Tijd voor een nieuwe naam! Een naam die beter verwoordt wat je hier kunt verwachten. Ik blijf koken, lezen en schrijven. Maar ik ga jullie ook wat meer van mezelf laten zien. Mijn mening, visie en levensstijl. In al mijn tinten, zeker niet zwart-wit, wel lekker kleurrijk. De schoonheid van imperfectie. De kleine en toch grote dingen van het leven. Op avontuur in mijn Volkswagenbusje, ga je mee? X










zaterdag 31 januari 2015

Op zoek

Allereerst, heel erg bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige bericht! Het was zo fijn om te lezen, echt hartverwarmend. Hierbij een hele dikke knuf, vangen!

Goed, we gingen toch naar Boekel vorige week? Of toch niet. Of zoiets. Ik zal jullie eerst vertellen waarom we zouden gaan.

Mijn oma had een broertje en dat broertje was niet in orde, geestelijk gezien. Broertje heeft lang thuis gewoond, maar uiteindelijk is hij uit huis geplaatst. Ik begreep dat ze allemaal wel heel dol waren op Broertje, ze zijn hem ook vrij regelmatig gaan opzoeken. Voor zover dat ging in die tijd, we hebben het hier over de periode tussen de twee Wereldoorlogen.

Ik heb pas een paar jaar geleden iets over Broertje gehoord, ik heb altijd meer met de familie van mijn vaderskant gehad. Mijn oma (van moederskant dus) was beslist geen makkelijke dame. Ieder gesprek ging om haar. Ook als jij jouw verhaal vertelde. Een van haar standaarduitspraken was: "Voor mij is het het ergst." Ook al ging het haar niet rechtstreeks aan, wat er gebeurde. Hoe het zo gekomen is, waar dit gedrag vandaan kwam, geen idee.

In 1944 werd mijn familie geëvacueerd. Bij Groesbeek werd zwaar gevochten, iedereen moest weg. Ik heb er intussen wat meer over gelezen, wat een verhalen.. Het ene moment lijd je gewoon je leven, het volgende ben je met je gezin op pad. Geen idee waarnaartoe. Het enige wat je nog hebt, is wat je bij je hebt. In een koffer of een kruiwagen. Hoe je je huis, je land en je vee terugvindt, moet je maar afwachten. Het is maar te hopen dat je nog terugkomt. Mijn familie kwam redelijk in de buurt terecht, maar er zijn ook velen in Friesland of zelfs België beland.

Broertje zat tijdens de Tweede Wereldoorlog al in de instelling, ze hadden in deze periode geen contact met hem. Hoe moeilijk moet dat geweest zijn. En toen kwamen ze terug. En Broertje was er niet meer. Van de aardbodem verdwenen. Niemand die wist waar hij was, niemand die iets kon vertellen.

Dit verhaal heeft jarenlang in de familie rondgedwaald. Oma heeft het nooit losgelaten. Op de cursus Creatief Schrijven die ik een paar jaar geleden volgde, vertelde ik het verhaal van Broertje. Mijn juf sprak de gevleugelde woorden: "Daar zit een verhaal in." Zo zoemde Broertje regelmatig in m'n hoofd rond. Ik had het wel eens over hem met mijn moeder. Zij wist ook maar weinig. Zijn naam, dat hij jonger was dan Oma (die regelmatig de gevleugelde woorden sprak: "Ik ben van 1910, dan weet je het wel!") en dat de instelling in Noord-Brabant lag. Ze meende Boekel, dat deed wel een belletje rinkelen.

Aangezien 2015 het jaar van de Focus is, ben ik laatst gaan googelen. En ja hoor, leve het internet, want daar kwam Huize Padua tevoorschijn. Al zo'n driehonderd jaar worden er psychiatrische patiënten opgevangen in Huize Padua. En Huize Padua is de enige instelling in Boekel, kan niet mis! Heel bijzonder: er stond zelfs een verslag van de evacuatie van Huize Padua op internet. Zo snel kan het opeens gaan. Huize Padua werd veel eerder geëvacueerd dan mijn familie in Groesbeek, in het begin van de oorlog al. De patiënten gingen of naar Tilburg of naar Mariahoeve.

Het zou wel fantastisch zijn geweest als er iets over Broertje bij had gestaan. Zo gemakkelijk ging het nou ook weer niet. Er staat wel in het verslag dat er een aantal patiënten zijn overleden, deze waren van te voren al zwak van gestel. Waaraan ze overleden zijn en wie het zijn, dat staat er niet bij. Logisch natuurlijk. En wat er de rest van de oorlogsperiode met de patiënten is gebeurd, wordt ook niet vermeld. Niet erg, de zoektocht gaan gewoon door.

Inmiddels heb ik de geboorteacte van Broertje ontvangen en heb ik Huize Padua het verzoek gestuurd om het dossier van Broertje te mogen inzien. Want dat kan. In Boekel.

Op de grond van Huize Padua staat ook een museumpje, iedere laatste zondag van de maand is het geopend voor publiek. Daar zou ik zondag naartoe gaan. Van te voren zocht ik het adres op, zag ik opeens dat het museum sinds augustus dicht was voor renovatie. Rond de Kerst zou het weer geopend zijn. Alleen zag ik nergens dat het ook echt geopend was. Hmm... Toch maar naar Boekel gekard en idd, de deur zat dicht. Rondje gemaakt, door ramen gekeken, het nummer gebeld dat op de site stond: geen gehoor. Dit is toch wel een bijzonder lang Brabants kwartiertje.

Maar goed! Van de week maar eens checken wanneer het museum weer open gaat en maar hopen dat er gauw bericht komt over Broertje's dossier. Spannend!

Fijn weekend gewenst allemaal, X


maandag 26 januari 2015

Tussen hoop en vrees

Dit was me het weekendje wel. Vrijdag ging ik naar de huisarts, om toch maar eens naar een paar moedervlekken te laten kijken. Zo handig, ze zaten op m'n rug. En ze jeukten. En ik voelde steken. Niet goed.. In december merkte ik het al, daarna het even weg, maar de afgelopen weken kwam alles weer in vol ornaat terug.

Een tijdje terug poste Anita over haar moedervlek die niet goed bleek te zijn en hoe het haar in de afgelopen maanden beïnvloed had. Van een reactie schrok ik: "Ik heb ook moedervlekken, maar ze jeuken niet, dus ik maak me nog geen zorgen." Hmm.... Kortom: dit was een hele goede stok achter de deur om toch de gang naar mijn huisarts te maken.

Daar werd ik eerst streng ondervraagd waarom ik meende dat mijn moedervlekken niet in orde waren. Het kan aan mij liggen, maar ik kreeg echt het gevoel dat ik m'n case moest maken. Niet prettig. Ik kom bijna nooit, dus als ik kom, maak ik me zorgen. Goed, toen ze de vlekken zag waar ik me zorgen over maakte, meende ze toch ook dat ze onrustig waren. Goed dat ik gekomen was.

Om half twee kon ik naar de huidarts bellen voor een afspraak, de wachttijd zou zo'n twee weken zijn. Om vijf over half twee hing Maria dus aan de telefoon, he? Bleek dat er iemand uitgevallen was, ik kon vanochtend al komen. Heel prettig!

Vrijdag ging het goed met me, de rest van de dag verzette ik veel werk, veel losse eindjes kon ik vastbreien. Ik besloot mindfulness op mijn moedervlekken toe te passen: geen zorgen voor de dag van morgen. Dat ging ook prima, totdat ik me zaterdag bedacht dat het wel erg vervelend zou zijn als ik maandag onbezorgd bij de dermatoloog zou zitten en hij slecht nieuws zou hebben. Ook de weliswaar heel lieve maar ook bezorgde reacties van familie en vrienden maakten me niet positiever.

De rest van het weekend bracht ik dus tussen hoop en vrees door. En heel even in Boekel, maar daarover later meer. :) Dat bezoekje had iets van die mop van die Belgen die op reis gingen, maar toch niet. Naja. Gelukkig wist mijn moeder te vertellen dat bij een nichtje regelmatig plekken zijn verwijderd, helaas ook 'slechte', maar met nichtje gaat het prima. Gelukkig!

Goed... Vanmorgen de afspraak dus. Stond ik daar in m'n bijna nakie in een kkkkkoud kamertje. Ik had er geen rekening mee gehouden dat de dok misschien ook de rest van mijn lichaam wilde checken. Op een paar plekken na. ;) Na een zeer grondig onderzoek, zelfs m'n nagels en m'n voetzolen zijn gecheckt, werd ik GOED bevonden. Men... De afgelopen dagen werd me heel duidelijk hoe verlammend angst is. Vreselijk.

Mocht iemand nog willen weten waar je op moet letten bij je moedervlekken, dan is de ABCDE-regel een handige:
A - Asymmetry. Een moedervlek mag niet a-symmetrisch groeien.
B - Border. De overgang van de vlek naar de normale huid wordt steeds onduidelijker, dwz onbegrensd. De randen van de vlek worden ook onregelmatiger, grilliger ipv mooi rond of ovaal.
C - Colour. Een moedervlek mag niet van kleur of kleursamnstelling veranderen. Bij een melanoom worden vaak verschillende tinten gezien.
D - Diameter. Wanneer de vlek groter wordt dan zes millimeter is het vaak verdacht. Dit is echter een erg arbitraire grens.
E - Evolution. Oftewel een snelle (binnen enkele maanden) verandering van het aspect van de moedervlek.

Doe er Uw voordeel mee! En dan gaat Mme Maria nu met de beentjes omhoog, heerlijk!

zaterdag 10 januari 2015

Je suis Charlie

The day after after the day after after the day after. Wat een dagen hebben we achter de rug. Ongelooflijk. Stonden jullie vanmorgen ook op met de gedachte: "Wat zal er vandaag weer gaan gebeuren?"

Als Mirjam Down Under riep ik van de week op Facebook op tot verdraagzaamheid. Naastenliefde. Respect. Niet dat Miss Down Under zelf heilig is, hoor. Van de week piepte er een dame op een fietsje gauw even voor. En dat terwijl MDO al heel lang had staan wachten in haar auto en de dame haaientanden had! Nou had ze geen behoefte om de dame in kwestie overhoop te schieten of omver te rijden. Maar haar hand ging wel richting claxon en ook die ene vinger jeukte. Hier is dus ook nog werk aan de winkel.

Maar nadat ze haar stukje plaatste, kwam de contemplatie. Wat is er met deze mannen gebeurd? Hoe komt iemand tot daden als deze? Laten we wel wezen, iemand komt niet met een kalashnikov uit de baarmoeder. Zijn het meelopers of geloven ze echt in hun missie? Heeft iemand een afslag gemist of hebben wij als samenleving, met z'n allen dus, iets gemist? Zijn er dingen waarin wij tekort zijn geschoten?

Ik draai het om; wat hadden wij als maatschappij kunnen doen om dit te voorkomen? Waar kunnen wij helpen? Om herhaling te voorkomen. Ik begrijp de opmerkingen over koffers die gepakt dienen te worden. Wie meen je tenslotte te zijn om iemand op zo'n manier jouw mening op te dringen. Ik pretendeer niet alle antwoorden te hebben. Ik doe waar ik goed in ben: vragen stellen.

Mocht U zich overigens afvragen waarom Miss Down Under niet meer in Kaza Maria verschijnt; ik had er geen zin meer in. Althans, niet om de tekst op het ene medium te dichten en dan te kopiëren naar het andere. Ook de behoefte om iedere dag iets te posten, is verdwenen. Als ze iets te melden heeft, dan doet ze dat. En anders zit ze waarschijnlijk op de bank met een boek. En Miss Anne natuurlijk! ;)