Niet voor de poes

Ik houd van stadskatten. Ze zijn zo fotogeniek! Als ik een paar dagen op stap ben, worden er altijd wel een paar op de foto gezet. Afgelopen week was ik in Nijmegen, in de Hezelstraat. Daar zat een favoriet eettentje en daar wilden we een hapje doen. Helaas, de eigenaresse is gestopt. Overspannen, het was allemaal te veel, ze gaat nu op zoek naar een nieuwe uitdaging. Toevallig troffen we haar bij de overdracht. Of de nieuwe eigenaren ook veganistisch gaan koken? Nope. De eieren stonden al in de koelkast. ;)

Veganistisch

Deze maand eet ik dus veganistisch en dat is best nog een uitdaging, hierzo in het zuiden. Thuis lukt het me prima, er staan genoeg gerechten op internet. In de horeca is het een ander verhaal. Of er staat helemaal niets zonder dierlijke producten op het menu. En als het wel veganistisch lijkt, kun je het toch maar beter navragen, want vaak zit er stiekem toch room of iets dergelijks in. Maar goed, we belandden uiteindelijk bij een fijn ander tentje waar we heel erg lekker en veganistisch aten.

Rubens

En we zagen dus deze Rubensiaanse knapperd! Bij de deur van de slager. :) Meneer heeft er zeker een uur of twee gezeten. Nu is het wel November Geefmaand, maar ik besloot toch niets te geven. Want volgens mij komt Poes niets te kort en ik denk ook niet dat meneer voor de magere runderlapjes gaat.. Groetjes, fijne week allemaal!

I'm in the garden

De laatste tijd zit ik nogal eens in een moestuin. Niet om te tuinieren, de groene vingers hebben zich nog steeds niet aangediend. Maar om te genieten. Van de zon, het zalige eten, en het prachtige uitzicht. Deze keer was ik bij Wereldtuin Verdeliet, in Cuijk. Daar werd een “Poëtisch Ontbijt” georganiseerd, er werd uit eigen werk voorgedragen, gemusiceerd en ontbeten. In een kas.

Ontbijt

Afgelopen lente was ik voor het eerst bij zo’n poëtisch ontbijt, onder het mom van: doe eens iets anders. Was de poëzie niets, dan had ik in ieder geval gegeten. Kon niet mis, vond ik. En het was geweldig! De sfeer, de poëzie en ja, ook het eten was goed. En dus ging ik deze keer weer.

Poëzie moeilijk?

Lezen jullie wel eens poëzie? Ik nooit, ik grijp veel makkelijker naar proza en non-fictie. Ik heb ook altijd het idee dat poëzie moeilijk is. Geen idee waar de goede man of vrouw het over heeft. Laat maar. Mocht je dat nou ook menen, dan heb ik goed nieuws. Het valt reuze mee! Vooral als een gedicht voorgedragen wordt, je de stem van de dichter hoort en het gevoel erbij meekrijgt. Poëzie laat je mijmeren, denken, voelen. En heel erg genieten.

Rise and shine

En dus ging ik deze keer weer. Best vroeg, om acht uur opstaan op een zondag, maar het was het zo waard! Deze keer werd er iets heel bijzonders voorgedragen. Herman Verweij en May Rooijakkers droegen voor uit de bundel ‘Zolderbrieven’. Herman schreef de gedichten in deze bundel naar aanleiding van de correspondentie tussen zijn ouders tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Dwangarbeid

Herman’s vader verrichte dwangarbeid in Duitsland en moeder, acht maanden zwanger, bleef alleen achter. Uiteindelijk verbleef vader zo’n acht maanden in Duitsland en in deze periode schreef het stel elkaar meer dan honderd brieven. Na het overlijden van vader, in 1996, vonden de kinderen de correspondentie van hun ouders. Herman’s bundel verscheen afgelopen jaar en je voelt in zijn gedichten de afstand en tegelijkertijd het nabij zijn tussen het paar. Heel bijzonder.

Sprookjes

Ook Marion Steur droeg voor uit haar werk. Prachtig! Ze heeft een sprookjesachtige wereld gecreëerd, met kasteelheren, zondebloemen en eenhoorns. Waarin begrippen opeens een heel andere betekenis krijgen. Of misschien hadden ze die betekenis al lang en zag ik ze ze nu opeens. Die wereld schetst ze niet alleen met haar woorden, ze schildert ze ook. Alweer, heel bijzonder.

Verdeliet op Facebook

Ook een keer een van deze mooie evenementen meemaken? Like dan de pagina van Wereldtuin Verdeliet op Facebook en je wordt op de hoogte gehouden. Dit jaar is er geen ‘Poëzie in de Kas’ meer, maar in 2017 beslist wel weer. En als je dan toch in de buurt bent, kun je ook een bezoekje brengen aan die ene bijzondere, (not so) Little Free Library in Gassel, de Prins!

November Geefmaand

Spontane Geefactie bij de Appie

De bladeren vallen van de bomen, 's ochtends laat ik de hond weer uit in m'n winterjas en deze week ga ik echt mijn winderdekbed op het bed doen. Nee, dit is geen klaagzang over de herfst, dit is een aankondiging. :) Het is namelijk bijna november. En dat betekent dat de November Geefmaand weer van start gaat. Ik weet niet met hoeveel we zullen zijn en dat maakt ook niet uit. Met z'n 25-en schat ik zo zullen we weer iedere dag gaan geven. Dat kan van alles zijn, cadeaus, geld, een glimlach. Ieder jaar leg ik wel een verrassingspakket ergens neer, stuur ik kaartjes, probeer (hey, ik ben ook maar een mens) ik wat aardiger te zijn voor de medemens.

Onvoorwaardelijk geven

Er was best wel wat discussie over dat geven. Want hoor je dat niet iedere dag te doen? Hoor je de rest van het jaar ook niet iets over te hebben voor een ander? Is het niet vreselijk opdeborstklopperig, zo'n maand? Tja. Iedereen mag natuurlijk vinden wat hij of zij wil, vooral lekker doen. Samen met de rest van de groep maak ik in november de wereld een klein beetje mooier. Dat vind ik leuk om te doen. En ja, daar word ik blij van. En nee, daar gaat mijn neus echt niet verder van omhoog staan, hoor. Mocht iemand anders dat wel vinden: veel plezier ermee.

Geefacties

Een paar geefacties heb ik al bedacht, hoewel ik niet de hele maand ga volplannen. Ik laat het gewoon op me af komen. Maar ik ga in ieder geval de hele maand veganistisch eten, hmm, daar mag ik wel wat voor voorbereiden, realiseer ik me nu. Vorig jaar stuurde ik iedere dag een kaartje, dat ga ik nu niet doen. Althans, ik ga wel post versturen, maar niet iedere dag. Ik zie wel hoe dat loopt, waar ik zin in heb. Ook wil ik kleine non-profit organisaties steunen met een gift. En natuurlijk ga ik een donatie doen aan de Little Free Library bij mij om de hoek.

Suggesties

Mochten jullie nog organisaties kennen waarvan jullie vinden dat ze meer aandacht verdienen, dan hoor ik het graag. Misschien kan ik wat voor ze betekenen, wat geld doneren, informatie delen op Facebook, zoiets. Wil je een kaartje op de mat? Laat het me weten! Andere ideeën en suggesties zijn ook altijd welkom.

Doe je mee?

En natuurlijk: als je mee wilt doen, meld je dan vooral aan! Dat vinden we gezellig. Dat kan via deze link op Facebook: https://www.facebook.com/groups/geefmaand/ Het is allemaal heel laagdrempelig, je hoeft ook niet iedere dag iets te doen. Posten mag, dat is van harte welkom, maar als je alleen wilt volgen, dan is dat uiteraard ook prima. Zie ik je daar? X

Oude en nieuwe herinneringen

Overal pompoenen!

Herfst 2015

Afgelopen jaar reed ik in mijn Kaatje over de ring van Antwerpen. Het was oktober, koud en grijs. Al bonkend over het geweldige wegdek van onze zuiderburen, keek ik naar het miezerweer en het vele vrachtverkeer en vroeg ik me af waarom ik mijn zomervakantie ook alweer in België wilde doorbrengen. Iedereen (nou ja, mijn manager en de collega van de verkoopster in de winkel waar ik een warm vest voor de vakantie kocht) vierde vakantie op de ABC-eilanden en poor little me ging weliswaar ook naar een zandstrand, maar wel van een beduidend minder allooi. Sorry lieve zuiderburen, maar op dat moment verkoos ik toch echt een bikini boven m'n winterlaarzen. Ik nam me op dat moment dan ook ferm voor het helemaal anders te doen in 2016.

Retraite

Waarom ik mijn vakantie in oktober vierde? Ik zou op retraite gaan en ik wilde daarna niet meteen weer terug aan het werk. Beetje jammer dat de retraite een paar weken voor de afgesproken datum geannuleerd werd. Uiteindelijk bleek dat gelukkig helemaal niet erg te zijn. Ik werd door de abdis van het klooster uitgenodigd om een weekend zonder programma daar door te brengen en dat was heerlijk. Waarschijnlijk veel fijner dan met programma, omdat ik nu heel veel tijd voor mezelf had, zo heb ik uren in de tuin gezeten met een boek. En ik had bracht tijd door met de nonnen, hoe bijzonder is dat?

Welkom in Gent!

Herfst 2016

Wil iemand raden waar ik afgelopen weekend was? Juist, in België. Aan de kust. :) Op vakantie. Ik zat vrijdag weer op die zelfde ring, gezellig tussen allemaal Belgische, Poolse en Hollandse truckers. En opeens bedacht ik me dat ik me een jaar daarvoor toch iets voorgenomen had... Ondanks het weer was het weekend vorig jaar heerlijk hoor, ik heb enorm genoten. Alleen die kou. Het is toch wel erg fijn om de zon op je gezicht te voelen. Afgelopen weekend werden we op onze wenken bediend, zalig!

Op weg in Belgie

Hoewel de locatie bijna hetzelfde was, werd het toch een heel ander weekend. Mede mogelijk gemaakt door de Belgische infrastructuur, Google Maps, onze netwerkverbinding en laten we de hand in eigen boezem steken, onze blik op de zaken. Ik zal jullie niet met alle details lastig vallen, houd het er maar op dat we onderweg flink wat onverwachte sight-seeing gedaan hebben. Een hoogtepunt en tegelijkertijd dieptepunt was toch wel het ziekenhuis van Gent. Waar we zomaar opeens over de parking reden. Terwijl we toch echt naar Brugge wilden. Tja, een paar keer de verkeerde afslag nemen en je staat zomaar in een andere stad. En als de navigatie je dan allerlei achterafsteegjes in stuurt en de snelweg in geen velden of wegen te bekennen is, dan is het zo een uur later.

Welkom in het hotel

De reis is niet de bestemming of zoiets

Het lukte ons best goed om ons voor te houden dat de vakantie niet pas op de plaats van bestemming begon enzo en ach, wat is een uur.. Toch waren we wel erg blij om in ons hotel aan te komen. Met een echte pint werden we verwelkomd en toen we die op hadden, liepen we in dronkemanspas naar onze kamer, waar het leek alsof we de honeymoonsuite hadden. We hadden gewoon een hemelbed! En het bad was zo groot dat de buren er ook nog bij hadden gekund. Nee lieve mensen, ik vertel niet waar het hotel is en hoe het heet, dadelijk is er voor ons de volgende keer geen plek meer. ;)

Weer op pad

De volgende dag gingen we naar het Zwin, een prachtig natuurreservaat aan de kust. Zegt men. Want we hebben het niet gezien. Weer verkeerd gereden. Een omleiding, een wegversperring en een navigatie die het allemaal niet in de gaten had.. Niet echt handig. Met de frustratie van alle eenrichtingsstraatjes in Gent nog vers in het geheugen besloten we door te tuffen naar Blankenberge. Want daar bleken we opeens naar op weg. Best bijzonder, want dat was precies de plek waar ik niet naartoe wilde.

Verwenkoffie, geweldige naam, toch?

Blankenberge

Lang, lang geleden was ik daar namelijk. Met mijn allereerste vriendje. Zo leuk eindigde die relatie niet, dus om daar nu weer in een hotel te gaan zitten? Nee, bedankt. Blijkbaar had Blankenberge nog een appeltje met mij te schillen, dus daar gingen we! En het was heel erg fijn. Blankenberge is veel mooier dan ik me kon herinneren. We hebben heerlijk relaxed in een koffietentje vlak bij het strand gezeten, van de zon genoten en wat door het centrum geslenterd. Veel was nog hetzelfde, veel was natuurlijk heel anders. En daar kwamen de herinneringen. Niet eens zozeer aan het ex-vriendje, maar meer aan zijn ouders.

Paradijsvogels

Een bijzonder paar, zeker in het dorp waar ik opgroeide. Nogal een gesloten gemeenschap, ons kent ons en doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Waar het in mijn tijd (oma vertelt, ha!) nog vrij bijzonder was om te gaan studeren, de meeste meisjes gingen achter in de supermarkt werken en de jongens gingen de bouw in. Zeker in de wijk waar mijn ex-schoonouders woonden. Deze twee paradijsvogels waren 'import' maar werden, in tegenstelling tot veel andere buitenstaanders, wel geaccepteerd. Het hele dorp roddelde wel over hen en de innige vriendschap die ze met een ander stel onderhielden (need I say more?), maar dat was voor hen niet interessant. Ze gingen gewoon hun eigen gang. Dat was ik niet gewend.

Mr & Mrs Down Under

Buiten de box

Voor mij, opgevoed door ouders die behoorlijk behoudend en bepaald niet genegen tot het verkennen van grenzen waren, die het wel erg belangrijk vonden hoe de buurt en de familie over hen dachten, is dit paar erg belangrijk geweest. Zij lieten me zien hoe het ook kan. Dat de wereld groter is dan mijn geboortedorp. Dat het okay is om grenzen op te zoeken en te overschrijden. Dat iedereen zijn dingen op eigen wijze doet en dat dat prima is. Ze hebben me een groot geschenk gegeven. Zo zittend op dat bankje in Blankenberge, in het oktoberzonnetje realiseerde ik me dat opeens. Wat was ik blij dat Blankenberge zo op mijn pad kwam!

Brugge

Na Blankenberge gingen we naar Brugge. In een keer goed gereden! Ook daar liggen veel herinneringen. De laatste keer dat ik daar was, was met het werk. Het koffietentje waar ik met mijn collega's een bakkie deed tussen het winkelen werk door, zat er nog. Hup, fotootje getrokken en naar de oud-collega's gestuurd! Ook alle boekhandels zaten er nog. Jammer dat we tegen sluitingstijd aan kwamen, we moeten dus echt een keer terug. Gelukkig waren er genoeg biertentjes en restaurantjes open om ons te vermaken. En de sight-seeing was ook nice, Brugge blijft een heerlijke stad. Heel bijzonder, zo goed ben ik niet in navigeren, maar in Brugge liep ik rond alsof ik vorige week nog was geweest.

Hij woont gewoon in Brugge!

Op bezoek

Zondag gingen we op bezoek bij mijn vriendin Trui, en jaja, zomaar, zonder haperen, in een keer de weg gevonden! We gingen het nieuwe huis bewonderen, bijkletsen, de omgeving bekijken. En ook dat was heerlijk. Je hoeft elkaar niet heel vaak te zien om het goed te hebben. En toen was het alweer voorbij.. En reden we, onder het toeziend oog van een gigantisch grote maan, weer naar huis. En weer in een keer goed! En we komen beslist een keer terug, we hebben zoveel moois gezien en nog zoveel niet. Jaja, zoals het Zwin. ;) Maar ook de art deco wandeling in Blankenberge willen we nog doen en de wandeling over de Eerste Wereldoorlog. Tot snel weer mooi Belgie! X

Over keelontsteking, spuiten en antibiotica

"Je laat je niet afschepen, he?", appte Ogma-collega en mede-koortshoofd naar me. Twee dagen daarvoor had ik al een keer naar de huisarts gebeld en vertelde de assistente me, na samen de checklist doorgenomen te hebben, dat het allemaal wel meeviel en dat ik het maar even moest aankijken. Keelpijn was inderdaad pijnlijk, maar er was helaas niet veel aan te doen. Het devies was: rustig aandoen, veel drinken en zuurtjes tot me nemen.

Rust

Tja. Vooruit dan maar. Braaf slingerde ik Netflix maar weer eens aan, deed wat dutjes en at zoveel drop en ijs tot ik er genoeg van had. De keelpijn werd alleen niet minder en de verhoging ook niet. Best leuk, dat advies, alleen jammer dat het niet echt opschoot. Eten ging inmiddels helemaal niet meer, zelfs brood in soep gedoopt kreeg ik maar met moeite weg. Laat staan paracetamol, en das niet handig.

Abces

De huisarts toch maar weer gebeld en deze keer mocht ik wel komen. "Ik zie het al, je hebt een keelontsteking. En een abces. Ik stuur je naar de KNO-arts.", aldus mijn huisarts. Wow, dat ging snel, van 'nog even aankijken' naar 'ik stuur je naar het ziekenhuis'. "Umm, wanneer dan?", vroeg ik redelijk beduusd. "Nu. Het kan zijn dat ze het abces in ziekenhuis leeg willen halen. Als dat spontaan knapt, ben je nog niet jarig." Dat klonk me nou niet echt aanlokkelijk in de oren, maar goed. Geen keus dus.

KNO

Bij het ziekenhuis werd ik met open armen ontvangen. En spuit. ;) De huisarts had me nog geprobeerd gerust te stellen door te zeggen dat de KNO-arts in 90% van de gevallen alleen antibiotica gaf. Zal best, maar ik zat dus in de 10%. Het viel me mee, die spuit in m'n keel. Bij de tandarts doet het tenslotte ook zeer.

Apotheek

Even later stond ik zonder abces en met halve apotheek weer buiten. Antibiotica tegen de keelontsteking, paracetamol tegen de koorts en mocht de paracetamol niet helpen, nog een andere pijnstiller. Of ik last van m'n maag had. "Nee, hoezo?" "Als je die andere medicijnen gaat slikken, dan kun je het beste maagwandbeschermers erbij slikken." Fantastisch.

Bijwerkingen

Ik ben oprecht blij hoor, dat antibiotica bestaat. Alleen die bijwerkingen... Ik was er al voor gewaarschuwd toen ik m'n medicamenten kreeg overhandigd. En dan zijn tien dagen best lang. Maar goed, die zijn inmiddels ook weer voorbij en nu ben ik weer helemaal happy. Het hoest, kuch en rochelseizoen is duidelijk aangebroken, iedereen heeft er om me heen last van. Tja, je bent trendsetter of je bent het niet. :) Kortom, ik ben er weer, lieve mensen! X

Mijn diner met Roald Dahl

Best zwaar hoor, het leven van een boekenblogger. De hele week met je neus in de boeken of achter de compu gaat je niet in de koude kleren zitten. Met die hittegolf van laatst zat ik binnen, bij de ventilator, alle gordijnen dicht. En als het koud is, zit ik ook binnen. Vooruit, tussen de middag mag ik even naar buiten, maar dan loop ik naar de Little Free Library hier om de hoek. Boeken brengen en hopelijk iets geschikts vinden voor een interessant blog. Ja, dat heb je als boekenbloggers allemaal voor je lezers over.

De buitenwereld in

Maar af en toe mag ik er echt uit. Dan gaat de joggingbroek de wasmand in, worden de Birckenstocks de kast ingeschopt en gaat de boodschappentas aan de kant. De benen worden geschoren, kek jurkje aan en gaan! Waarschijnlijk niet bijster verrassend, maar vaak heeft zo’n uitje wel iets met boeken te maken. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik het nuttige met het aangename verenig (en hey, een mens moet nu eenmaal eten), maar stiekem vind ik het natuurlijk heel erg leuk. En heb ik een makkelijk excuus als ik weer eens zo nodig iets literair/cultureelachtigs moet doen: “Ja, het moet voor Ogma.”

Het Dahl Diner

Dus! In dat kader ging ik zaterdag naar Dahl diner in Nijmegen. Jullie weten het vast, het was 13 september honderd jaar geleden dat Roald Dahl geboren werd. Hij schreef natuurlijk waanzinnig veel, waarvan ontzettend veel hele bekende boeken. Maar wisten jullie dat hij ook een kookboek schreef? Uit dat kookboek werd tijdens het Dahl diner gekookt. Daarnaast werden er verhalen van Dahl voorgedragen. Gaaf!

Diner voor carnivoren

Ik wist het niet, ben tenslotte nooit bij Dahl op bezoek geweest, maar hij bleek nogal ‘vlezig’ aangelegd. Toen ik mailde om te reserveren, meldde ik dat we met een vegetariër en een veganist kwamen. Voor de beleefdheid zette ik erbij dat ik hoopte dat dat geen probleem was. Dat was het niet, het waren namelijk twee problemen. J

Mr. Vegan & Mrs. Vega

Gelukkig viel het wel mee en kon Mrs. Vega gewoon van Maria’s Gazpacho (het recept van een Spaanse nanny van de familie Dahl) genieten. Mr. Vegan kreeg een gewone tomatensoep, ook lekker! Helemaal ingeburgerd bleek eten zonder vlees nog niet, het bedienend personeel bleef ons vleesschotels aanbieden. Niet erg, zo zagen we wel wat het oorspronkelijke menu was, leuk. En onze gerechten kwamen gelukkig ook gewoon.

Voordrachten

En de voordrachten waren geweldig. Dahl was natuurlijk een fantastische verhalenverteller, met dat zwarte randje aan z’n verhalen… Die dan zo lekker onder je huid kruipen. En dan iedere keer weer een verrassing op het einde. Briljant. Van harte Mr. Dahl, dat we tot in de eeuwigheid van je verhalen mogen genieten! Proost!

PS

Jullie kennen het verhaal van de lamsbout? Raad eens wat het hoofdgerecht was…

Een leven lang liefde

Keuzestress

Sommige dagen lopen zo anders dan je van te voren verwacht. Zo zat ik gisteren zomaar aan bij een Limburgse koffietafel. Met vlaai. Van iemand bij wie ik al ruim tien jaar in de straat woon, maar misschien maar drie keer gezien heb. Waarvan we elkaar maar een keer gesproken hebben. Je zou kunnen zeggen dat ik haar pas op haar crematie heb leren kennen.

De buurtjes

Ik woon in een fijne straat, we kunnen bij elkaar terecht. Voor een kletspraatje, advies, hulp. Laatst stond de buurvrouw op de stoep met een flinke bak druiven uit eigen tuin, de buurman vult twee keer per jaar het water van mijn ketel bij en weer een andere buurman fungeert als postkantoor. Daar worden de pakketjes voor de hele straat afgeleverd. Tegen een kleine vergoeding: een kletspraatje. Over het weer, de hond, maar meestal over zijn verleden bij de marine.

Postkantoor

Inmiddels is buurman al lang gepensioneerd, maar nog steeds erg actief als mantelzorger voor zijn vrouw. Geen polonaise, thuiszorg of aanverwante artikelen aan het lijf, alleen hij mocht haar verzorgen. Door haar ziekte kwam ze het huis niet meer uit en hij dus ook niet. Vandaar dat de postbode de pakketjes altijd op nummer vijf bezorgde. Heel fijn voor ons allemaal. Ik zorgde er op een gegeven moment wel voor dat ik gegeten had als ik mijn pakketjes ging ophalen. Om met een lage bloedsuikerspiegel bij de buurman langs te gaan, was niet handig. 'Ik moet nu echt gaan...', hoorde buurman meestal niet. Beetje doof. ;)

Crematie

Afgelopen week overleed zijn vrouw. In zijn armen, na een huwelijk van zestig jaar en vele jaren van zorg. Gisteren was de crematie. Nu dacht ik dat de crematie me niet zoveel zou doen. Ik ging uit respect, ik kende de buurvrouw tenslotte amper en als iemand zo lang ziek is, dan heb je er meestal wel vrede mee. Maar ja, als een stoere tiener snotterend vertelt dat oma zo'n belangrijke rol in haar leven heeft gespeeld... Ja hoor, daar kwamen de zakdoeken. En dan de muziek... Guus Meeuwis kwam voorbij met Geef mij nu je hand, Claudia de Breij met Mag ik dan bij jou. Slik.

Koffietafel

En toen zat ik opeens aan die koffietafel. Was helemaal niet de bedoeling, mijn plan was om iedereen gedag te zeggen en er dan tussenuit te sneaken. Nog even bijpraten met de buurvrouw met wie ik meereed en dan de rest van de middag in de tuin te zitten, met een boek ofzo. Maar nee, de buurman zag ons en we moesten mee. Maakte niet uit dat we niet uitgenodigd waren, foutje van de kinderen, geen probleem, gewoon mee. Okay.

Verwerking

Voor het gemak vergat ik maar even dat ik minder suiker wil eten, men, wat zijn die Limburgse vlaaien lekker! Goed voor het verwerkingsproces, zullen we maar zeggen. ;) Fijn om zo met de flow mee te kunnen gaan. De rest van de dag heb ik natuurlijk niets meer gedaan. Bijkomen!