Rare knakkers, die Grieken.

Met mijn Grieken gaat het goed! Ze vallen nog steeds met bosjes ter aarde, maar het lukt me prima om per dag minimaal twintig pagina's te lezen. Kennen jullie het boek Stormen over Troje van Marion Bradley? Miss Bradley vertelt het verhaal over Troje vanuit het perspectief van Cassandra, de dochter van Priamus met helderziende gaven. Priamus is de koning van Troje, de vader van Hector, de erfgenaam en aanvoerder van het leger van Troje. Ik heb dit boek al jaren en ik heb het ook meerdere keren gelezen, het vertelt het verhaal van Troje op een makkelijke, toegankelijke manier. Maar.... haar perspectief is heel anders dan dat van Homeros. Tot nu toe (en ik heb al ruim 350 pagina's gelezen) wordt Cassandra maar een keer door Homeros genoemd. En alleen omdat haar aanstaande helaas het loodje legt tijdens een van de vele schermutselingen. Er wordt er niets vermeld over haar voorspellingen. Zo zouden Achilles en z'n beste vriend Patrocles meer dan goede vrienden zijn, iets wat bij de Grieken veel voorkwam. Ook daarover wordt niet gerept door Homeros.
En laten we wel wezen: de woordkeus is af en toe best bijzonder. Kan ook komen doordat mijnheer Frans van Oldenburg Ermke de Ilias in 1959 vertaalde. Kan hè? Dit vind ik wel een mooi stuk: "In haar kleed, geel als saffraan, steeg de Dageraad op uit de golven van de oceaan om aan de onsterfelijken en stervelingen het licht van de dag te gaan brengen." Dit vond ik ook een bijzonder stuk, om een heel andere reden. Hier ziet Hector zijn vrouw Andromache en zijn zoontje tijdens een pauze tijdens de gevechten, misschien wel voor de laatste keer: "Toen kuste hij zijn zoon, liet hem springen op zijn arm en bad tot Zeus Vader en de andere goden: "Zeus en ook gij andere goden, geeft dat deze zoon van mij, zoals ikzelf, een der eersten in Ilium zijn moge en een machtig vorst van Troje, zodat het volk moge zeggen, als hij keert uit de strijd: "Hier komt een dapperder nog dan zijn vader! Dat hij thuis brenge de met bloed besmeurde rusting van de vijand, die hij doodde, en vreugde schenke zijn moeder." Het was echt een andere tijd, dat moge duidelijk zijn.

En dan de Goden. De onsterfelijken zijn qua gedrag niet veel anders dan wij, gewone stervelingen. Ook zij ruziën, konkelen en roddelen wat af. De een steunt de Grieken, de ander de Trojanen. Logisch, want het komt wel eens voor een God met een sterveling ligt (U snapt wat ik bedoel) en dat daar dan een sterveling met goddelijke krachten of schoonheid uitkomt. Achilles bijvoorbeeld, of Aeneas. Handig hoor, als de Goden je steunen. Ze vliegen je namelijk heel makkelijk weg uit de oorlog en lappen je op. Achilles krijgt zo z'n onverwoestbare wapentuig, door een van de Goden zelf gesmeed. Ook kunnen de Goden het lichaam van een sterveling overnemen, om zo hun boodschap over te brengen. Ze kunnen zelfs dieren laten praten! Ik bedoel maar: "Vanonder het juk kwam het antwoord van een van de paarden, door Hera, godin met heerlijke blanke armen, met de spraak der mensen begiftigd. Grauwtje was het, als schuddend de manen, die over het juk neerhingen tot op de grond, toen dit edele dier de kop boog. "Heus, sterke Achilles, we zullen u wel redden; wij zullen onze geduchte meester wel veilig weer terugbrengen. Toch is uw doodsuur nabij, doch niet wij zullen er de schuld van zijn, maar een verheven god en noodlots sterke hand."

U snapt, ik vermaak me voorlopig prima met m'n Grieken!