Mirjam Leest De Kracht van Kwetsbaarheid - Daring Greatly

 

‘Het is niet de criticus die telt; niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen.

De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;

die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;

die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt, in elk geval grote moed heeft getoond…’

 

Theodore Roosevelt

Met deze quote begint en eindigt Brene Brown haar boek “De Kracht van Kwetsbaarheid” en ik vind hem zo mooi! Brown heeft twaalf jaar onderzoek gedaan naar schaamte en kwetsbaarheid. Degene die me haar boek aanraadde, zei erbij: “Het is wel wat Amerikaans, daar moet je maar doorheen lezen”. Blijkbaar ben ik wel wat gewend na een kleine tien jaar voor een US based company te hebben gewerkt, want ik heb er helemaal geen last van gehad. Sterker nog, ik heb er niets van gemerkt. Okay, Oprah Winfrey noemt Brown haar “Super Soulmate”. Vooruit.

Anyway! Wat blijkt? Brene Brown is mijn grote zus! Ik heb leukere jurkjes aan, dat dan weer wel, daarover later meer. In het TEDx filmpje dat door miljoenen bekeken is (Nog niet gezien? Kijk dan hier: http://embed.ted.com/talks/lang/nl/brene_brown_on_vulnerability#) vertelt ze over haar onderzoek naar kwetsbaarheid en hoe dit onderzoek haar leven beïnvloed heeft.

Net als Brown ‘had’ ik niets met kwetsbaarheid. Prima hoor, je open stellen. Doen! Maar niets voor mij. Niet dat ik niets deelde. Tuurlijk wel. Maar wel alleen wat ik wilde. Meestal dealde ik met mijn shit en vertelde ik het later wel. Of niet. Want ja, klaar mee. Toch?

En dan komt er een moment waarop dat niet meer werkt. Zo jammer! Openstellen en verbinden wordt dan de enige optie. Zo… Best wel eng. Maar ja. Net zoals in het zwembad kun je een hele tijd twijfelen en met je grote teen voelen of de temperatuur van het water okay is. Maar je kunt er ook in een keer in springen. Of het trapje gebruiken, natuurlijk. ;)

De Kracht van Kwetsbaarheid laat zien wat met z'n allen willen: verbinden. Onderdeel van een groep zijn. En wat ons tegenhoudt: schaamte. De angst om er niet bij te horen. De onmogelijke normen waaraan wij menen te moeten voldoen. Die wij onszelf opleggen. En die wij anderen opleggen. Not pretty. Not at all. Brown is weliswaar Amerikaanse, maar dit is universeel. Onder andere dankzij haar boek realiseer ik me beter wat ik doe en wat ik nalaat. Sindsdien doe ik mijn stinkende best om ook de arena van Roosevelt in te gaan. Dan maar struikelen en vallen. Maar zeker weten dat ik weer opsta, ha!

Waarom ik Brown mijn grote zus noemde? Ze stelde zich hetzelfde op als ik ten opzichte van kwetsbaarheid en gevoelens. Mijn opmerking over haar kleding was natuurlijk heel flauw. Het geeft wel weer hoe ik me zou gedragen als ik een presentatie zou moeten geven voor 500 mensen, het aantal mensen in de zaal. Ik zou een nieuw jurkje hebben besteld. No way dat ik dat podium opgegaan was in iets dat me niet flatteert. Overigens (niet dat ik hiermee mijn opmerking minder flauw vind) was dat niets vergeleken met de reacties die Brown op het wereldwijde web te verduren kreeg. Opmerkingen over haar gewicht (te zwaar), haar opvoedkundige kwaliteiten (slecht) en meer van dat soort fraais. Over je kwetsbaar opstellen gesproken… O ja, net als ondergetekende heeft een verslaving aan kantoorartikelen, ha! J