Zwijmelen met Bibje

Voor Bianca, die vocht als een leeuwin. Waar ik zoveel respect voor had. X

Hotspotspotting in de grote stad

Wat was het vorige week maandag heerlijk weer, he? Wat was het zonnetje fijn. Ik was in Nijmegen en ik genoot! U kunt het zich niet herinneren? Ik ook niet. De dag daarvoor had ik besloten dat ik de stad in zou gaan. Spotting hotspots voor Ogma. En tentjes met lekker eten voor mezelf. Ik zag mezelf al slenteren door alle leuke steegjes. Op m'n gemak wat winkeltjes in.. En toen werd het koud. En nat. Maar ja, als ik eenmaal iets besloten heb... Dan gaan we natuurlijk niet afwijken van het Plan. Laten we wel wezen. Een uitzondering: sneeuw. Dan mag de hele wereld aan mij voorbij gaan, dan zit ik met Miss Anne en een warme choco op de bank. De groeten!

Maar het regende alleen maar, dus mijn trip ging gewoon door. Mijn eerste goede daad van de dag was het steunen van de Gemeente Nijmegen. Dat mag wel wat minder lieve ambtenaren. De parkeerplaats waar ik stond, lag er al toen ik nog met paps en mams naar de stad ging. Um... zo'n dertig jaar? Istie nog steeds niet afbetaald?

Goed, ik had dus missies. Missie een: de boekhandels. De rest van het Ogma-team woont in het hoge Noorden, dus het is mijn schone taak om de zuidelijke provincies te vertegenwoordigen. Net als in de meeste andere grote steden had Nijmegen voorheen een De Slegte. Die is natuurlijk over de kop gegaan en in Nijmegen is hij samengegaan met Dekker van de Vegt. Die voorheen Selexyz heette en daarvoor Dekker van de Vegt. Volgt u het nog? In het begin, net nadat de winkels samen waren gegaan, was het een bende. Zo onoverzichtelijk! Het Dekker Van de Vegt-aanbod stond in de schappen. De tweedehandsjes van De Slegte waren in van die bakken gepropt. Die weer tussen de schappen gepropt waren. Als je nu binnenkomt, zie je eerst het reguliere aanbod, dan de ramsj plus koffiehoek (waar het overigens zalig rook toen ik er was!) en daarachter boekenrekken met de tweedehands boeken. Beter! Voorheen was het echt een van mijn favoriete boekhandels, geen tripje naar de stad was compleet zonder DVDV. Plus aankoop. :) Nu hoeft het niet meer zo. Wat mij betreft is het wel erg mainstream geworden. Hoewel hun selectie Engelstalige boeken wel heel fijn is. En wat zijn die toch mooi!

Op naar de volgende hotspot, het Antiquariaat Van Hoorn. Daar hebben ze alles! Verzekerde een collega me ooit. Zij ging daar bij ieder bezoekje aan Nijmegen naartoe. Ik was er ook al vaak langsgelopen, maar nog nooit binnen geweest. Ze hebben in ieder geval wel vintage kaarten. ;) En ook van die mooie oude platen voor aan de muur. Volgens de website klopt het wel dat ze alles hebben, ze schijnen zo'n anderhalf miljoen boeken op voorraad te hebben. Best indrukwekkend. Gelukkig niet allemaal in de winkel, anders had ik me helemaal geen weg kunnen banen. Ik ben er niet zo heel lang geweest, de broer van Sinterklaas was er ook. Echt! Alleen had hij een grijze baard in plaats van een witte. En hij maakte hele aparte geluiden. En als ik die eenmaal gehoord heb.. Kan ik ze niet meer 'on'horen. Een volgende keer ga ik zeker terug, met een lijst met m'n wensenlijstje. Anderhalf miljoen boeken. Daar moet ik slagen, toch?

Goed, en dan de eterij. Jippie! Eerst naar T's thee sap stroop, waar ze hele bijzondere en lekkere stroopwafels verkopen. Ik nam de smaken bounty en anijs, ah... Voor degenen onder ons die meer van hartig houden, dat kan ook. Wat dacht U van de smaken ui-knoflook, olijf of tomaat-basilicum? Ik bedoel maar. Wel eens van een plantenweeshuis gehoord trouwens? De onderbuurvrouw van T's, Bleshyou is dat dus! Als je een plant hebt waar je niet blij van wordt (of andersom natuurlijk), kun je 'm naar Bleshyou brengen. Zij zoekt dan een beter tehuis. Zo kocht ik een plant van de oma van Roos. Oma was overleden en de erven konden de planten niet plaatsen. En zo kwam ze bij Bleshyou terecht. Mooi! Nou ja, niet dat oma er niet meer is natuurlijk, maar het concept. :) Voor mezelf kocht ik een lipstickplant. Een flinke commitment, ik ben niet zo van de groene vingers. We gaan het zien!

Daarna stiefelde ik naar Wally's in Nijmegen. Daar hebben ze burgers en daar had ik goede verhalen over gehoord. Ik ging natuurlijk voor de vega. De bediening was erg aardig en erg snel. De burger... Mwah. Niet echt warm, niet echt bijzonder. En best wel duur. Voor de burger en het kopje koffie had ik anderhalf MacMenu kunnen kopen. De MacVega's zittten vast vol e-nummers en suiker en dergelijke, maar de smaak is wel een stuk uitgesprokener. Ik ben niet zo van het Mac-concept, dus ik durf het bijna niet te zeggen, maar: lekkerder. Leuk experiment, dat wel! Dat gaan we vaker doen.

En ik weet ook al waar ik de volgende keer naar toe wil: De Plak. Daar was ik afgelopen dinsdag voor een diner en dat was fijn! Volgens de website zijn ze een collectief eetcafé met een betrokken en eigenzinnig karakter. Op de bar stond een doos waar je een bijdrage in kon doen. Niet voor een fooi, maar om een bijdrage te leveren aan een buskaartje over een maaltijd voor een vluchteling uit Heumensoord, u weet wel, het vluchtelingenkamp in Nijmegen. Het eten was fijn! Het vlees is overigens afkomstig uit de (quote) niet-bio-industrie en de vis van duurzame, eerlijke vangst. Ook heel aangenaam. Wij gingen voor vegetarisch met de spinazietaart waar ik natuurlijk geen foto van heb genomen. Ook van de kokostaart en de decaf-soja-latte (ben zo hip! ;)) nam ik geen foto's, maar geloof me maar: jum. Echt de moeite waard als je een keer in Nijmegen bent. Binnenkort gaat Mme Maria dus zeker de burgers uitproberen. U hoort nog van me!

Aarden

 

Tuurlijk. Op de eerste sneeuwdag van het jaar hier in het zuiden had ik een outdoor aarde-ervaring. Zo’n dag waarop Anne en ik normaal op de bank zouden zitten. Boek, thee en verder niets. Maar ja, ik had deze afspraak nu eenmaal gemaakt en de instructies waren meer dan duidelijk: “De ervaring gaat door, ongeacht het weer.” Donder, bliksem, aardverschuivingen, ik zou er niet onderuit komen. De overige instructies waren ook helder: foon mocht niet mee, en svp zo min mogelijk geurtjes op. Het laatste omdat je daardoor de geuren van het bos minder goed zou ruiken. Dus geen deodorant, shampoo en dergelijke. Ja hey… Ik snap het wel, maar m’n haar moest echt gewassen worden en op een dag als vandaag geen crème op m’n snoet? Als compromis deed ik geen lipstick op en liet ik het douchespul achterwege. Bijzonder om te merken dat mijn zintuigen al direct beter hun werk deden. Want ik merkte meteen dat de geur van mijn parfum nog in mijn sjaal hing. En mijn dagcrème rook ik ook veel duidelijker dan anders.

De aarde-ervaring dus. Ik weet niet hoe jullie dit soort ervaringen ingaan (of jullie dit soort dingen überhaupt doen, trouwens), maar ik bereid me dus nooit voor. Ik laat het altijd wel op me afkomen. Das niet altijd handig.. De navigatie op het laatste moment nog even instellen en er dan pas achterkomen dat je veel meer tijd nodig hebt dan je dacht bijvoorbeeld. Ik wist nu dat we het bos in zouden gaan en dat we daar opdrachten zouden doen, maar wat precies? O ja, we moesten een plastic zak meenemen om op te zitten. Check!

Heel makkelijk: het was spelen voor volwassenen! Ik heb tot aan het randje van m’n laarzen in de modder gestaan (ja, dat was dieper dan ik dacht!), ik heb vieze handen gehad, mos geknuffeld, druppels van de tak gedronken en sneeuw geproefd. Het verschil gevoeld tussen lopen op een verhard pad en het zachte gebladerte. Aarde, blaadjes en bomen geroken. Me verbaasd hoeveel ik rook en hoe lekker de geuren waren. Aards. Het bos op micro-niveau bekeken. Gewoon op m’n gat gezeten, ondanks de kou. En…. Op m’n blote poten door het bos gesjouwd. En ja, dat was kkkkoud! Maar op een gegeven moment is kou gewoon kou. Het is niet goed of slecht, je bent gewoon koud. Punt.

Natuurlijk was het veel meer dan spelen. Het was voelen met alle zintuigen. Je hoofd leegmaken, niet denken. Vooruit, even dan. ;) En gewoon doen. Ja zeggen. Geen “ja, maar”. Schouders omlaag, niet haasten. Ervaren. Niet rennen. Dit ga ik vaker doen! En het fijne is, dat kan heel makkelijk. In ieder stukje bos of park wat je maar tegenkomt. Verstillen, rust pakken. In je eigen tempo lopen. Van het gebaande pad af. Ergens op klimmen. Zitten. Kijken.

Mocht iemand nou zeggen, dit wil ik ook, dan kan dat natuurlijk! Er is nog een aarde-ervaring, in februari. Omdat Moeder Aarde daarna een andere fase ingaat, wordt de ervaring ook anders. Vanaf maart kun je een bosbeleving doen. Vast net zo mooi als de aarde-ervaring! Meer informatie kun je hier vinden: http://www.hestertielrooy.nl/agenda/ Het zal iedereen duidelijk zijn, ik vond het dus geweldig. :) En die foon? Tuurlijk had ik die wel mee. Maar alleen om deze Down Under foto voor jullie te maken, echt.



Luilekkerland & Give Away!

Welkom in Luilekkerland! Nou ja.. Valt mee, hoor. Afgelopen week ging hier iedere dag braaf om zeven uur de wekker. Ik heb een nieuw ochtendregime ontdekt en tot dusver bevalt het me prima. De wekker gaat, ik spring uit bed ik snooze nog een keer en kom dan uit bed. Ik drink een flink glas water (replenishing!), poets m'n tandjes en duik m'n bed weer in voor een korte zitmeditatie. Daarna lees ik vijftien pagina's (op dit moment “Een Lied voor Achilles” van Madeline Miller) en daarna ga ik met Miss Anne gezellig een stukje wandelen. Bevalt prima! Tot nu toe (jaja, vijf dagen al!) is het prima uit te houden.

Wat lastiger vind is het koken. Best vreemd, ik vind koken hartstikke leuk, alleen blijft het lastig om te beginnen. Zo geen zin! Waardoor ik iedere keer pas begin als ik trek heb. En dat is niet handig. Vooral voor de mensen om me heen. Hallo bloedsuikerspiegel! Zo... Voorheen was het makkelijker, vooral met de lunch. Om een uur of twaalf ging ik naar de kantine. Als ik geen zin of tijd had gehad om een lunch voor te bereiden, nam ik daar gewoon een broodje of een salade. Kortom: aandachtspunt! Het is natuurlijk helemaal niet moeilijk, gewoon zorgen dat ik genoeg in huis heb en dat ik op tijd begin. Niet bepaald rocket science. Nu nog even doen. Maar: ik ben goed bezig, dit was mijn lunch vandaag!

U kent de mensen wel die way too much info dumpen terwijl U helemaal geen tijd heeft? Van die plakkerds? Van wie je je afvraagt of ze geen vrienden hebben? Of in ieder geval iemand anders tegen wie ze aan kunnen leuteren? Dat ben ik! Ha! O, wat heb ik daar een hekel aan.. Hoewel de meeste mensen de neiging hebben om me van alles over hun sexleven te vertellen. Geen zorgen, daar begin ik niet aan. Maar goed, zonet trof ik iemand die ik al heel lang niet meer gezien had. Hoe het met me ging? Prima! Alleen wel boventallig verklaard. O? Vervelend! Ja, maar ja... Waarop ik het verhaal in geuren en kleuren vertelde. Ach, het zonnetje scheen en hij vroeg het toch? Af en toe zag ik zo'n vage blik verschijnen. U weet wel, vrij wanhopig de andere kant opkijkend. Kan iemand me redden? Hij had pech, we waren maar met z’n tweeën in het hele park. Ik heb hem vrij snel uit z’n lijden verlost, hoor.

En zo raar, opeens is m’n huis opgeruimd! Dit behoeft enige nuance: opeens lukt het om m’n benedenverdieping opgeruimd te houden. De witte tornado zoeft tien minuten door de Kaza en alles is weer netjes. Let wel, de bovenverdieping is een ander verhaal. Maar die komt in maart aan de beurt. Ik zou zomaar in de "Stepford Wives" kunnen en geloof me, dat is een vreemde gewaarwording.

O ja, de Give Away! Mirjam Down Under geeft op Facebook een kaartje weg voor het Feel Good en Shop Event. Kom je kijken?

Fijne week allemaal! X

 

 

 

Mirjam Leest De Kracht van Kwetsbaarheid - Daring Greatly

 

‘Het is niet de criticus die telt; niet degene die ons erop wijst waarom de sterke man struikelt, of wat de man van de daad beter had kunnen doen.

De eer komt toe aan de man die daadwerkelijk in de arena staat, zijn gezicht besmeurd met stof, zweet en bloed; die zich kranig weert; die fouten maakt en keer op keer tekortschiet, omdat dat nu eenmaal onvermijdelijk is;

die desondanks toch probeert iets te bereiken; die groot enthousiasme en grote toewijding kent; die zich helemaal geeft voor de goede zaak;

die, als het meezit, uiteindelijk de triomf van een grootse verrichting proeft, en die, als het tegenzit en als hij faalt, in elk geval grote moed heeft getoond…’

 

Theodore Roosevelt

Met deze quote begint en eindigt Brene Brown haar boek “De Kracht van Kwetsbaarheid” en ik vind hem zo mooi! Brown heeft twaalf jaar onderzoek gedaan naar schaamte en kwetsbaarheid. Degene die me haar boek aanraadde, zei erbij: “Het is wel wat Amerikaans, daar moet je maar doorheen lezen”. Blijkbaar ben ik wel wat gewend na een kleine tien jaar voor een US based company te hebben gewerkt, want ik heb er helemaal geen last van gehad. Sterker nog, ik heb er niets van gemerkt. Okay, Oprah Winfrey noemt Brown haar “Super Soulmate”. Vooruit.

Anyway! Wat blijkt? Brene Brown is mijn grote zus! Ik heb leukere jurkjes aan, dat dan weer wel, daarover later meer. In het TEDx filmpje dat door miljoenen bekeken is (Nog niet gezien? Kijk dan hier: http://embed.ted.com/talks/lang/nl/brene_brown_on_vulnerability#) vertelt ze over haar onderzoek naar kwetsbaarheid en hoe dit onderzoek haar leven beïnvloed heeft.

Net als Brown ‘had’ ik niets met kwetsbaarheid. Prima hoor, je open stellen. Doen! Maar niets voor mij. Niet dat ik niets deelde. Tuurlijk wel. Maar wel alleen wat ik wilde. Meestal dealde ik met mijn shit en vertelde ik het later wel. Of niet. Want ja, klaar mee. Toch?

En dan komt er een moment waarop dat niet meer werkt. Zo jammer! Openstellen en verbinden wordt dan de enige optie. Zo… Best wel eng. Maar ja. Net zoals in het zwembad kun je een hele tijd twijfelen en met je grote teen voelen of de temperatuur van het water okay is. Maar je kunt er ook in een keer in springen. Of het trapje gebruiken, natuurlijk. ;)

De Kracht van Kwetsbaarheid laat zien wat met z'n allen willen: verbinden. Onderdeel van een groep zijn. En wat ons tegenhoudt: schaamte. De angst om er niet bij te horen. De onmogelijke normen waaraan wij menen te moeten voldoen. Die wij onszelf opleggen. En die wij anderen opleggen. Not pretty. Not at all. Brown is weliswaar Amerikaanse, maar dit is universeel. Onder andere dankzij haar boek realiseer ik me beter wat ik doe en wat ik nalaat. Sindsdien doe ik mijn stinkende best om ook de arena van Roosevelt in te gaan. Dan maar struikelen en vallen. Maar zeker weten dat ik weer opsta, ha!

Waarom ik Brown mijn grote zus noemde? Ze stelde zich hetzelfde op als ik ten opzichte van kwetsbaarheid en gevoelens. Mijn opmerking over haar kleding was natuurlijk heel flauw. Het geeft wel weer hoe ik me zou gedragen als ik een presentatie zou moeten geven voor 500 mensen, het aantal mensen in de zaal. Ik zou een nieuw jurkje hebben besteld. No way dat ik dat podium opgegaan was in iets dat me niet flatteert. Overigens (niet dat ik hiermee mijn opmerking minder flauw vind) was dat niets vergeleken met de reacties die Brown op het wereldwijde web te verduren kreeg. Opmerkingen over haar gewicht (te zwaar), haar opvoedkundige kwaliteiten (slecht) en meer van dat soort fraais. Over je kwetsbaar opstellen gesproken… O ja, net als ondergetekende heeft een verslaving aan kantoorartikelen, ha! J

Welkom 2016!

Gelukkig Nieuwjaar lieve mensen! Ik hoop dat 2016 veel moois voor jullie in petto heeft. Iemand goede voornemens?

Op dit moment ben ik nog lekker lui aan het genieten van mijn vakantie. De wekker (ja, die zet ik wel, om te voorkomen dat ik tot in de late uurtjes in bed lig) gaat om acht uur. Dan maak ik een cappuccino, pak de krant (lekker, zo'n tijdelijk abonnement) en dan duik ik terug m'n mand in. Hoewel het ook regelmatig voorkomt dat ik me nog een keer omdraai. :) Zo tegen negen, tien uur doen Miss Anne en ik het eerste rondje. Uiteraard langs de Little Free Library, om de nieuwe aanwas te checken. Ontbijtje... Kortom, ik ben niet bar productief. Heerlijk hoor, daar niet van. Mijn hoofd en lijf hebben duidelijk behoefte aan rust.

Hoewel het heus goed voelt, gaan we zo in 2016 natuurlijk niet verder. Er zal toch een nieuwe lotsbestemming gevonden dienen te worden. En die ga ik vast niet vinden als ik m'n Nellie Veerkamp pyjama op de bank zit. De postbode zal 'm vast ook niet komen brengen, schat ik zo. Hoewel hij me de laatste tijd allerlei ander leuks gebracht heeft. :) Kortom, het is tijd voor een Plan.

Want als ik eerlijk ben, ben ik best benauwd voor het Zwarte Gat. Dat kan ik natuurlijk best vullen met het lezen van allerlei gave boeken (leuk voor Ogma), tripjes naar de supermarkt en het drinken van latte met de buurvrouw, maar als dat m'n voorland is... Nou, nee. Althans, ik wilde toch een sabbatical? Het Plan dus:

Iedere maand ga ik me focussen op een aspect van mijn leven, dat ga ik aanpakken. Zo ga ik me uiteraard richten op het vinden van die nieuwe uitdaging, ik ga mijn huis opruimen (yay, Clean House Clean Head!), ik ga nieuwe dingen leren en nieuwe dingen doen. Geen idee wat het allemaal precies gaat inhouden, maar die comfortzone ga ik uit. En natuurlijk ga ik daarover hier berichten!

Het zal jullie waarschijnlijk niet verbazen, maar deze maand wil ik aan mijn gezondheid werken. Pardon, ga ik aan mijn gezondheid werken. Rennen, mediteren, buikspieroefeningen... Lekker en gezond koken, meer water drinken en... weer een ritme vinden. Dus samen met de vogeltjes (nou ja...) opstaan en aan de slag. Ik heb er zin in! Dan beginnen we maar meteen goed, met een banaan-appel-kiwi en kokossmoothie. Proost lieve mensen! Op 2016! X