Woman in a Bubble

Vorige week zat ik een zalige, warme bubbel. Dat begon de dag voor Hemelvaart al, toen de eerste kaarten voor mijn verjaardag op de mat lagen. Ik was zondag pas jarig, maar blijkbaar waren een paar lieve mensen bang dat tante Pos wat vertraging zou hebben. Helemaal niet erg!

Met Hemelvaart ging ik met een Din en Zusje naar de plaatselijke vlooienmarkt. De vlooienmarkt was een griebus, het kostte allemaal geen poep en dat was maar goed ook. Wat een zooi. Op een aantal goede stukken na, die werden geveild. En op die veiling won ik (jaja) voor maar een paar eurootjes meer dan ik van plan was, een hele gave schoolplaat. Ha! Het weer was mooi, het gezelschap gezellig, ik kwam een oud-collega tegen, allemaal leuk.

Thuis besloot ik na jaren de verfroller maar weer eens ter hand te nemen. Zo'n drie jaar geleden bsloot ik mijn slaapkamer twee kleuren grijs te verven. Een kleur was precies goed en de andere dus niet. Helemaal niet, het werd hemelsblauw. Tja. Wat me bezielde, ik weet het niet, maar ik ging dus stug door met de kwast en roller. Misschien dat het zou wennen? Nee dus. Een muur heb ik destijds al gewit, maar ik kan U vertellen: babyblauw geeft zich niet snel gewonnen. Twee lagen witte verf die zogenaamd echt in een keer zou dekken waren nodig. De puf was al gauw op, dus ik slaap al jaren in grijs/wit/blauwe slaapkamer. Waarom slaap ik toch zo slecht? :) Niet meer! Iedere dag nam ik een muur onder handen. Ook heb ik mezelf ferm toegesproken: omdraaien mag, stoppen ook. Niet meer door omdat dat om de een of andere vage reden zou moeten.

Vrijdag en zaterdag lagen er pakjes, brieven en kaarten in de bus, zo leuk! Vooruit, sommige dingen had ik zelf besteld, maar toch. 's Avonds kwamen een paar vrienden op visite. Ik ben niet van de mensenmassa's, ik vind het veel gezelliger om met een paar goede vrienden samen te zijn. Wat lekkers te eten en te drinken. Het gesprek kwam over dromen. Wat zijn onze dromen? We zijn nu allemaal veertigplus (het woord middelbaar viel, argh!), hebben ouders die in de zeventig zijn, sommigen hebben kinderen die aan het puberen zijn. Een droom was om ooit naar Scandinavië te verhuizen. De ruimte, de vrijheid, dat sprak aan. Wat prompt tegengesproken werd door de eega, want hij wilde z'n geboortedorp nog niet eens uit, ha! Maar ja, het kon toch niet, want de kinderen... En de ouder wordende ouders. Daar een tijdje over gefilosofeerd. Je biedt je kinderen natuurlijk wel een hele gave kans, met veel internationale ervaringen. Maar goed. Ze gaan dus maar naar Scandinavië op vakantie. :) Wat mijn droom was? Naar het buitenland? Nee, daar kom ik voor het werk en privé al regelmatig. Ik interesseer me enorm voor andere culturen, ik vind ook dat ik opensta voor ontmoetingen, maar Nederland vind ik toch wel erg prettig om te wonen. Vooruit, Noorwegen of Zweden zouden me ook nog wel trekken. Maar dat vind ik toch wel een erg grote stap. En een B&B hoef ik al helemaal niet te beginnen. Moet er niet aan denken, de hele tijd vreemden over de vloer! En dan moet je er ook nog aardig tegen zijn.. Nee, bedankt. Wat ik wel wil? Meer tijd. Voor mezelf en mijn creativiteit. Het boek dat ik wil schrijven, de research daarvoor en dit blog. Mooi, zo'n gesprek!

En toen kwam zondag! Zondag rustdag, nou... Voor sommigen onder ons misschien. Ik ging samen met Mim van Mim's Tasjes naar de Familie Bofkont. Laatst zat ik op de site te neuzen en zag ik dat er iedere zondag workshops varkenknuffelen worden gegeven. Wie wil dat nou niet? Toch? Ik vond het in ieder geval een betere invulling van mijn verjaardag dan pootjes geven en beleefd babbelen. Geen zin, doe mij maar een ferm varken. Dus. Eerst Mim opgehaald, daar een taartje gegeten en daarna begon de roodsjoo van Mirjam en Mirjam. De routebeschrijving was heel bijzonder (ga naar de Jumbo, sla daar naar links, in de bocht met koe Mirabella... etc), maar we kwamen goed aan! We werden van harte welkom geheten door Arie Bombarie, een ganzenheer op zoek naar de ideale vrouw. We werden grondig geïnspecteerd, er werd gewikt en gewogen, maar uiteindelijk heeft Arie zijn partner toch niet gevonden. Jammer Arie! Bij de Familie Bofkont wordt er niemand geslacht, alle bewoners mogen tot aan het einde van hun leven doen wat ze het liefste doen: dier zijn. Geen kunstjes, geen kleertjes aan, geen nakomelingen baren. Okay, af en toe gebeurt er een ongelukje. ;) Die nakomelingen worden in ieder geval niet opgegeten of weggehaald. Onze dag was fantastisch, we hebben wat af geknuffeld, gemasseerd en genoten. Heel bijzonder, om in het gezelschap van zulke bewogen mensen te mogen zijn.

Maandag ging ik nog steeds in die fijne bubbel naar kantoor. En daar barstte de bubbel. Bij ons wordt er altijd versierd, makkelijk, dan ziet iedereen dat je jarig bent. Maar bij mij dus niet. Het klinkt misschien wat kinderachtig, maar ik vond het niet leuk. Ik voelde me veronachtzaamd. Om een uur of tien kwamen er een paar binnenwandelen om te feliciteren. Bij ons moet je echt je aandacht opeisen, je moet zelf met je verhaal komen. Tja, zo ben ik meestal niet. Nou had ik best wel wat kunnen zeggen over de ontbrekende slingers. Maar om zo kwetsbaar op te stellen... Dat voelde niet goed. Daar zat ik, zielig te wezen in mijn kale kantoor. Hup, de fijne bubbel uit en de echte wereld weer in. Laten we wel wezen, het zijn maar slingers. Maar overgeslagen worden, dat men je vergeet... Niet fijn. 's Middags zou ik thuiswerken en werkte internet niet. Hoe frustrerend om zowel door de provider als door de helpdesk van het werk van het kastje naar de muur gestuurd te worden. En nog een kastje, en nog een muur... Kortom, geen fijne dag.

Dit wordt wel een heel lang blog.... Dinsdag zat ik op kantoor achter de compu, kwam er een collega binnen. Ze was vergeten te versieren. Joh, echt? Ze kwam haar excuses aanbieden en toen lukte het me wel om aan te geven dat ik er niet blij mee was. Lang verhaal kort: ze heeft alsnog de slingers opgehangen. In de tussentijd ben ik een wandelingetje gaan maken, ben door andere collega's wel gefeliciteerd (kwam wellicht doordat ik vertelde waarom ik aan de wandel was ;)) en zo kwam alles toch nog goed. Nou ja... Natuurlijk zullen er altijd goede en minder goede dagen zijn. Het ging niet alleen maar om de slingers, het gaat om het gevoel van over het hoofd gezien te worden, er niet toe doen. Maar ook om in je kracht te staan, weten wat je waard bent en aangeven wat je wil. Ik heb me wel weer voorgenomen om mijn energie te steken in de mensen en de dingen die er voor mij toe doen. En de rest te laten. Kortom: er is nog wel wat werk te doen. Thuis lag er een geweldig pakket voor me klaar, helemaal uit België! Als er iets precies op tijd kwam.. Ik wens jullie allen een heel fijn weekend! x