduchte meester wel veilig weer terugbrengen. Toch is uw doodsuur nabij, doch niet wij zullen er de schuld van zijn, maar een verheven god en noodlots sterke hand."

U snapt, ik vermaak me voorlopig prima met m'n Grieken!


dinsdag 12 augustus 2014

De Biokokkin kookt voort

Ja hoor, ik ben een foodie. Laat ik het maar toegeven. Zomaar opeens. Ik ben net de collega die een paar jaar geleden de marathon in New York liep. Hartstikke knap natuurlijk. Alleen werden wij als collega's om onze oren geslagen met renschema's, werden blauwe teennagels en hoorden we iedere dag op de seconde af hoe hard ze gelopen had. We waren zo blij dat ze 'm uitgelopen had! En toen liep ze er nog een...

Inmiddels ben ik net zo erg. Instagram wordt door de #Biokokkin overspoeld met de Creatie van de Dag. Vrienden, familie en collega's worden gespamd met verhalen over de biokweker, de levensloop van de tuinboon en de voors en tegens van biospullen uit de supermarkt. Ook wordt de kringloop afgespeurd naar fotowaardige bordjes om de creaties op tentoon te spreiden. Want de huidige sets hebben jullie natuurlijk allemaal al gezien en dat kan echt niet! Overigens heb ik al zo'n 75 cent in deze nieuwe hobby geĂŻnvesteerd, gaat goed hĂš?

En er is nog een bijwerking. Ik blijf maar eten! Ik kan niet stoppen. Alles is lekker, dus ja... Gaat goed met het lijntje! Wat ik de afgelopen tijd gemaakt heb? Zalmcurry's, pompoenfrietjes, komkommersoep. Tussen de middag wordt er in Kaza Maria geen droog boterhammetje meer genuttigd, de lunch bestaat tegenwoordig uit salade. Zo gemaakt: een hakken en snijden, door elkaar husselen en klaar is Maria.

Dus: sorry als ik jullie verveel, jullie mogen dit logje best overslaan. Snap ik best. ;) Fijne avond!

zondag 10 augustus 2014

What's new Pussycat? Lallalala........ by Mirjam Down Under

Je zult toch maar ex-zwerfkat in Uithoorn zijn. Men, dan heb je het voor elkaar! Dan word je iedere dag door Els en Annemieke en hun vele fantastische vrijwilligers geknuffeld, gekamd en van je natje en droogje voorzien. Tenminste, als je daar behoefte aan hebt. Zo niet, dan word je helemaal in je waarde gelaten. De tweebeners kennen hun plek als lakei van de ruim zestig katten.

Maarre, alle gekheid op een stokje, de dames van Help de Zwerfkat doen fantastisch werk voor de poezels die bij hen hun laatste huisje hebben gevonden. Huis? Zeg maar gerust paleis. Alles wat ze doen, staat in het teken van de katten. Zo mooi om te zien en daar een kleine bijdrage aan te mogen leveren!

Dus. Mocht U nog wat tijd over hebben, vrijwilligers zijn altijd van harte welkom. U zult worden betaald in dankbaarheid en kattenknuffels. Goede deal, toch? En mocht er nog wat ruimte in de porto zijn, dan is een donatie ook welkom. Help de Zwerfkat ontvangt namelijk geen enkele subsidie en geloof me maar, iedere Euro gaat rechtstreeks de buik in van Herman, Badr Haari, Angel en Tante en Streep enenenen....



vrijdag 8 augustus 2014

Walk in her Shoes with Mirjam Down Under

Miss Anne en ik zijn in training! We doen namelijk mee aan Walk in her Shoes, een project van mijn werkgever MSD. Alweer een project? Jep!

Wist je dat meisjes en vrouwen in ontwikkelingslanden dagelijks gemiddeld zo'n 8000 stappen lopen? En dat om schoon drinkwater te halen. Waardoor er voor hen heel weinig tijd over blijft om naar school te gaan en zich te ontwikkelen. Om hier aandacht te besteden, gaan medewerkers van MSD en hun familie en vrienden een week lang 8000 stappen per dag zetten. Als we van 10 tot en met 16 september met z'n allen vijf miljoen stappen zetten, dan doneert MSD 150 miljoen dollar aan Join my Village. Mooi, toch?

Denk je nu: "Jaaaaa, leuk initiatief, maar wat heb ik er aan?" Behalve dat je dus bijdraagt aan de ontwikkeling van meisjes en vrouwen en dus aan de wereld, is het ook goed voor jouw gezondheid. Want volgens de geldende onderzoeken zou je per dag 10.000 stappen per dag moeten nemen. And remember, Karma is a bitch!

Dus, doe je mee? Ik zorg dat je een mail krijgt waarin je je kunt aanmelden, kind kan de was doen! Hoe je je stappen kunt bijhouden? Met een ouderwetsche stappenteller of met een app op je foon. Supereasy!

Maarre.... Vergis je niet, die 8000 stappen zijn echt wel een uitdaging. Anne en ik hebben de app natuurlijk meteen gedownload. Een rondje park hiero zijn zo'n 2000 stappen. Nou zouden we dat rondje vier keer kunnen doen, maar dat wordt wel heel erg saai. Maar eens kijken waar we allemaal naar toe kunnen stiefelen. U hoort nog van ons!

donderdag 7 augustus 2014

Lezen, lezen, lezen in Kaza Maria

Kennen jullie het boek "Een boek per dag, een jaar vol inspiratie"? In het Engels heet het "The Purple Chair", een stuk originelere titel! Ik was er al een tijd naar op zoek en laatst stond het zomaar voor een prikkie op Marktplaats! Waarom ik het zo graag wilde lezen? Omdat het over lezen gaat. :)

Deze lovende kritieken staan op de achterflap, behoorlijk veelbelovend toch? Het boek is geschreven door Nina Sankovitch. Ze schrijft over haar leven, haar familie en het jaar dat ze iedere dag een boek las. Het lijkt me een heerlijk idee, je iedere dag opkrullen in je paarse stoel (jep, daar komt de titel vandaan) en lezen maar. Voor Nina is echter niet zomaar een project, voor haar is het een manier om te overleven. Na het overlijden van haar zus blijft Nina maar rennen. Alles om de pijn van haar ouders te stelpen, om zichzelf de pijn van het rouwproces te besparen. En tja, dat werkt niet. Haar manier om de pijn aan te gaan, om een leven zonder haar zus te accepteren, is het lezen. In feite door de levenslessen die de boeken haar geven. Een niet voor de hand liggende therapie? Tja..... Misschien niet voor iedereen, maar voor een lid uit een familie der boekenwurmen... Als je het boek ergens tegenkomt: meenemen! Hoe dan ook, wat je er ook van vindt, je krijgt in ieder geval 365 boekentips. :)

Hadden jullie meegekregen dat Sandra de maand augustus uitgeroepen heeft tot Klassieke Literatuur Maand? Op Facebook vroeg ze wat de laatste klassieker is die iedereen gelezen had. Die van mij waren de Ilias van Homeros en Anna Karennina van Tolstoy. Althans... De laatste klassiekers die ik geprobeerd had te lezen. Want allebei heb ik nooit uitgelezen. Anna Karennina is me toch saai. Dat heb ik opgegeven. Ik heb het boek weggedaan, laat maar. Ook tijdens m'n pensioen ga ik me daar niet meer aan wagen. De opera heb ik een paar jaar terug gezien en die was prachtig. Maar Meneer Homeros lag me na al die jaren nog steeds verleidelijk aan te kijken vanuit de boekenkast. Zeker na het berichtje op Facebook kwamen de vlinders bij mij weer helemaal terug. En inderdaad, oude liefde roest niet! Om beide boeken (want Ilias gaat over de Trojaanse oorlog en Odyssea over de tocht van Odyseus terug naar huis) grotendeels in augustus uit te krijgen, wil ik twintig pagina's per dag lezen. Waar ik de vorige keer na zo'n zestig pagina's strandde, gaat het me nu heel makkelijk af, hoera! Homeros begint zijn verhaal op het moment dat de oorlog tussen Troje en de Grieken al negen jaar aan de gang is.
Niet voor te stellen, toch? Negen jaar weg zijn bij je geliefden, alleen de Goden weten nog hoe lang het duurt voor je hen terugziet. Als je niet op het strijdveld sterft, tenminste. Want men, want waren ze toen bloeddorstig! Niet dat dat nu anders is, maar goed. Pagina na pagina wordt er in detail beschreven hoe de messen, speren en ander wapentuig de diverse lichaamsdelen ingedreven worden. Tja, de dood of de gladiolen, maar dan een paar eeuwen eerder. En wat zijn ze breedsprakig! Het lijkt soms wel alsof ze een kwartier staan te keuvelen over het feit dat ze iemand in de pan gaan hakken. En toch blijf ik lezen. En leef ik mee, zoals met Achilles wiens liefje afgepakt is door Agamemnon. Okay, hij had haar eerst ergens anders vandaan geroofd, maar ach. En die arme Hector, zo dol op z'n vrouw en z'n zoontje, maar zometeen wordt hij aan de spies van Achilles geregen. En de schone Helena en Paris dan, tussen hen is het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Kortom, ik ben helemaal om. Op naar de volgende zeshonderd pagina's. Fijne avond!

dinsdag 5 augustus 2014

Oma zei... by Mirjam Down Under

Zei jouw oma vroeger ook dat je ALTIJD moest zorgen dat je een nette onderbroek aan had? Zo eentje zonder rafels en vlekken. Als het even kan. :) Want stel dat je een ongeluk krijgt, dan zou je met rafelige onderbroek en al op de brancard geladen worden. En die knappe broeders en de hele buurt zouden je rafels dan zien. Schand voor de buurt!

Vanwege m'n jubileum van laatst werd ik vandaag bij de doktersassistente verwacht. Met keurig nette onderbroek, geschoren en gebodylotionde pootjes. De vorige keer vergat ik door de zenuwen iets vitaals uit te doen bij de afspraak, vond ik best grappig. Assistente niet, jammer! Deze keer ging alles goed, prettig. Nu nog even wachten op de uitslag, zucht.

vrijdag 1 augustus 2014

Sit-Up by Mirjam Down Under

Vanmorgen was ik weer bij de fysio. Ik had al een tijdje wat last van m'n lijf en met rust houden ging het niet over. Niet dat ik er veel aandacht aan schonk, ik merkte het alleen tijdens de yoga. Wel iritant dat bepaalde poses niet meer zo makkelijk gingen. Naar de fysio dus.

Eerst de intake: "Heb je er vaak last van?" "Nee, maar een keer per week, met de yoga." "En als je fietst?" "Dat heb ik al twee vijf jaar niet meer gedaan, nee dus." "En als je zit of loopt?" "Nergens last van." Appeltje eitje toch? Ik dacht dat ik met een fijne massage naar huis gestuurd zou worden: "Valt reuze mee mevrouw, succes ermee, dahag!" Nee dus...

Op de massagetafel ging het in eerste instantie ook goed. Allebei mijn benen werden alle kanten op gebogen, geen centje pijn. Gisteren tijdens de yoga nog in de split gezeten, dus heej! Ik ben keilenig. Okay, ik had hulp nodig om eruit te komen, maar ach. Kleinigheidje. Totdat de massage begon. "Voel je dit?" "Och, valt wel mee.." Hoge pijngrens, hĂš? Tuurlijk.. Totdat ze echt aan de slag ging. Au!

Te gĂȘnant; ik heb luie buikspieren. Daardoor moeten mijn lies en mijn rugspieren te hard werken. En dat vindt m'n lies niet meer grappig. Okay... U voelt 'm al? Ja hoor, twee maal daags drie maal tien oefeningen. En dat terwijl ik altijd principieel tegen situps, crunches en sixpacks ben geweest. Damn! Omdat ik vandaag zo gemarteld ben (napijn plus blauwe plekken gegarandeerd) vond ik wel dat ik morgen pas hoefde beginnen. Leuk geprobeerd, maar daar was mijn bootcamptrainster het niet mee eens. En zo fijn, woensdag mag ik weer!


dinsdag 29 juli 2014

Help, ik word een foodie?!

Laat ik het maar toegeven: dol op koken ben ik nooit geweest. Mijn moeder is ook geen keukenprinses en mijn zusje heeft er ronduit een hekel aan. Toen ik op m'n 18e op kamers ging, kon ik niet koken. M'n moeder heeft vlak voor m'n vertrek naar Maastricht nog een poging gedaan om me de basis bij te brengen, maar echt enthousiast was ik niet. Ik heb het aan mijn huisgenoten te danken dat ik rijst heb leren koken en gehakt rullen.

Mijn moeder is zo'n type van hoe gaarder hoe beter (ieieieie, bloemkool in de zondagse soep - U proeft 'm?) en tralala, uit het potje in het pannetje. Om het het beeld maar te schetsen. Met Kerst aten we jaren hetzelfde: eerst ragout (ja, uit blik), daarna zondagse soep. Dan volgden er twee soorten vlees, meerdere soorten groentjes en aardappelen en daarna pudding en ijs. Nix mis mee he, maar hogere culinaria was het niet.

En dan had ik dus van die foodsnobs om me heen, die zo fijn met een tangetje stonden te zwaaien: "Ja Jamie, die zegt.... En helemaal niet moeilijk hoor, je gooit gewoon wat bij elkaar en presto. Gebruik jij spinazie uit de vriezer? Nou ja, dat kan natuurlijk ook..." Dat soort geneuzel. Daarom vind ik Nigella Lawson zo leuk! Zij zei in een interview met College Tour dat koken heus niet zo bijzonder is. Het is maar eten, niet het achtste wereldwonder. Niets om zo verwaand over te doen. Dank Nigella!

Goed, dat allemaal gezegd hebbende.... Sinds kort krijg ik toch het groente- en fruitpakket van de bioboer hiero? Iedere week pik ik een kratje op met groente en fruit. De eerste week had ik nog wat dingen liggen, dat moest eerst op. En daarna ben ik beetje bij beetje gaan koken uit het pakket. Moest wel, want anders kon ik het wegmikken en dat kan echt niet. Dat is Zonde! Ondertussen heb ik al tuinbonen gekookt, een kaassaus van scratch gefabriekt, diverse salades in elkaar geflanst en allerlei soepjes gemaakt. En het was allemaal lekker!

Okay, ik weet weer waarom ik al zo'n twintig jaar geen tuinbonen meer op had. Ik vind het ook niet erg dat het tuinbonenseizoen voorbij is (weer wat geleerd ;)), maar die salade met bosbieten en feta.... Zalig! En mijn wortelsoep met kokos, dat was watertanden.... Op Instagram deel ik creaties met mijn lieve volgers onder de hashtag Biokokkin. Eerlijk is eerlijk: niet al mijn ingrediënten zijn biologisch. Dat lukt me nog niet. Voorlopig ben ik al heel blij dat ik bijna iedere dag (soms heb ik kliekjesdag, ook fijn) vrolijk in de keuken sta te kokkerellen. Met groentes waarvan ik op Google moet opzoeken hoe ze heten. :)

Een kooksnob zal ik niet zo snel worden, maar een foodie?! Het zou zomaar kunnen..

zondag 27 juli 2014

To buy or not to buy...

In juni had ik met mezelf afgesproken dat ik weer eens een maand niets zou kopen en dat er weer wat meer weg zou gaan. En op een tripje naar Brugge na, waar ik mezelf toestond een paar boeken te kopen en bonbonnekes voor het thuisfront, ging dat prima. O ja, ook nog wat leuke kaartjes om te sturen en te ruilen, gingen er mee naar huis..

En dus ging ik in juli los. Ik was in juni toch zo braaf geweest en het was tenslotte uitverkoop. Dus kwam ik thuis met twee jurkjes. Allebei van goede kwaliteit, waar ik vast jaren plezier van zal hebben. Ook bij de Action was ik naar binnen gehuppeld, voor leuke graaidingetjes. Heb ik natuurlijk al, maar meer = leuker. Ik bestelde nog meer kaarten, hele leuke, met theekopjes en boeken en lezende dames. Op de site waar ik laatst ook blogde. En passant werden hier en daar wat cadeautjes meegenomen.

En ja, het knaagde wel wat, maar het was ook wel erg leuk. Gewoon geld uitgeven. Lekker onbezorgd. Niet dat ik de hele Action leeggekocht heb en die jurkjes waren ook echt niet duur, maar nodig? Natuurlijk niet. En toen las ik het blog van Min of Meer over gedrag.

Met de vraag wat jouw diepe groeven zijn. Oftewel, in welk gedrag verval jij makkelijk? Dat was makkelijk te beantwoorden, dit dus. Een tijd zuinig aan doen lukt prima, maar daarna.... Daar gaan de remmen weer. Nu kan ik dat best goedpraten want: "Het is lang niet meer zo erg als eerst, toen gaf ik veel meer geld uit." Klopt, zo kon ik voorheen nooit een boekhandel verlaten met lege handen. Maar toch. Het is ook niet zo dat ik vind dat ik dat shirt of die tas of wat dan ook verdiend heb. Omdat ik zo hard gewerkt heb ofzo. Er zijn zoveel mensen die zoveel harder werken dan ik en veel minder verdienen.

Dus: ik ga weer minderen. Geen gohwatleukdatneemikmee-dingetjes meer. Dat met name. Of datisleukvoordieendie, terwijl ik toch nog behoorlijk veel in de kast heb liggen. En als ik toch wat koop, dan ga ik voor kwaliteit en zoveel mogelijk bio-eco-rechtsdraaiend. Of tweedehands, bij den kringloop.

Dat gezegd hebbende.... Vrijdag was ik dus bij onze oosterburen, waar alles grosser, besser und billiger is. Dat wilde ik me toch ook eens aanschouwen. Van te voren had ik me al voorgenomen: vandaag mag het, ik ga los (haha, wel binnen de perken, controlfreak dat ik ben!), suikergewijs en budgetgewijs. En ik ben heel goed geslaagd!

Ik had gehoord dat je in Duitsland veel eco en vegan spullen kunt krijgen tegen fijne prijsjes. En dat klopt wel, het assortiment is groter dan hier en de prijzen liggen idd lager. Dat het uitverkoop was, scheelde natuurlijk ook. :) Ik heb nu biologisch ondergoed, een biologisch shirt en heel, heel veel biologische thee. Hoef ik voorlopig echt niet meer te kopen! Verder nog een hele gave sjaal (mental note to self, sjaals uitzoeken, ik heb er echt plenty) en nog een shirt. Niet eco-verantwoord trouwens. We gaan dus nog wel een keer terug, dan met een echte boodschappenlijst. Ik heb me namelijk ook voorgenomen om voortaan zoveel mogelijk ecologisch te kopen. Als er een alternatief is, dan wordt het dat. Meer over mijn biologische culinaire avonturen in een volgend blog!

Ooooo.... en ik was van de week bij de kringloop. Het lijkt wel alsof de boekenwurmen ook op vakantie zijn, want er stonden toch fantastische boeken! De meeste staan hier natuurlijk al lang in de boekenkast, maar wat zou ik ze graag allemaal meenemen. Om ze een goed tehuis te bieden in mijn boekenasiel. Zo stonden er wel drie exemplaren van de Vliegeraar. Maar ja... Als je dat nu nog niet gelezen hebt, dan ben je waarschijnlijk de laatste van het land of heb je een hekel aan lezen. Gelukkig stonden er nog veel meer hele fijne boeken, ik heb er toch weer acht meegesleept naar mijn asieltje!

Hele fijne zondag allemaal, geniet ervan! X

zaterdag 26 juli 2014

Speuren by Roodkapje & Wolfje Down Under

Roodkapje en de Wolf waren vandaag in het bos. Met mandje en al, want ze hadden een missie. Voor de collega's speurwolven moest er een oefenspoor gelegd worden. Dat wordt iedere week gedaan en deze week waren de dames aan de beurt. Best nog wel een klus, want het spoor moest natuurlijk Uniek, Interessant en Uitdagend zijn. En dan moet je ook nog onthouden waar het spoor ligt, voor het geval de anderen verkeerd lopen.... Maar het ging goed! Na een paar uur door de bosschage te zijn gekropen, wilde zwijnen te hebben getrotseerd en over boomstammen te zijn geklauterd, lag er een spoor waar een beetje survivalgids een puntje aan kon zuigen. Met een beloning aan het einde! En zoals U kunt merken, zijn de dames weer heelhuids thuisgekomen waar er thans flinke bomen omgezaagd worden. Vermoeiend hoor, dat speuren. Fijn weekend allemaal!

vrijdag 25 juli 2014

Die Heimat by Mirjam Down Under

Die Anja und ich waren heute in der Heimat. Gemuetlich! Und billig, und das finden wir Hollaender immer toll. Natuerlich gab es Kaffee und Kuchen, und Trinkcholat. Lecker! Wir haben uns auch etwas gekauft. Mit voller Taschen und eine leere Boersche sind wir wieder nach Hause gefahren. Tschuess Deutschland, bis bald! 

woensdag 23 juli 2014

#mh17


vrijdag 18 juli 2014

Kaarsje



Waar was je toen Kennedy neergeschoten werd? Toen je hoorde dat Lady Di en Dodi tegen een betonnen pilaar waren gereden? Toen er een vliegtuig uit Amsterdam boven de grens van OekraĂŻne en Rusland neergestort was?
            Ik zat in de auto, ik ging naar huis. Op naar een lang en warm weekend. Op de radio een ingezonden bericht, er zou een vliegtuig van Malaysia Airlines zijn  neergestort. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe erger het nieuws werd. Het vliegtuig zou zijn neergeschoten. Een aanslag dus. Geen kans op overlevenden. Een passagiersvliegtuig? Dat kan toch niet?
            Het blijkt te kunnen. Machtige stalen vogels kunnen met een goedgemikte pijl zomaar neer beneden worden gehaald. Hun vlucht gebroken. Met hen honderden slachtoffers. Honeymooners op weg naar hun paradijs. Wetenschappers die naar de Aidsconferentie in AustraliĂ« gingen. Hun gebroken lichamen liggen nu in het niemandsland tussen OekraĂŻne en Rusland, totdat ze geĂŻdentificeerd en gerepatrieerd worden. Gerepatrieerd? Naar huis gebracht, toch? Hun allerlaatste vlucht.
            Het schijnt de grootste vliegtuigramp te zijn voor Nederland, met het grootste aantal slachtoffers. Wat maakt het uit? De ergste, de op een na ergste. Kan het schelen. Wat ik misschien wel het ergste vind, is dat we ons niet maar hoeven af te vragen waar deze wereld naartoe gaat. Dat we niet hoeven op te roepen voor een verandering in onze mentaliteit. Dat hebben we al zo vaak gedaan. Helpt het? We blijven toch de behoefte voelen om oorlog te voeren, om anderen aan te vallen en pijn te doen. Ik geef het toe, vandaag is mijn glas half leeg.
            Vandaag dus geen grappen en grollen door in Kaza Maria, vandaag een klein teken van medeleven. Dit is mijn kaarsje voor alle slachtoffers en voor iedereen om hen heen.

woensdag 16 juli 2014

Brugge, boeken en....


En... Tja, geen idee. :) Laatst was ik toch in Brugge? Ik had wat tijd voor mezelf, altijd fijn. Vooral als het dan lukt om een boekhandel in te duiken. Om hopelijk een gouden vondst te doen, een boek wat bij ons nog niet in de schappen ligt. Leuk als souvenir! Heerlijk om door zo'n winkel te slenteren, een boek op te pakken, achterkant lezen: "Dit zou 'm kunnen zijn. Mijn vangst van deze trip. Deze niet..." Een van de boekhandels was zo'n heerlijk ouderwetsche, met personeel dat vraagt of ze je kunnen helpen en waar je heerlijk kunt keuvelen over je uiteindelijke keuze! 

Dit zijn ze geworden! Behalve het blauwe boek, dat heb ik viavia overgenomen. Het bovenste boek is zo mooi! In het Nederlands heet het Tijgers in de Nacht. Het gaat over Ruth, een wat oudere dame die na het overlijden van haar man alleen in een huisje aan het strand woont. Dan hoort ze een tijger... Bij haar in huis. Vreemd? Ja. Niet lang daarna staat Frida met haar grote koffer op de stoep. Door de overheid gestuurd om voor Ruth te zorgen. Bijzonder. Beetje bij beetje ontvouwt het verhaal zich. Stap voor stap volg je Ruth en Frida. Tussen de regels merk je dat er iets niet klopt.. Ik kon maar een paar pagina's per dag lezen, zo bang was ik voor wat er te wachten stond. Ik wilde Ruth toeschreeuwen dat ze Frida niet moest vertrouwen, maar ja... Ze hoorde me niet. Zo knap gedaan!

The Girl with all the Gifts is nog niet uit in het Nederlands. Op de kaft staat dat het de meest originele thriller is van het jaar. Interessant.... Op de achterkant staat niets over de inhoud, je moet het dus wel lezen. Slim gedaan door de marketingmensjes! :) Internet dus even aangezwengeld, ben natuurlijk niet voor een gat te vangen, ha! Op Goodreads waren de reviews heel positief, dus mee naar huis! Het is ook echt heel origineel, knap verzonnen! Ook hier word je aan je hand meegenomen het verhaal in. Er wordt niets uitgelegd, nee, je leest vanzelf waarom Melanie iedere ochtend in een rolstoel gezet wordt terwijl ze niets mankeert. Waarom ze in de handboeien geslagen wordt, onder toezicht van de bewaking. Met pistool! Het is een Young Adult boek, in de trant van de boeken van de Twilight-serie. Leuk om te lezen, heel vermakelijk. Niet iets waarvan ik zeg dat je het gelezen MOET hebben. Sorry marketingmensen. :)

En dan de hype op Instagram! Ik volg daar een aantal dames die heel graag en heel veel lezen. Bij hen allemaal kwam dit boek voorbij. Dat moet ik dan natuurlijk ook lezen. Logisch. :) In het Nederlands heet  het Een weeffout in onze sterren. Het gaat over Hazel, die al jaren terminaal ziek is. Door een experimenteel medicijn dat bij haar heel goed aanslaat, is ze er nog steeds. Ze leeft haar leventje, met haar ouders, af en toe spreekt ze een vriendin. Door haar ziekte is ze veel thuis. Een keer per week gaat ze naar haar lotgenotengroepje (heel Amerikaans!), waar ze op een dag Gus ontmoet. Er ontstaat een vriendschap. En dan.... Dan begint het verhaal pas echt. Mooi!   

Fijne avond gewenst, ik duik de veranda op. Eens kijken waarmee... Groetjes!

vrijdag 11 juli 2014

Bio by Mirjam Down Under


Laatst was ik toch bij de bioboer hier om de hoek? De stap is gezet, ik ben nu een biokokkin! Maar voor het zover was.... Vandaag mocht ik mijn pakket voor het eerst ophalen. Hier ergens in de Graaf. Het leek wel of ik ging schatgraven! Vanmorgen zit dit briefje met instructies in mijn brievenbus:  "U rijdt naar deze locatie. Daar parkeert U Uw fiets (voor een minimaal voetstapje, he? Logisch.) bij nummer zoveel en dan draait U naar links. Daar ziet U een garage, daar loopt U omheen. Kruipdoorsluipdoor beweegt U zich om het kippenhok. Let op, kippen niet wakker maken, ze bijten! Dan ziet U een pergola bedekt met rode rozen, daar gaat U onderdoor. En dan ziet U een grote X, daar staat een schop. Daar vindt U Uw pakket! Enne, bedankt voor het omploegen van de tuin!" Zeg Miss Down Under, is dit niet een beetje overdreven? Zo was het vast niet. Okay.. Het bericht kwam per mail. Maar verder!

zondag 6 juli 2014

Weg is weg - Update zoveel



Gisteren was ik bij het asiel hier in de buurt. Niet om een van deze knapperds op te pikken, vindt Anne niet goed. Mme wil graag de enige Queen of the House blijven. Ik had nog een zak brokken staan die ik bij een actie had gekregen. Ook al eet Anne dit soort brokken niet, ik doe toch altijd mee. Er zijn asiels die gesponsord worden door voerfabrikanten, maar het asiel hier niet. Ze kunnen dus altijd voer gebruiken. En ik had nog wat andere dingen; een tekentang, een voerbakje, een kleed voor over de bank. Mooi voor het asiel! En wat zaten er veel kittens.... Zo schattig! Als je naar het kantoortje van het asiel loopt om de spullen af te geven, kom je eerst langs de kattenkamers. Slim gedaan! En als ze dan op je afstuiven: *smelt*. Klein nadeel van al die schattige minilijfjes: je kunt ze bijna niet fatsoenlijk op de foto zetten. Ik heb boel foto's met lijf, maar geen koppie. Of alleen met staart. Niet handig moppies!  

Toen ik terug naar de auto liep, zag ik deze knapperds zitten. Echt tof vonden ze het niet om op de foto te gaan. Er werd geblazen! Okay.... Papperaza gaat wel weer naar huis. Sorry, hoor!


Omdat ik nog steeds minder, minder, minder spullen wil hebben, ben ik maar weer eens door m'n boekenkast gegaan. Althans, de boekenkast waarin de boeken staan die ik wil verkopen. En deze keer echt goed. Ik heb deze boeken al heel lang op Bol.com staan, maar het schiet niet op. Ik heb al lang geen aanvragen meer gekregen. Bovendien vraagt Bol steeds meer commissie, ik ben er wel een beetje klaar mee. Daarom heb ik deze stapels op Marktplaats gezet. Leuk voor op vakantie, aan het zwembad of in Villa Balkonia! Helaas nog geen gegadigden... Jammer. Gelukkig is het over een week Zwefboekendag, dan kan ik weer wat boeken op zwerftocht sturen!

Dat gezegd/geschreven hebbende: laatst was ik toch in Brugge? Daar heb ik weer wat boeken meegenomen. Tja, kan het blijkbaar toch niet laten. Een doorgeefboek uit de kast van het hotel (ik heb er daar ook een achtergelaten, ha!) en twee gloedjenieuwe boeken uit zo'n echte ouderwetse boekhandel, waar je een leesbril mag lenen en waar er gevraagd wordt of ze je mogen helpen. Dan wil je toch de hele boekhandel leeg kopen? Een volgende keer meer over mijn boekengelukjes!

Fijne zondag allemaal, X     
  

vrijdag 4 juli 2014

Reclame

Voor mij! En voor Cardcetera. Op deze one-stop-postcard-shop kun je de rubriek The Postcard Cure vinden. Iedere maandag wordt deze remedie tegen de Monday Blues gepost. Zes kaarten binnen een thema kun je dan met een leuke korting bestellen. Dan word je toch blij van?

En deze week heb ik de Postcard Cure geschreven! Mijn thema is in het NU leven, hier kun je mijn zes tips en mijn zes kaarten vinden. Neem je even een kijkje? Vind ik leuk!


woensdag 2 juli 2014

Eastenders oftewel de Stratenmakersopzeeshow

Oooo, dat straatje hier.. Ik heb er toch wel eens over verteld? De cast van een soap is er niets bij; de buurvrouw met het haar op de tanden, aka de Postduif, aka de Pitbull, de overburen Dhr. Wat en Mevrouw Half-Wat en nog veel meer amusante karakters. Vandaag had ik ook een rol! Die van nieuwsgierige buurvrouw, loerend door de jaloezieën (heb ik niet, maar U snapt wat ik bedoel), compleet met duster en krulspelden. Plaatje compleet?

Een paar maanden geleden viel er een brief in de bus. In de straat van Kaza Maria zouden graafwerkzaamheden plaatsvinden. Een week zou ze niet met haar voiture bij de Kaza kunnen. Ach, er zijn ergere dingen. Laat maar komen. Die week liep wat uit. De stoep bleef open, maar er werden planken over het losse zand gelegd. Met wat kunst- en vliegwerk bleef de Kaza bereikbaar. Beetje jammer dat de communicatie niet zo vlotjes verliep. De heren hadden toch echt op de mat gestaan om te zeggen dat de straat weer open zou liggen. Echt. En ook om te zeggen dat er in de Kaza wat vervangen moest worden. En dat ze daarvoor niet alleen in de gang moesten zijn, maar ook in the living. Vernam Maria van de Buuf. Achteraf. Toen ze al op de werkschoenenmetstalenneuzen door de hut gebanjerd waren. Pardon?

Toch maar eens gebeld om te melden dat de communicatie graag rechtstreeks gedaan zou worden, in plaats van via de Postduif van hiernaast. En dat het allemaal toch wel een stuk langer duurde dan de aangekondigde maand. En dat er opeens krassen op de oprit zaten. Volgens de Buuf zouden de heren machinisten botsautootje hebben gespeeld. Niet alleen bij mij, ook bij haar. Zou vanzelf wegtrekken, zei de meneer aan de telefoon. En ja, dat Maria nooit thuis was als de heren aanbelden... Konden zij ook nix aan doen. Goed, na een maand zouden we elkaar weer spreken. U raadt het al? Na een maand waren de strepen niet weg en was ik ook niet gebeld.

"Niet weg? Vervelend, maar goed, dan gaan we naar een Passende Oplossing zoeken. Mijn collega belt U snel terug." Vriendelijk aangegeven dat als Collega niet snel zou bellen, ik iemand anders zou bellen. ;) Als een boer met behoefte aan een wortelkanaalbehandeling vluchtte hij de auto in. Maar ja... Ik werd niet snel gebeld. Ook niet langzaam. Dus ik moest wel opnieuw bellen. Drie dagen later, meerdere eenzijdige gesprekken met voicemails en "Nee, daar weet ik ook niets van, ik vraag of hij terugbelt", later, kwam Mohammed toch naar de berg. Of andersom.

"O ja, die passende oplossing. Nee, we gaan niet de boel opnieuw straten. Ja, alleen het stukje (na!) dat beschadigd is. Ja, dan houdt U kleurverschil."  En toen was ik het beu. Ik was niet de enige met schade. Mevrouw de Pitbull er dus op afgestuurd. En bij haar werd de boel wel gestraat, helemaal! Hey, das nie eerlijk! De berg dus maar weer gebeld. "Nee hoor, das een misverstand. Ik ga wel even bellen met de stratenmaker."

En daarom zat ik vandaag dus met m'n neus tussen de jaloezieën! Bij de Buuf met de haren op den tanden is tot op heden niet gestraat (ik heb geruchten over een Bram M. gehoord, wij nemen dit met een korrel zout) en de passende oplossing? Daar wordt nog aan gewerkt. Wat een rijk leven, he? Eastenders is er niets bij.


  

zaterdag 28 juni 2014

Mirjam Down Under in Brugge!


Mocht iemand zich afvragen of Mirjam Down Under er niet bij was, in Brugge. Jawel, hoor!
Gezellig bij Trui, met Kapoentje natuurlijk. 
  

Ook een fijn VW-busje!
 

Wat een knapperd, hĂš? 


En ze was met het busje! 
Uiteraard pool position geparkeerd op de Markt.


When in Rome, do as the Romans. Lekker, echte Belgische frietjes!

Ik ga naar Belgie en neem mee....

Tijdens mijn kindertijd was ik zeker van een ding (van wel meer dingen hoor!): iedere zomervakantie kwam tante Coba af. Ja, ze kwam af, want ze kwam helemaal uit Belgie! Hoe ze daar terechtgekomen is, is een bijzonder verhaal, maar daarover meer een andere keer. Tante Coba was een van de oudste zussen van mijn vader en zijn favoriete zus. Nou klitten ze allemaal nogal aan elkaar, waarschijnlijk omdat ze hun ouders vroeg verloren. Maar deze twee... Vier handen op een buik.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ze kwam, de hele auto volgestouwd! Want ja, een vakantie van zes weken... Daar heb je nogal wat voor nodig. En dan al die mattaarten voor de hele familie! Makkelijk zal het voor mijn moeder niet zijn geweest, een gast aan tafel die zo lang bleef, de logeerkamer (oftewel mijn slaapkamer, ik sliep dan op een matras bij mijn ouders) overnam en zich met alles bemoeide. Want verlegen, dat was ze niet bepaald. Maar het was heerlijk om mijn vader te zien genieten en dat was mijn moeder veel waard.

Inmiddels komt tante Coba niet meer. Mijn vader is er niet meer en hoewel mijn moeder hem beloofde dat de deur altijd open zou staan voor tante Coba, is ze nog maar een keer afgekomen. Tijdens dat bezoek bleek dat de dames bijzonder weinig gemeen hadden. Zo is mijn moeder nogal van de Hup! en tante Coba is meer van de langzaamaanclub. Kopje koffie in de nachtjapon, boterhammetje (gesmeerd door de mams), babbeltje erbij... Tegen de tijd dat ze klaar was voor de dag, was die van mijn moeder al half voorbij. Eigenlijk hadden ze met name mijn vader gemeen.

Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat ik afgelopen dinsdag ook afging! En ook mijn bolide was tot de nok gevuld. Okay, echt groot istie niet, maar toch. Ik had voor het werk een bijeenkomst in Brugge, en het meeste wat ik bij me had, was daarvoor. Voor mezelf had ik een minikoffertje bij me, en voor mijn collega's de bekende exportartikelen als kaas en stroopwafels. En blikken, want ik ging op de heenreis op bezoek bij Trui oftewel ons aller Miss Creatuurtje. Dat was me toch gezellig! Ik had beloofd m'n best te doen met het sociaal programma van het werk mee te doen. Maar ja.... Opeens was het te laat. Altijd een goed teken!

Het was fijn... Heerlijk gegeten, ontzettend genoten van het mooie weer en het fijne gezelschap. Gezellig gebabbeld, Kapoentje geknuffeld. Zo'n mooi voorbeeld van Klein Geluk. Oftewel: Groot Geluk. Prachtig om Grote Dochter te zien stralen, op weg naar de diploma-uitreiking (met lof geslaagd, bravo!) en een spannende, maar ongetwijfeld mooi nieuw hoofdstuk!

Het weerzien met de collega's was ook fijn, we zijn inmiddels met zo'n 75 man/vrouw! Dat was 13 jaar geleden wel anders.. We hebben een heel stabiel team, veel collega's ken ik dus al zo lang als ik er werk. Zo'n weerzien is dus erg fijn. We zijn weliswaar erg verschillend, de Russische/Oekrainse/Wit-Russische cultuur is gewoon anders dan die van ons en dat betekent voor mij dat ik heel bewust moet communiceren. Nou ja, moet... Het is in ieder geval erg handig! Soms moet ik heel duidelijk m'n kracht laten zien en soms m'n zachte kant. Laveren dus. Maar ach, bij de Nederlandse collega's is dat niet anders. :) En wat ik heel bijzonder (en prettig) vind, is dat we elkaar flink de waarheid kunnen zeggen, het enorm oneens met elkaar kunnen zijn, maar dat dat de relatie niet schaadt. Heerlijk! Geen onderhuidse vervelende dingen, geen gedoe van de vorige keer.

Gisteren reed ik weer terug naar huis, dacht U dat de bolide leeg was? Welnee! Want naast de kilo chocolade en de liters bubbels ging er nog iets mee terug: bergen energie! Overgehouden aan een heerlijk bezoek met zoveel fijne mensen. Waarvoor mijn grote dank.......... :)

En dan nog een kleine foto-impressie, enjoy!







zondag 22 juni 2014

De Bioboer by Mirjam Down Under

Laat ik het maar gewoon toegeven. Ik ben het liefste thuis. Ik mag dan wel regelmatig op het vliegtuig stappen naar exotische oorden (Rusland, ha!), maar thuis is het toch het fijnst. En helemaal op zondag. Zondag is mijn trutteldag, mijn nixdag. Regelmatig maak ik plannen om de hort op te gaan en als puntje dan bij paaltje komt, dan blijf ik toch thuis. Geen zin. Lekker thuis in de tuin of op de bank. Aanmodderen of aanlummelen. Een fijne kop koffie erbij, heerlijk!

Vandaag niet, vandaag ben ik helemaal naar Reek geweest. Jawel! Voor degenen die Brabant niet zo goed kennen: Reek ligt net achter Grave. Het was dus echt een wereldreis. ;) Anne's oppas zit er ook, dus ik kom regelmatig in het buitengebied van Reek. Jaja, Reek heeft een centrum en een buitengebied! En er zit een biokweker die vandaag open dag hield. Dat moest natuurlijk wel even gecheckt worden.

De wereldreis was zeker de moeite waard, nog nooit heb ik iemand zo bevlogen en interessant horen vertellen over courgettes, boswortelen en sla. Echt! Hebt U wel eens van de selderijvlieg gehoord? En wist U dat wilde sla stiekem helemaal geen sla is? En dat alles (zo'n twee hectare) met het handje geschoffeld wordt? Behoorlijk indrukwekkend!

Met een biowijntje en soeppie huppelde ik weer naar huis. Binnenkort wordt hier alleen nog met biogroenten gekookt. Met een beetje mazzel ben ik dan ook meteen m'n kookblock kwijt, mooi! Interesse? Klik hier voor meer info.

zaterdag 21 juni 2014

Nachtkastje

"Wat ligt er op je nachtkastje?", een van mijn lievelingsvragen in interviews! Of "Laat zien wat er in je koffer zit", ook zo'n leuke. "Waar mogen we je 's nachts voor wakker maken?" Das een makkelijke, sushi natuurlijk.

Misschien wat kneuterig, maar kan mij het schelen, ik vind dit leuk. Dus hierbij mijn nachtkastje. Heel handig, er past heel veel in. Is weliswaar niet de bedoeling, maar het gebeurt gewoon. Tja. Goed, op het tafeltje dus drie rijen boeken waar ik allemaal min of meer in aan het lezen ben. Slechte gewoonte nummer een. M'n concentratieboog is een stuk minder geworden sinds het wereldwijdeweb en de slimme foon, dus ik ben nogal eens geneigd naar een ander boek over te hoppen. Slechte gewoonte nummer twee: het einde alvast lezen omdat ik de spanning niet meer kan verdragen! Heel verrassend; dan boeit het boek me meestal niet meer. Stom...

Maar goed. Bovenop liggen Vlinderhuis van Sergej Koeznetsov, Nu komt mijn boek er echt! van Sandra Di Bortolo, The Golem and the Djinni van Helene Wecker en Duiveldans van Geurt Franzen. Rechts liggen De Kathedraal van de Zee van Ildefonso Falcones, Theo de Kroegterrier van James Herriot en Stormvogel van Conn Iggulden. Op een stapel achter deze boeken liggen Verrassing! van diverse schrijfsters, onder andere Lien van Het keetje van Lien, Forty Rules of Love van Elif Shafak, Het Grote Problemen Boek waar mijn verhaal over Anne in staat en Zonder Suiker van Anne Marie Reuzenaar. O ja, ook nog Groots & Meeslepend Leven van Nou Niestadt.

Okay, ik kom er nu achter dat ik zo'n zeven boeken min of meer aan het lezen ben. Van deze stapels dan, hĂš? Wat mijn favorieten van deze zijn? The Golem and the Djinni van Helene Wecker vind ik erg mooi, het gaat over twee mythische figuren die ieder hun weg moeten vinden in het moderne New York. En Forty Rules of Love van Elif Shafak was ook prachtig, inspirerend! Beide boeken zijn ook in het Nederlands verkrijgbaar. Op Amazon waren ze in het Engels toevallig goedkoper, vandaar. En ja, de boeken van James Herriot vind ik ook zo leuk! Lekker kneuterig, ik zie hem zo voor me, in z'n oude (en stinkende ;)) Landrover, honden erin en rijden maar! O ja, de Kathedraal van de Zee is tot nu toe ook prachtig Wat hebben we een mazzel dat we nu leven en niet in de Middeleeuwen....

Nu ben ik natuurlijk heel erg benieuwd wat er op jullie nachtkastjes ligt!

vrijdag 20 juni 2014

Kookblock

Ik heb een kookblock. Nee, geen kookblog! Ik heb geen zin om te koken, boodschappen te doen of gewoon geen inspiratie. Eten vind ik nog wel leuk! Het is nog niet zo erg dat ik iedere dag bij de Chinees en friettent heb gezeten, maar de supermarkt vaart wel bij mijn sushiverslaving (alleen op vrijdag en zaterdag verkrijgbaar, ik heb het onder controle) en de diepvriespizza's waren ook lekker van de week.

Vandaag toch maar weer eens naar de supermarkt getogen, voor een fijne sushilunch. Tis tenslotte vrijdag. :) Ik stond even te dubben welke ik mee zou nemen, werd ik aangesproken door een medewerkster. Blijkbaar zag ik er nogal hongerig uit, want ze vroeg of ik een stukje sushi wilde proberen. Tuurlijk! Van m'n moeder had het vast niet gemogen, maar de grootste keek me zo verleidelijk aan.... Gelukkig werd de winkeldame niet boos. Sterker nog, ze bood me er nog een aan. Ze moest er toch vanaf. Okay! Er kwam nog een dame aan, haar werd ook een hapje aangeboden. Hoefde ze niet, ze kende de leverancier van de sushi al. Ha, ik ook!

Daarna ben ik de rest van de supermarkt maar eens rondgewandeld en laten ze toch een nieuwe smaak van Tony Chono-Nelly vast in het assortiment hebben. Nou eet ik in principe geen choco meer, maar ja, deze ervaring wilde ik toch niet missen: melk-karamel-zeezout. Lekker! Te erg, hij is alweer bijna bijna op. Vanaf morgen geen choco meer dus. Echt!

Maar goed, ook nog even wat echt eten ingeslagen, linzen en een kokosdrankje! En mais, om te gaan poffen. Als gezonde snack, zonder suiker en zout. Bij die winkel van dat hospakje hebben ze een hoop biospullen, valt niet tegen. Nou wil ik eigenlijk veel liever in kleine, lokale winkels kopen in plaats van die massale ketens, maar ja, nu was ik er toch... Fijn, die principes.

Maar goed! Vandaag heb ik maar weer eens braaf gekookt, spaghetti met gegrilde groentes. Dat blijft m'n superrecept. Maar ik sta open voor nieuwe ervaringen, dus als jullie een fijn vegetarisch recept hebben, dan houd ik me aanbevolen Heel fijn weekend allemaal, geniet ervan! X

maandag 16 juni 2014

Vijf Min by Mirjam Down Under

Je hebt van die dagen... Die je, als je in een glazen bol kon kijken, zou overslaan. Waarbij het voor iedereen veel beter zou zijn als je in je nest zou blijven. Vandaag was zo'n dag. Er hebben zich geen rampen voltrokken, het was niet eens een bad hair day (naar mijn bescheiden mening) en m'n panty leeft ook nog. Maar toch. Gewoon niet fijn. Een vijf min.

Voorheen zou ik mezelf getroost hebben met een uitgebreide shopsessie. Zomerjurkje, de nieuwste van de een of andere hippe schrijver, een paar fijne hakken... Maar ja, dat doet deze consuminderaarster niet meer, dus de retailtherapy vond plaats bij de kringloop. Verrassend hĂš? Hoe vinden jullie mijn champagnekoeler? :) Als iemand weet wat het echt is, dan hoor ik het graag. O ja, of de therapie geholpen heeft? Welnee! Maar ik ben wel deze plastieken handtas rijker. En ik houd niet eens van oranje. Ha!

zondag 15 juni 2014

Therapie by Anne & Vrouwtje Down Under

Toen ik Miss Anne drie jaar geleden uit het asiel haalde, blafte Mme geen Nederlands. En ik geen Hongaars. Anne leek haar Frans ook te zijn vergeten en dat van mij was nogal roestig. We hadden dus een communicatiedingetje. We kwamen wel een heel eind met de aloude lichaamstaal, maar soms begrepen we elkaar gewoon niet. En dat was best frustrerend, voor ons allebei. Daarom besloten we in therapie te gaan. En eerlijk is eerlijk, het heeft onze relatie goed gedaan. We begrijpen elkaar nu veel beter, vaak hebben we aan een woord genoeg. Ik snap dat Anne het milieu hoog heeft zitten en dat ze daarom af en checkt of het afval goed gescheiden is. Anne begrijpt dat ik in het weekend graag uitslaap. Net zoals in iedere relatie is het geven en nemen. En dat doen we graag. Met liefde!

En mocht iemand denken dat Anne nu moe is: welnee! Ze bekijkt gewoon even de binnenkant van haar oogjes. :)


zaterdag 14 juni 2014

Retraite

Soms weet je het gewoon zeker. Soms voelt iets zo overduidelijk goed, dat er geen procentje twijfel is. Je hoeft met niemand te overleggen, dit is het. Wat dat voor mij is? Een retraite. Binnenkort ga ik een bezinningsweekend doorbrengen bij de Kapucijners in Velp. Waarom? Dat is me al een aantal gevraagd en ik weet het niet. Ik heb geen idee en dat vind ik prima. Ik ga er blanco in, ik laat het allemaal tzt wel op me af komen. Nou ja... Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Controlfreak dat ik ben, heb ik heel bewust voor Velp gekozen. Dat ligt hier om de hoek, als het me niet bevalt, dan ben ik zo weer thuis. Eerlijk is eerlijk, dat geeft me wel rust. Het enige waar ik me een beetje, echt maar een klein beetje, zorgen over maakte, waren de slaaparrangementen. Wat als we met z'n allen op een slaapzaal liggen? En dat er dan iemand heel hard snurkt? Maar nix aan de hand! Ik keek net nog even op de site en ik zie dat iedereen een eenpersoonskamer krijgt, met wastafel. Douches en toiletten zijn op de gang. Hartje is weer gerust. :) Mocht iemand het interessant vinden, hier kun je de site vinden van het kapucijnenklooster in Velp.

De afgelopen weken was bij de EO het programma Op zoek naar God te zien. Vijf bekende Nederlanders (nou vind ik dat meestal vrij relatief, maar goed) gingen een week op stilteretraite in een Frans klooster. Zeker nu ik dit zelf ook ga doen, was dit een geweldige serie om te volgen. De retraite die ik ga doen, is trouwens geen stilteretraite. Het gezelschap was bijzonder gemĂȘleerd, waardoor de ervaringen natuurlijk ook heel verschillend waren. In eerste instantie ergerde ik me nogal aan de jongste dame in het gezelschap, ze was bang voor kruizen! En Jezus, daar had ze ook niets mee. Bijzonder om dan een week in een klooster te gaan zitten. Maik de Boer vond ik bij tijd en wijle net een klein kind. Er moest een tocht gelopen worden, daar had mijnheer geen trek in, want hij had last van z'n rug. En als hij nu z'n fysio zou bellen, dan zou hij vast niet mogen. Ozo. Maar.... Later bleek dat Maik heel veel moeite heeft om voor zichzelf op te komen. Met nee zeggen. En dat deed hij daar toch maar mooi. Wat ik ook heel knap vond, is dat alle vijf de deelnemers zich zo open durfden te stellen voor de camera's. Want is het niet niks, zo'n proces doormaken. Je bent zo kwetsbaar. En dat ook nog op camera. Respect! En voor mij was het weer een les: niet oordelen! De eerste indruk is lang niet altijd de juiste.....

En met de deze wijze woorden sluit ik af. Ik wens jullie een heel fijn zonnig weekend en tot gauw! X

donderdag 12 juni 2014

Ontsnapt by Mirjam Down Under

Uw aandacht wordt gevraagd voor het volgende; heden is zo rond het middaguur, uit de Kantoortuin te Boxmeer een loonslaaf ontsnapt. Vermoedelijk is zij naar het park gehuppeld om daar haar lunch op te peuzelen. Ze is te herkennen aan een zwart-witte zomerjurk, zilveren Birckenstocks en een grote grijns op haar gezicht. Mocht U haar zien, benader haar niet, laat haar rustig haar salade opeten. :)