Lezen, lezen, lezen in Kaza Maria

Kennen jullie het boek "Een boek per dag, een jaar vol inspiratie"? In het Engels heet het "The Purple Chair", een stuk originelere titel! Ik was er al een tijd naar op zoek en laatst stond het zomaar voor een prikkie op Marktplaats! Waarom ik het zo graag wilde lezen? Omdat het over lezen gaat. :)

Deze lovende kritieken staan op de achterflap, behoorlijk veelbelovend toch? Het boek is geschreven door Nina Sankovitch. Ze schrijft over haar leven, haar familie en het jaar dat ze iedere dag een boek las. Het lijkt me een heerlijk idee, je iedere dag opkrullen in je paarse stoel (jep, daar komt de titel vandaan) en lezen maar. Voor Nina is echter niet zomaar een project, voor haar is het een manier om te overleven. Na het overlijden van haar zus blijft Nina maar rennen. Alles om de pijn van haar ouders te stelpen, om zichzelf de pijn van het rouwproces te besparen. En tja, dat werkt niet. Haar manier om de pijn aan te gaan, om een leven zonder haar zus te accepteren, is het lezen. In feite door de levenslessen die de boeken haar geven. Een niet voor de hand liggende therapie? Tja..... Misschien niet voor iedereen, maar voor een lid uit een familie der boekenwurmen... Als je het boek ergens tegenkomt: meenemen! Hoe dan ook, wat je er ook van vindt, je krijgt in ieder geval 365 boekentips. :)

Hadden jullie meegekregen dat Sandra de maand augustus uitgeroepen heeft tot Klassieke Literatuur Maand? Op Facebook vroeg ze wat de laatste klassieker is die iedereen gelezen had. Die van mij waren de Ilias van Homeros en Anna Karennina van Tolstoy. Althans... De laatste klassiekers die ik geprobeerd had te lezen. Want allebei heb ik nooit uitgelezen. Anna Karennina is me toch saai. Dat heb ik opgegeven. Ik heb het boek weggedaan, laat maar. Ook tijdens m'n pensioen ga ik me daar niet meer aan wagen. De opera heb ik een paar jaar terug gezien en die was prachtig. Maar Meneer Homeros lag me na al die jaren nog steeds verleidelijk aan te kijken vanuit de boekenkast. Zeker na het berichtje op Facebook kwamen de vlinders bij mij weer helemaal terug. En inderdaad, oude liefde roest niet! Om beide boeken (want Ilias gaat over de Trojaanse oorlog en Odyssea over de tocht van Odyseus terug naar huis) grotendeels in augustus uit te krijgen, wil ik twintig pagina's per dag lezen. Waar ik de vorige keer na zo'n zestig pagina's strandde, gaat het me nu heel makkelijk af, hoera! Homeros begint zijn verhaal op het moment dat de oorlog tussen Troje en de Grieken al negen jaar aan de gang is.

Niet voor te stellen, toch? Negen jaar weg zijn bij je geliefden, alleen de Goden weten nog hoe lang het duurt voor je hen terugziet. Als je niet op het strijdveld sterft, tenminste. Want men, want waren ze toen bloeddorstig! Niet dat dat nu anders is, maar goed. Pagina na pagina wordt er in detail beschreven hoe de messen, speren en ander wapentuig de diverse lichaamsdelen ingedreven worden. Tja, de dood of de gladiolen, maar dan een paar eeuwen eerder. En wat zijn ze breedsprakig! Het lijkt soms wel alsof ze een kwartier staan te keuvelen over het feit dat ze iemand in de pan gaan hakken. En toch blijf ik lezen. En leef ik mee, zoals met Achilles wiens liefje afgepakt is door Agamemnon. Okay, hij had haar eerst ergens anders vandaan geroofd, maar ach. En die arme Hector, zo dol op z'n vrouw en z'n zoontje, maar zometeen wordt hij aan de spies van Achilles geregen. En de schone Helena en Paris dan, tussen hen is het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Kortom, ik ben helemaal om. Op naar de volgende zeshonderd pagina's. Fijne avond!