Op zoek

Allereerst, heel erg bedankt voor jullie lieve reacties op mijn vorige bericht! Het was zo fijn om te lezen, echt hartverwarmend. Hierbij een hele dikke knuf, vangen!

Goed, we gingen toch naar Boekel vorige week? Of toch niet. Of zoiets. Ik zal jullie eerst vertellen waarom we zouden gaan.

Mijn oma had een broertje en dat broertje was niet in orde, geestelijk gezien. Broertje heeft lang thuis gewoond, maar uiteindelijk is hij uit huis geplaatst. Ik begreep dat ze allemaal wel heel dol waren op Broertje, ze zijn hem ook vrij regelmatig gaan opzoeken. Voor zover dat ging in die tijd, we hebben het hier over de periode tussen de twee Wereldoorlogen.

Ik heb pas een paar jaar geleden iets over Broertje gehoord, ik heb altijd meer met de familie van mijn vaderskant gehad. Mijn oma (van moederskant dus) was beslist geen makkelijke dame. Ieder gesprek ging om haar. Ook als jij jouw verhaal vertelde. Een van haar standaarduitspraken was: "Voor mij is het het ergst." Ook al ging het haar niet rechtstreeks aan, wat er gebeurde. Hoe het zo gekomen is, waar dit gedrag vandaan kwam, geen idee.

In 1944 werd mijn familie geëvacueerd. Bij Groesbeek werd zwaar gevochten, iedereen moest weg. Ik heb er intussen wat meer over gelezen, wat een verhalen.. Het ene moment lijd je gewoon je leven, het volgende ben je met je gezin op pad. Geen idee waarnaartoe. Het enige wat je nog hebt, is wat je bij je hebt. In een koffer of een kruiwagen. Hoe je je huis, je land en je vee terugvindt, moet je maar afwachten. Het is maar te hopen dat je nog terugkomt. Mijn familie kwam redelijk in de buurt terecht, maar er zijn ook velen in Friesland of zelfs België beland.

Broertje zat tijdens de Tweede Wereldoorlog al in de instelling, ze hadden in deze periode geen contact met hem. Hoe moeilijk moet dat geweest zijn. En toen kwamen ze terug. En Broertje was er niet meer. Van de aardbodem verdwenen. Niemand die wist waar hij was, niemand die iets kon vertellen.

Dit verhaal heeft jarenlang in de familie rondgedwaald. Oma heeft het nooit losgelaten. Op de cursus Creatief Schrijven die ik een paar jaar geleden volgde, vertelde ik het verhaal van Broertje. Mijn juf sprak de gevleugelde woorden: "Daar zit een verhaal in." Zo zoemde Broertje regelmatig in m'n hoofd rond. Ik had het wel eens over hem met mijn moeder. Zij wist ook maar weinig. Zijn naam, dat hij jonger was dan Oma (die regelmatig de gevleugelde woorden sprak: "Ik ben van 1910, dan weet je het wel!") en dat de instelling in Noord-Brabant lag. Ze meende Boekel, dat deed wel een belletje rinkelen.

Aangezien 2015 het jaar van de Focus is, ben ik laatst gaan googelen. En ja hoor, leve het internet, want daar kwam Huize Padua tevoorschijn. Al zo'n driehonderd jaar worden er psychiatrische patiënten opgevangen in Huize Padua. En Huize Padua is de enige instelling in Boekel, kan niet mis! Heel bijzonder: er stond zelfs een verslag van de evacuatie van Huize Padua op internet. Zo snel kan het opeens gaan. Huize Padua werd veel eerder geëvacueerd dan mijn familie in Groesbeek, in het begin van de oorlog al. De patiënten gingen of naar Tilburg of naar Mariahoeve.

Het zou wel fantastisch zijn geweest als er iets over Broertje bij had gestaan. Zo gemakkelijk ging het nou ook weer niet. Er staat wel in het verslag dat er een aantal patiënten zijn overleden, deze waren van te voren al zwak van gestel. Waaraan ze overleden zijn en wie het zijn, dat staat er niet bij. Logisch natuurlijk. En wat er de rest van de oorlogsperiode met de patiënten is gebeurd, wordt ook niet vermeld. Niet erg, de zoektocht gaan gewoon door.

Inmiddels heb ik de geboorteacte van Broertje ontvangen en heb ik Huize Padua het verzoek gestuurd om het dossier van Broertje te mogen inzien. Want dat kan. In Boekel.

Op de grond van Huize Padua staat ook een museumpje, iedere laatste zondag van de maand is het geopend voor publiek. Daar zou ik zondag naartoe gaan. Van te voren zocht ik het adres op, zag ik opeens dat het museum sinds augustus dicht was voor renovatie. Rond de Kerst zou het weer geopend zijn. Alleen zag ik nergens dat het ook echt geopend was. Hmm... Toch maar naar Boekel gekard en idd, de deur zat dicht. Rondje gemaakt, door ramen gekeken, het nummer gebeld dat op de site stond: geen gehoor. Dit is toch wel een bijzonder lang Brabants kwartiertje.

Maar goed! Van de week maar eens checken wanneer het museum weer open gaat en maar hopen dat er gauw bericht komt over Broertje's dossier. Spannend!

Fijn weekend gewenst allemaal, X