Tijd voor een nieuwe naam! Een naam die beter verwoordt wat je hier kunt verwachten. Ik blijf koken, lezen en schrijven. Maar ik ga jullie ook wat meer van mezelf laten zien. Mijn mening, visie en levensstijl. In al mijn tinten, zeker niet zwart-wit, wel lekker kleurrijk. De schoonheid van imperfectie. De kleine en toch grote dingen van het leven. Op avontuur in mijn Volkswagenbusje, ga je mee? X










dinsdag 28 juni 2016

Over blote voeten, de wildlife en het grote genieten.

"Loopt u wel eens op blote voeten?" "Ja hoor, regelmatig. Thuis, of in de tuin. En op het strand." "En ook wel eens in het bos?" "O nee, dat doe ik niet. Daar ligt van alles, dat is eng." Afgelopen week deed ik mee aan een blotevoetenwandeling. In het bos. Het goede nieuws is: ik heb al mijn tenen nog. Geen teek gezien. Alleen twee muggen vonden me woest aantrekkelijk, maar dat gebeurt me in m'n eigen slaapkamer ook.
Het bos in Renkum is prachtig (nu niet met z'n allen ernaartoe he, ik wil daar wel rustig kunnen blijven wandelen), dat was al ontzettend genieten. We zagen flink wat wild life, hele grote zwarte torren, kikkers en allerlei ander wildwatergespuis. Ik had mijn eigen paddenstoelengids mee, dus ik weet er nu alles van! Welnee, maar het klinkt goed, toch?
We lieten ons door de modder masseren, ah... Serieus, daar kan geen wellness tegenop. Zalig. Tip van Mirjam: wissel het af. Stap in de zachte modder en loop dan over een harder pad. Dans over het mos (we hebben het gevraagd, het mos vond het goed) en waad daarna door een beekje. Dan heb je meteen je voeten gewassen. Je gaat als vanzelf anders lopen. Rustiger, meer bewust van je pad. Minder in je hoofd. Zen. Fijn!
Ik deed ook een tripje down memory lane. Lang, lang geleden gingen wij bosbessen plukken. Eerst in ons eigen dorp en als ze daar op waren, gingen we naar Apeldoorn. Hartstikke ver! Mijn zusje en ik vonden er niks aan, maar onze ouders vonden het geweldig. Er ging altijd een bevriend gezin mee, de hele auto werd volgestouwd met eten, drinken en spullen om ons te vermaken. Na max een uurtje (waarschijnlijk was het een kwartier) was ik het plukken al beu en vleide ik me op de dekens die we meenamen en heel verrassend, een boek. Toen verveelde ik me te pletter, nu lijkt het me heerlijk. Een hele dag in het bos met een boek! Plukken nog steeds niet, hoor. ;)
We zagen ook hele bijzondere vogels.  
En ja hoor, weer een eenzaam bankje. Deze keer met een bijzonder attribuut. Wie weet waar het voor dient, mag het zeggen. En zo niet, dan mag je het ook zeggen, hoor.
O ja, die nadelen? Die waren er niet! Wil je ook een keer meedoen? Kijk dan op de site van Hester Tielrooy, zij geeft deze wandelingen in Renkum.


vrijdag 24 juni 2016

Over scharreleieren, praatpalen en zes hele dikke ordners


Waarom? Waarom doe ik dat toch? Waarom blijf ik beleefd meepraten en luisteren als iemand een zwamverhaal tegen me ophangt? Een verhaal waarvan ik totaal geen idee heb waar het naartoe gaat, wat ellenlang duurt en waar ik geen zin in heb? Waarom zeg ik dan niet gewoon dat ik weg moet? De beleefde versie van: 'boeit me niet, laat me met rust, doei'.

Vanwaar deze vraag?

Ik had dus weer eens zo'n gesprek. Nou heb ik dat wel vaker. Maar deze was wel bijzonder. Ik kwam terug van een wandeling, onder moeders paraplu. Bij een boerderij hing een bordje, 'scharreleieren te koop'. Joepie! Zoveel lekkerder dan uit de winkel. Ik twijfelde, ik vind het niet prettig om zo andermans erf op te lopen. Helemaal als het er ook nog eens zo verlaten uitziet. Ik liep dus verder.

Drempel

Maar ik had zin in die eieren! Waarom me die door de neus boren? Vooruit, grote meid wezen, gewoon doen. Drempel over. Erf dus opgelopen. Geen kip te zien. Echt! Er stond alleen een koe. Totdat ik iets achter me hoorde. Een man. Hij bekeek me even, zei niets. Apart. Ik vroeg naar de eieren.

Bijzonder

'Kom je van achter?' Hu? 'Nee.' Zou hij hier op bezoek zijn? De man loopt naar een deur, laat een bel zien. 'Als er niemand is, kun je hier aanbellen. Maar je kunt ook zelf de eieren pakken, je moet wel contact betalen'. Hij pakt 10 eieren voor me, ik betaal en hij vraagt of ik de zus van iemand wat verderop ben. 'Nee, ik had een afspraak op nummer 10 en daarna heb ik in de buurt wat gewandeld.' 'Ah... Wat doen ze daar op nummer 10?' Ik leg het uit, hij snapt het niet. Ik doe nog een poging. 'Jaja, maar wat doet ze dan?' Geen idee waarom, maar ik probeer het nog een keer.

Zucht

'Jaja, dus je maakt je wel eens druk?' Ik besluit de kortste weg te nemen en beaam dit. O ja, dat kent hij. Vervolgens komt er een verhaal over zes dikke ordners, een moeder met wie hij op de boerderij woonde en het gedoe met de gemeente en uitvoerders over grond. Aanmaningen, uitspraken van de rechtbank, dat soort dingen. Een weg die eigenlijk negen meter van de grond van z'n moeder en hem af zou liggen, maar nu nog maar een meter. Gladjakkers die aan de keukentafel komen praten waardoor er een vordering van vijf ton ligt. Ongelogen, ik mocht zo binnen komen kijken, hij had stapels met papieren.

Smoeder

Nu ben ik in het bezit van een levendige fantasie, dus ik zag mezelf al vastgeketend aan het aanrecht zitten. Of aan zijn bed. Langzaam pakte ik dus mijn paraplu, deed een paar stappen naar buiten en zei dat het me enorm speet, maar dat ik toch echt moest gaan. 'Ja, en het ergste is, nu moet ik naar de rechtbank, nu hebben m'n broers en zussen een kort geding tegen me aangespannen. Nu begint dat ge***.' 'Heel vervelend allemaal, echt, succes ermee!' In ganzenpas liep ik het erf af, naar mijn auto. Ik meende dat ik het jaren zestig gordijn (vast gehaakt door smoeder) zag bewegen toen ik in m'n auto stapte, maar helemaal zeker weten doe ik het niet.

Praatpaal

Misschien was mijnheer De Boer wel eenzaam na dood van smoeder en had hij gewoon een praatpaal nodig. Het is natuurlijk heel erg vervelend om met bijna de hele wereld in onmin te leven. Maar misschien kan hij beter naar de kroeg. Of naar een ander adresje. Ik ga voortaan toch beter naar mijn onderbuikgevoel luisteren. En op zoek naar een ander scharreleierenadresje.

Fijn weekend lieve mensen. X

zaterdag 18 juni 2016

Over verveling, LinkedIn en lunchafspraken.

Het wordt me regelmatig gevraagd: "En, verveel je al?" Nee, dus. Ik heb me nog geen seconde verveeld. Voordat ik boventallig verklaard werd, had ik wel verwacht dat ik me op een gegeven moment wat ongedurig zou gaan voelen. Misschien komt dat nog. Maar mezelf kennende, heb ik voor die tijd al lang weer een andere baan. Ik vermaak me thuis uitstekend. Altijd al, met een boek op de bank, bak thee erbij. Heerlijk.

Outplacement Bureau

En ik heb het nu wel over thuis zijn, maar dat ben ik amper. En ik zit al helemaal niet op de bank. Ik ben regelmatig de hort op, als in netwerken. Lunchen met oude bekenden of naar het outplacement bureau. Iedere twee weken ga ik naar mijn werkgroep. Een soort lotgenotengroepje, zeg maar. ;) We vertellen wat er goed gaat en waar we tegenaan lopen. We geven elkaar feedback en tips. Heel prettig en een goede stok achter de deur. Want die twee weken vliegen voorbij! Dan heb ik ook nog regelmatig contact met mijn coach, zij helpt mij helder te krijgen wat ik wil, wat ik goed kan en waar mijn krachten het beste tot recht komen. Wat dat is? Projectmanagement, het liefste in combinatie met mijn schrijven.

LinkedIn enzo

Dan volg ik ook nog regelmatig workshops en webinars, uiteraard allemaal met het doel zo snel mogelijk weer terug op de arbeidsmarkt te komen. Laatst was ik op de allereerste Digital Career Fair, voldoet mijn cv aan de eisen van de 21e eeuw en ziet mijn LinkedIn pagina ziet eruit om door een ringetje te halen. Inmiddels ben ik LinkedIn expert! Iemand hulp nodig? Laat het me vooral weten, ik help graag.

Plannen

Zo vragen vrienden regelmatig of ik iets wil afspreken. "Ja, leuk!" Alleen zit m'n agenda dus hartstikke vol. Tegenwoordig plan ik zelfs dagen vrij. Althans, ik houd dagen vrij. Waarop ik dus niets inplan. Zodat ik op die dagen achter de computer kan en mijn LinkedIn pagina kan bijwerken (minimaal een keer per week actief zijn, dat is het beste, liefst iedere dag), aan mijn marketing plan kan werken en een blog schrijven. Zoals vandaag dus!

Vrijwilligerswerk

Ik heb me ook eindelijk aangemeld als vrijwilliger. Binnen twee weken hoor ik of mijn stem goed genoeg is en dan kan ik aan de slag. Ook lees ik regelmatig een boek (vooruit, dan zit ik dus wel op de bank) om daar dan weer over te schrijven, onder andere voor De Gele Culturele. En Ogma natuurlijk. Ik help vrienden en bekenden met hun websites, Facebook en andere social media. Op taalgebied of op het creatieve vlak. Dus, vervelen? Geen tijd voor.

Fijn weekend allemaal! X

dinsdag 14 juni 2016

Over bijzondere verdienmodellen, eenzame bankjes en een ontdekking in het bos.


Stond ik afgelopen weekend toch zomaar op een braderie. Als ik ergens nog niet met een stok naartoe te slaan ben... Maar ja, een vriendin stond daar met een kraampje en ze had iemand nodig om dat kraampje te bevrouwen als zij er even niet was. Ze geeft namelijk blotevoetenwandelingen en het was de bedoeling dat ze af en toe met een groep de omgeving zou verkennen. Op blote voeten dus. Ach, ik was toch in Nijmegen, het was weer eens wat anders, waarom niet. Ik kon best een paar uur helpen. Een paar dagen voor de markt zag ik een aankondiging waarin de markt braderie genoemd werd. Pardon? Kantklossen, houten karrenwielen met droogbloemen erop, oudhollandse spelen, ik zag het zo voor me. Zucht. Maar goed, ik had het beloofd. Op naar Nijmegen dus!

Het was een prachtige locatie. Een wijds uitzicht, helemaal de polder in. Overal mooie details, hartstikke authentiek. Het was vrij rustig toen wij aankwamen, we deden dus eerst een rondje over de markt. En het was leuk! Er stond een hardrockfamilie met zelfgemaakte poppen en troepjes die van hem het huis niet meer in mochten. Een personal trainer stond er ook met z'n vriendin, of ik wel eens aan sport deed. Neu. Zijn vriendin werd helemaal enthousiast over Anne (logisch), dus in plaats van over sport, stonden we over Franse bulletjes te beppen. De mevrouw van de Tupperware was helemaal lyrisch over haar snijpotje dat bijna vanzelf tomaten enzo sneed. Met een plankje en een mes kan ik dat zelf ook. Doe ik heel normaal over, hoor. En ja hoor, een mevrouw met een spinnewiel! Het aanbod was dus heel divers, niet bepaald de standaardbraderie. Gezellig!

Even een impressie van de locatie. Ik ben op dit moment in de ban van bankjes. Van die eenzame bankjes midden in de natuur. Waar je nooit iemand op ziet zitten. Sneu toch? Dit zitje vond ik ook zo zielig, sta je daar gezellig met z'n tweetjes, maakt er niemand gebruik van je. En dat terwijl ze zo geschikt zijn als love seat.

Er stond ook een kraam met houtproducten. Picknicktafels, onderzetters, dat soort werk. En hele leuke huisjes! Nou had ik natuurlijk niks nodig, maar ja. Ze waren ook helemaal niet duur, maar 2.50 Eur. Nou kan ik m'n klep nooit houden, dus vertelde ik de verkoper dat ze veel meer voor die huisjes konden vragen. "Nou... Tja... Eh...", was het antwoord. "Neem maar mee." Nee, ik wil ervoor betalen! "Ja, die grote, die is wat duurder. Doe maar een Euro. En die kleine ook." Hu? Ik gaf  'm een briefje van vijf, zodat hij zich nog kon bedenken. Maar nee hoor, ik kreeg keurig drie Euro terug. Bijzonder verdienmodel, niet?

Nou ben ik meestal niet zo van de rozen. Ik vind ze altijd een beetje overdreven en nogal van zichzelf vervuld. Dit vond ik dan wel weer een mooi plaatje.

 Mijn naamgenoot was er ook!

 Ik heb wel eens slechtere rooklocaties gezien.

 Een van de authentieke details. Je zult hier toch maar naar het toilet mogen!

Achter ons kraampje was een bosje. Best een beetje eng, behoorlijk donker, met heel veel begroeiing. Roodkapje zou er zomaar kunnen wonen. Ik liep er langs en zag een oude deur staan. Prachtig verweerd, blauw-groenig. Hartstikke wabi sabi! Op m'n blote voetjes liep ik het bosje in, gauw gekeken of er geen wolf was die me op wilde eten en met m'n camera op de deur gestort. Ik werd er helemaal blij van! Was ik op de braderie toch weer even uit m'n comfortzone...

Fijne week allemaal! X

maandag 6 juni 2016

Wat zou Pippi doen?

Werd de redactie van Ogma toch zomaar uitgenodigd voor een workshop! Een mooie gelegenheid voor de afdelingen Brabant en Fryslan om elkaar te ontmoeten. Want we werken inmiddels wel ruim zes maanden enthousiast en met veel liefde samen aan het stoerste vintage boekenblog van Nederland, maar dat gaat altijd per app en mail. Hoog tijd voor een 'real life' meeting. De workshop waarvoor we uitgenodigd waren, heette "Heldin in je eigen verhaal' en was in de bibliotheek van Amersfoort. 'Het wordt een inspirerende ochtend waarin veel heldinnen uit allerlei windstreken en uit zowel films als literatuur de revue zullen passeren en niet onbelangrijk, waarbij je aan de hand van mijn narratieve model Het verhaal van de heldin, ook je eigen verhaal op het spoor komt.' Klinkt goed, toch?

Op naar Amersfoort dus! Naar de allermooiste bieb die ik ooit heb gezien. Echt, ik zou er zomaar kunnen wonen. Groot! Hypermodern, prachtig ingericht. En meer dan een miljoen (!) boeken. Dat doen ze goed in Amersfoort. Edith de Wit, schrijfster van het boek 'In de voetsporen van de heldin', vertelde over de verschillende stadia van een avontuur van een heldin. Zo zit ze aan het begin van het verhaal altijd gevangen. In een toren, een kooi of een situatie. Ze voelt zich niet helemaal jofel in die toren, maar ze vertrekt niet. Totdat er iets voorvalt. Er staat een prins onder aan haar toren of ze ontvangt een brief, of... Nou ja, je snapt het wel. Niet dat ze zomaar in die pompoen of Mazzerati stapt, eerst moeten er nog wat andere dingen gebeuren.

Wij kregen ook allemaal een uitnodiging! Ik ben mijn koffer al aan het pakken ben, hoor. :) Een andere vraag was: 'Wat zou jouw heldin doen?' Dus hoe zouden Pippi, Assepoester of Jeanne d'Arc een situatie aanpakken? Interessant! Wat ik hiervan geleerd heb, is dat ik best om hulp mag vragen. De heldin krijgt namelijk ook altijd hulp. Van haar petemoei bijvoorbeeld, of een goede fee. Helden krijgen meestal een zwaard, zodat ze de draak kunnen bestrijden. Heldinnen krijgen andere talismannen om hun strijd te leveren. Bij hen zijn dat vaak mooie kleren, of schoenen. Zou daar mijn schoenenfetisj vandaan komen? Iedere heldin krijgt met beproevingen en verraad te maken en gaat door een dal. Maar als ze dat allemaal overwonnen heeft, dan krijgt ze ook een hele mooie beloning. Dat geeft de burger moed!

Natuurlijk moesten de Ogma-dames een Down Under maken. Leuk, met het boek erbij. Maakte ik toch zomaar een filmpje! Misschien moet ik ook maar gaan vloggen.

Na de workshop gingen de dames nog even de stad in. Uiteraard met het befaamde Volkswagenbusje. We waren allebei nog nooit echt in Amersfoort geweest, op een treinreis door de stad na. En we hadden trek. Best aangenaam, zo'n lunchmeeting op het terras. Gaan we vaker doen! Nadat we weer op de hoogte waren van alle nieuwtjes en plannen voor de rest van het jaar en het aankomend jaar, vertrokken de dames weer naar hun respectievelijke provincies. Gelukkig had de trein naar Fryslan vertraging, zo had Tineke het boek bij aankomst thuis al uit. Handig, dat openbaar vervoer!

Nou ben ik even benieuwd: wie is jouw heldin? En wat kun jij van haar leren?

vrijdag 3 juni 2016

Over heel veel kringlopen en cadeautjes

Laatst organiseerde Lien een Minithriftshopswap. En als Lien iets organiseert, dan weet je dat het tof wordt!* Een miniwatte? Een swap van drie items, die door de brievenbus kunnen en allemaal minder dan een Euro hebben gekost. Ah...
Vol goede moed en kooplust toog ik naar kringloop nummer een. Nix. Echt helemaal nix hadden ze. Ja, een hele hoop troep. En beslist niet onder een Euro. Kan gebeuren, op naar kringloop nummer twee. Zelfde verhaal. Duur, niet leuk. Gelukkig hebben we in de regio genoeg kringloop. Nummer drie, een kringloop waar ik nog nooit geweest was. Ik kan jullie ook verzekeren, ik zal er ook nooit meer komen. En toen... een nieuwe kringloop. Jippie-a-jee! Schoon, netjes, leuke spullen. Een nadeel: ze sorteren hun boeken op kleur. Das leuk voor thuis lieve mensen, maar wij bezoekers wensen dat u de boeken op alfabet sorteert. Dank.


Een paar van mijn vondsten:
 Te harig, te groot en te duur. En wat moet je ermee? Maar wel grappig!

Macramé is wel weer helemaal hip, maar ik durfde het toch niet aan...  

 Geweldig, toch? Past niet door de brievenbus, maar heerlijk retro!

Ik was op slag verliefd op de Range Rover van Sindy3. Maar ja, ook deze past niet door de brievenbus en aangezien ik m'n kont er never niet nooit in
gewurmd krijg... 

Wat kreeg m'n swapmaatje wel?
 Enveloppen! Zelfgeknutseld, uit een boek van de kringloop uiteraard. 

Ik vulde de enveloppen met wat aardigheidjes. En een brief uiteraard.

 En dit stuurde ik. Wat het is? In eerste instantie had ik geen idee. Een klein kussentje ofzo? Na wat tijd viel het kwartje. Een boekencoverachtigding! Ik viel voor het stofje en ach, best grappig toch, om iets te krijgen waarvan je niet weet wat het is? Inmiddels heeft Ingrid de swap ontvangen en ze is het met mee eens dat het een cover voor boeken is. Fijn!

En omdat Ingrid tijdens de vorige Kitsch in de Keet hoofd-kok was, vond ik dit tegeltje erg toepasselijk.

En dit kreeg ik! Alleen de envelop was al een feestje. Zien jullie Miss Anne in haar busje zitten? Superschattig, toch? En dan zat er een pakketje heel lekkere thee in, met uitlekbordje (of hoe heet zoiets?), kaarten en heel veel recepten voor smoothies & sappen. Daar ben ik al meteen enthousiast mee in de weer gegaan. Ingrid heeft me zo goed bestudeerd, zo lief! Nogmaals heel erg bedankt swapmaatje! En Lien natuurlijk ook, voor de gezellige organisatie!

*9 juli organiseert Lien weer een Kitsch in de Keet, komen jullie ook?