Kaarsje

Waar was je toen Kennedy neergeschoten werd? Toen je hoorde dat Lady Di en Dodi tegen een betonnen pilaar waren gereden? Toen er een vliegtuig uit Amsterdam boven de grens van Oekraïne en Rusland neergestort was?

            Ik zat in de auto, ik ging naar huis. Op naar een lang en warm weekend. Op de radio een ingezonden bericht, er zou een vliegtuig van Malaysia Airlines zijn  neergestort. Hoe dichter ik bij huis kwam, hoe erger het nieuws werd. Het vliegtuig zou zijn neergeschoten. Een aanslag dus. Geen kans op overlevenden. Een passagiersvliegtuig? Dat kan toch niet?

            Het blijkt te kunnen. Machtige stalen vogels kunnen met een goedgemikte pijl zomaar neer beneden worden gehaald. Hun vlucht gebroken. Met hen honderden slachtoffers. Honeymooners op weg naar hun paradijs. Wetenschappers die naar de Aidsconferentie in Australië gingen. Hun gebroken lichamen liggen nu in het niemandsland tussen Oekraïne en Rusland, totdat ze geïdentificeerd en gerepatrieerd worden. Gerepatrieerd? Naar huis gebracht, toch? Hun allerlaatste vlucht.

            Het schijnt de grootste vliegtuigramp te zijn voor Nederland, met het grootste aantal slachtoffers. Wat maakt het uit? De ergste, de op een na ergste. Kan het schelen. Wat ik misschien wel het ergste vind, is dat we ons niet maar hoeven af te vragen waar deze wereld naartoe gaat. Dat we niet hoeven op te roepen voor een verandering in onze mentaliteit. Dat hebben we al zo vaak gedaan. Helpt het? We blijven toch de behoefte voelen om oorlog te voeren, om anderen aan te vallen en pijn te doen. Ik geef het toe, vandaag is mijn glas half leeg.

            Vandaag dus geen grappen en grollen door in Kaza Maria, vandaag een klein teken van medeleven. Dit is mijn kaarsje voor alle slachtoffers en voor iedereen om hen heen.