Je suis Charlie

The day after after the day after after the day after. Wat een dagen hebben we achter de rug. Ongelooflijk. Stonden jullie vanmorgen ook op met de gedachte: "Wat zal er vandaag weer gaan gebeuren?"

Als Mirjam Down Under riep ik van de week op Facebook op tot verdraagzaamheid. Naastenliefde. Respect. Niet dat Miss Down Under zelf heilig is, hoor. Van de week piepte er een dame op een fietsje gauw even voor. En dat terwijl MDO al heel lang had staan wachten in haar auto en de dame haaientanden had! Nou had ze geen behoefte om de dame in kwestie overhoop te schieten of omver te rijden. Maar haar hand ging wel richting claxon en ook die ene vinger jeukte. Hier is dus ook nog werk aan de winkel.

Maar nadat ze haar stukje plaatste, kwam de contemplatie. Wat is er met deze mannen gebeurd? Hoe komt iemand tot daden als deze? Laten we wel wezen, iemand komt niet met een kalashnikov uit de baarmoeder. Zijn het meelopers of geloven ze echt in hun missie? Heeft iemand een afslag gemist of hebben wij als samenleving, met z'n allen dus, iets gemist? Zijn er dingen waarin wij tekort zijn geschoten?

Ik draai het om; wat hadden wij als maatschappij kunnen doen om dit te voorkomen? Waar kunnen wij helpen? Om herhaling te voorkomen. Ik begrijp de opmerkingen over koffers die gepakt dienen te worden. Wie meen je tenslotte te zijn om iemand op zo'n manier jouw mening op te dringen. Ik pretendeer niet alle antwoorden te hebben. Ik doe waar ik goed in ben: vragen stellen.

Mocht U zich overigens afvragen waarom Miss Down Under niet meer in Kaza Maria verschijnt; ik had er geen zin meer in. Althans, niet om de tekst op het ene medium te dichten en dan te kopiëren naar het andere. Ook de behoefte om iedere dag iets te posten, is verdwenen. Als ze iets te melden heeft, dan doet ze dat. En anders zit ze waarschijnlijk op de bank met een boek. En Miss Anne natuurlijk! ;)