Rare knakkers, die Grieken.

Met mijn Grieken gaat het goed! Ze vallen nog steeds met bosjes ter aarde, maar het lukt me prima om per dag minimaal twintig pagina's te lezen. Kennen jullie het boek Stormen over Troje van Marion Bradley? Miss Bradley vertelt het verhaal over Troje vanuit het perspectief van Cassandra, de dochter van Priamus met helderziende gaven. Priamus is de koning van Troje, de vader van Hector, de erfgenaam en aanvoerder van het leger van Troje. Ik heb dit boek al jaren en ik heb het ook meerdere keren gelezen, het vertelt het verhaal van Troje op een makkelijke, toegankelijke manier. Maar.... haar perspectief is heel anders dan dat van Homeros. Tot nu toe (en ik heb al ruim 350 pagina's gelezen) wordt Cassandra maar een keer door Homeros genoemd. En alleen omdat haar aanstaande helaas het loodje legt tijdens een van de vele schermutselingen. Er wordt er niets vermeld over haar voorspellingen. Zo zouden Achilles en z'n beste vriend Patrocles meer dan goede vrienden zijn, iets wat bij de Grieken veel voorkwam. Ook daarover wordt niet gerept door Homeros.
En laten we wel wezen: de woordkeus is af en toe best bijzonder. Kan ook komen doordat mijnheer Frans van Oldenburg Ermke de Ilias in 1959 vertaalde. Kan hè? Dit vind ik wel een mooi stuk: "In haar kleed, geel als saffraan, steeg de Dageraad op uit de golven van de oceaan om aan de onsterfelijken en stervelingen het licht van de dag te gaan brengen." Dit vond ik ook een bijzonder stuk, om een heel andere reden. Hier ziet Hector zijn vrouw Andromache en zijn zoontje tijdens een pauze tijdens de gevechten, misschien wel voor de laatste keer: "Toen kuste hij zijn zoon, liet hem springen op zijn arm en bad tot Zeus Vader en de andere goden: "Zeus en ook gij andere goden, geeft dat deze zoon van mij, zoals ikzelf, een der eersten in Ilium zijn moge en een machtig vorst van Troje, zodat het volk moge zeggen, als hij keert uit de strijd: "Hier komt een dapperder nog dan zijn vader! Dat hij thuis brenge de met bloed besmeurde rusting van de vijand, die hij doodde, en vreugde schenke zijn moeder." Het was echt een andere tijd, dat moge duidelijk zijn.

En dan de Goden. De onsterfelijken zijn qua gedrag niet veel anders dan wij, gewone stervelingen. Ook zij ruziën, konkelen en roddelen wat af. De een steunt de Grieken, de ander de Trojanen. Logisch, want het komt wel eens voor een God met een sterveling ligt (U snapt wat ik bedoel) en dat daar dan een sterveling met goddelijke krachten of schoonheid uitkomt. Achilles bijvoorbeeld, of Aeneas. Handig hoor, als de Goden je steunen. Ze vliegen je namelijk heel makkelijk weg uit de oorlog en lappen je op. Achilles krijgt zo z'n onverwoestbare wapentuig, door een van de Goden zelf gesmeed. Ook kunnen de Goden het lichaam van een sterveling overnemen, om zo hun boodschap over te brengen. Ze kunnen zelfs dieren laten praten! Ik bedoel maar: "Vanonder het juk kwam het antwoord van een van de paarden, door Hera, godin met heerlijke blanke armen, met de spraak der mensen begiftigd. Grauwtje was het, als schuddend de manen, die over het juk neerhingen tot op de grond, toen dit edele dier de kop boog. "Heus, sterke Achilles, we zullen u wel redden; wij zullen onze geduchte meester wel veilig weer terugbrengen. Toch is uw doodsuur nabij, doch niet wij zullen er de schuld van zijn, maar een verheven god en noodlots sterke hand."

U snapt, ik vermaak me voorlopig prima met m'n Grieken!

De Biokokkin kookt voort

Ja hoor, ik ben een foodie. Laat ik het maar toegeven. Zomaar opeens. Ik ben net de collega die een paar jaar geleden de marathon in New York liep. Hartstikke knap natuurlijk. Alleen werden wij als collega's om onze oren geslagen met renschema's, werden blauwe teennagels en hoorden we iedere dag op de seconde af hoe hard ze gelopen had. We waren zo blij dat ze 'm uitgelopen had! En toen liep ze er nog een...

Inmiddels ben ik net zo erg. Instagram wordt door de #Biokokkin overspoeld met de Creatie van de Dag. Vrienden, familie en collega's worden gespamd met verhalen over de biokweker, de levensloop van de tuinboon en de voors en tegens van biospullen uit de supermarkt. Ook wordt de kringloop afgespeurd naar fotowaardige bordjes om de creaties op tentoon te spreiden. Want de huidige sets hebben jullie natuurlijk allemaal al gezien en dat kan echt niet! Overigens heb ik al zo'n 75 cent in deze nieuwe hobby geïnvesteerd, gaat goed hè?

En er is nog een bijwerking. Ik blijf maar eten! Ik kan niet stoppen. Alles is lekker, dus ja... Gaat goed met het lijntje! Wat ik de afgelopen tijd gemaakt heb? Zalmcurry's, pompoenfrietjes, komkommersoep. Tussen de middag wordt er in Kaza Maria geen droog boterhammetje meer genuttigd, de lunch bestaat tegenwoordig uit salade. Zo gemaakt: een hakken en snijden, door elkaar husselen en klaar is Maria.

Dus: sorry als ik jullie verveel, jullie mogen dit logje best overslaan. Snap ik best. ;) Fijne avond!

What's new Pussycat? Lallalala........ by Mirjam Down Under

Je zult toch maar ex-zwerfkat in Uithoorn zijn. Men, dan heb je het voor elkaar! Dan word je iedere dag door Els en Annemieke en hun vele fantastische vrijwilligers geknuffeld, gekamd en van je natje en droogje voorzien. Tenminste, als je daar behoefte aan hebt. Zo niet, dan word je helemaal in je waarde gelaten. De tweebeners kennen hun plek als lakei van de ruim zestig katten.

Maarre, alle gekheid op een stokje, de dames van Help de Zwerfkat doen fantastisch werk voor de poezels die bij hen hun laatste huisje hebben gevonden. Huis? Zeg maar gerust paleis. Alles wat ze doen, staat in het teken van de katten. Zo mooi om te zien en daar een kleine bijdrage aan te mogen leveren!

Dus. Mocht U nog wat tijd over hebben, vrijwilligers zijn altijd van harte welkom. U zult worden betaald in dankbaarheid en kattenknuffels. Goede deal, toch? En mocht er nog wat ruimte in de porto zijn, dan is een donatie ook welkom. Help de Zwerfkat ontvangt namelijk geen enkele subsidie en geloof me maar, iedere Euro gaat rechtstreeks de buik in van Herman, Badr Haari, Angel en Tante en Streep enenenen....

Walk in her Shoes with Mirjam Down Under

Miss Anne en ik zijn in training! We doen namelijk mee aan Walk in her Shoes, een project van mijn werkgever MSD. Alweer een project? Jep!

Wist je dat meisjes en vrouwen in ontwikkelingslanden dagelijks gemiddeld zo'n 8000 stappen lopen? En dat om schoon drinkwater te halen. Waardoor er voor hen heel weinig tijd over blijft om naar school te gaan en zich te ontwikkelen. Om hier aandacht te besteden, gaan medewerkers van MSD en hun familie en vrienden een week lang 8000 stappen per dag zetten. Als we van 10 tot en met 16 september met z'n allen vijf miljoen stappen zetten, dan doneert MSD 150 miljoen dollar aan Join my Village. Mooi, toch?

Denk je nu: "Jaaaaa, leuk initiatief, maar wat heb ik er aan?" Behalve dat je dus bijdraagt aan de ontwikkeling van meisjes en vrouwen en dus aan de wereld, is het ook goed voor jouw gezondheid. Want volgens de geldende onderzoeken zou je per dag 10.000 stappen per dag moeten nemen. And remember, Karma is a bitch!

Dus, doe je mee? Ik zorg dat je een mail krijgt waarin je je kunt aanmelden, kind kan de was doen! Hoe je je stappen kunt bijhouden? Met een ouderwetsche stappenteller of met een app op je foon. Supereasy!

Maarre.... Vergis je niet, die 8000 stappen zijn echt wel een uitdaging. Anne en ik hebben de app natuurlijk meteen gedownload. Een rondje park hiero zijn zo'n 2000 stappen. Nou zouden we dat rondje vier keer kunnen doen, maar dat wordt wel heel erg saai. Maar eens kijken waar we allemaal naar toe kunnen stiefelen. U hoort nog van ons!

Lezen, lezen, lezen in Kaza Maria

Kennen jullie het boek "Een boek per dag, een jaar vol inspiratie"? In het Engels heet het "The Purple Chair", een stuk originelere titel! Ik was er al een tijd naar op zoek en laatst stond het zomaar voor een prikkie op Marktplaats! Waarom ik het zo graag wilde lezen? Omdat het over lezen gaat. :)

Deze lovende kritieken staan op de achterflap, behoorlijk veelbelovend toch? Het boek is geschreven door Nina Sankovitch. Ze schrijft over haar leven, haar familie en het jaar dat ze iedere dag een boek las. Het lijkt me een heerlijk idee, je iedere dag opkrullen in je paarse stoel (jep, daar komt de titel vandaan) en lezen maar. Voor Nina is echter niet zomaar een project, voor haar is het een manier om te overleven. Na het overlijden van haar zus blijft Nina maar rennen. Alles om de pijn van haar ouders te stelpen, om zichzelf de pijn van het rouwproces te besparen. En tja, dat werkt niet. Haar manier om de pijn aan te gaan, om een leven zonder haar zus te accepteren, is het lezen. In feite door de levenslessen die de boeken haar geven. Een niet voor de hand liggende therapie? Tja..... Misschien niet voor iedereen, maar voor een lid uit een familie der boekenwurmen... Als je het boek ergens tegenkomt: meenemen! Hoe dan ook, wat je er ook van vindt, je krijgt in ieder geval 365 boekentips. :)

Hadden jullie meegekregen dat Sandra de maand augustus uitgeroepen heeft tot Klassieke Literatuur Maand? Op Facebook vroeg ze wat de laatste klassieker is die iedereen gelezen had. Die van mij waren de Ilias van Homeros en Anna Karennina van Tolstoy. Althans... De laatste klassiekers die ik geprobeerd had te lezen. Want allebei heb ik nooit uitgelezen. Anna Karennina is me toch saai. Dat heb ik opgegeven. Ik heb het boek weggedaan, laat maar. Ook tijdens m'n pensioen ga ik me daar niet meer aan wagen. De opera heb ik een paar jaar terug gezien en die was prachtig. Maar Meneer Homeros lag me na al die jaren nog steeds verleidelijk aan te kijken vanuit de boekenkast. Zeker na het berichtje op Facebook kwamen de vlinders bij mij weer helemaal terug. En inderdaad, oude liefde roest niet! Om beide boeken (want Ilias gaat over de Trojaanse oorlog en Odyssea over de tocht van Odyseus terug naar huis) grotendeels in augustus uit te krijgen, wil ik twintig pagina's per dag lezen. Waar ik de vorige keer na zo'n zestig pagina's strandde, gaat het me nu heel makkelijk af, hoera! Homeros begint zijn verhaal op het moment dat de oorlog tussen Troje en de Grieken al negen jaar aan de gang is.

Niet voor te stellen, toch? Negen jaar weg zijn bij je geliefden, alleen de Goden weten nog hoe lang het duurt voor je hen terugziet. Als je niet op het strijdveld sterft, tenminste. Want men, want waren ze toen bloeddorstig! Niet dat dat nu anders is, maar goed. Pagina na pagina wordt er in detail beschreven hoe de messen, speren en ander wapentuig de diverse lichaamsdelen ingedreven worden. Tja, de dood of de gladiolen, maar dan een paar eeuwen eerder. En wat zijn ze breedsprakig! Het lijkt soms wel alsof ze een kwartier staan te keuvelen over het feit dat ze iemand in de pan gaan hakken. En toch blijf ik lezen. En leef ik mee, zoals met Achilles wiens liefje afgepakt is door Agamemnon. Okay, hij had haar eerst ergens anders vandaan geroofd, maar ach. En die arme Hector, zo dol op z'n vrouw en z'n zoontje, maar zometeen wordt hij aan de spies van Achilles geregen. En de schone Helena en Paris dan, tussen hen is het ook niet allemaal rozengeur en maneschijn. Kortom, ik ben helemaal om. Op naar de volgende zeshonderd pagina's. Fijne avond!

Oma zei... by Mirjam Down Under

Zei jouw oma vroeger ook dat je ALTIJD moest zorgen dat je een nette onderbroek aan had? Zo eentje zonder rafels en vlekken. Als het even kan. :) Want stel dat je een ongeluk krijgt, dan zou je met rafelige onderbroek en al op de brancard geladen worden. En die knappe broeders en de hele buurt zouden je rafels dan zien. Schand voor de buurt!

Vanwege m'n jubileum van laatst werd ik vandaag bij de doktersassistente verwacht. Met keurig nette onderbroek, geschoren en gebodylotionde pootjes. De vorige keer vergat ik door de zenuwen iets vitaals uit te doen bij de afspraak, vond ik best grappig. Assistente niet, jammer! Deze keer ging alles goed, prettig. Nu nog even wachten op de uitslag, zucht.

Sit-Up by Mirjam Down Under

Vanmorgen was ik weer bij de fysio. Ik had al een tijdje wat last van m'n lijf en met rust houden ging het niet over. Niet dat ik er veel aandacht aan schonk, ik merkte het alleen tijdens de yoga. Wel iritant dat bepaalde poses niet meer zo makkelijk gingen. Naar de fysio dus.

Eerst de intake: "Heb je er vaak last van?" "Nee, maar een keer per week, met de yoga." "En als je fietst?" "Dat heb ik al twee vijf jaar niet meer gedaan, nee dus." "En als je zit of loopt?" "Nergens last van." Appeltje eitje toch? Ik dacht dat ik met een fijne massage naar huis gestuurd zou worden: "Valt reuze mee mevrouw, succes ermee, dahag!" Nee dus...

Op de massagetafel ging het in eerste instantie ook goed. Allebei mijn benen werden alle kanten op gebogen, geen centje pijn. Gisteren tijdens de yoga nog in de split gezeten, dus heej! Ik ben keilenig. Okay, ik had hulp nodig om eruit te komen, maar ach. Kleinigheidje. Totdat de massage begon. "Voel je dit?" "Och, valt wel mee.." Hoge pijngrens, hè? Tuurlijk.. Totdat ze echt aan de slag ging. Au!

Te gênant; ik heb luie buikspieren. Daardoor moeten mijn lies en mijn rugspieren te hard werken. En dat vindt m'n lies niet meer grappig. Okay... U voelt 'm al? Ja hoor, twee maal daags drie maal tien oefeningen. En dat terwijl ik altijd principieel tegen situps, crunches en sixpacks ben geweest. Damn! Omdat ik vandaag zo gemarteld ben (napijn plus blauwe plekken gegarandeerd) vond ik wel dat ik morgen pas hoefde beginnen. Leuk geprobeerd, maar daar was mijn bootcamptrainster het niet mee eens. En zo fijn, woensdag mag ik weer!