Mijn diner met Roald Dahl

Best zwaar hoor, het leven van een boekenblogger. De hele week met je neus in de boeken of achter de compu gaat je niet in de koude kleren zitten. Met die hittegolf van laatst zat ik binnen, bij de ventilator, alle gordijnen dicht. En als het koud is, zit ik ook binnen. Vooruit, tussen de middag mag ik even naar buiten, maar dan loop ik naar de Little Free Library hier om de hoek. Boeken brengen en hopelijk iets geschikts vinden voor een interessant blog. Ja, dat heb je als boekenbloggers allemaal voor je lezers over.

De buitenwereld in

Maar af en toe mag ik er echt uit. Dan gaat de joggingbroek de wasmand in, worden de Birckenstocks de kast ingeschopt en gaat de boodschappentas aan de kant. De benen worden geschoren, kek jurkje aan en gaan! Waarschijnlijk niet bijster verrassend, maar vaak heeft zo’n uitje wel iets met boeken te maken. Nu zou ik kunnen zeggen dat ik het nuttige met het aangename verenig (en hey, een mens moet nu eenmaal eten), maar stiekem vind ik het natuurlijk heel erg leuk. En heb ik een makkelijk excuus als ik weer eens zo nodig iets literair/cultureelachtigs moet doen: “Ja, het moet voor Ogma.”

Het Dahl Diner

Dus! In dat kader ging ik zaterdag naar Dahl diner in Nijmegen. Jullie weten het vast, het was 13 september honderd jaar geleden dat Roald Dahl geboren werd. Hij schreef natuurlijk waanzinnig veel, waarvan ontzettend veel hele bekende boeken. Maar wisten jullie dat hij ook een kookboek schreef? Uit dat kookboek werd tijdens het Dahl diner gekookt. Daarnaast werden er verhalen van Dahl voorgedragen. Gaaf!

Diner voor carnivoren

Ik wist het niet, ben tenslotte nooit bij Dahl op bezoek geweest, maar hij bleek nogal ‘vlezig’ aangelegd. Toen ik mailde om te reserveren, meldde ik dat we met een vegetariër en een veganist kwamen. Voor de beleefdheid zette ik erbij dat ik hoopte dat dat geen probleem was. Dat was het niet, het waren namelijk twee problemen. J

Mr. Vegan & Mrs. Vega

Gelukkig viel het wel mee en kon Mrs. Vega gewoon van Maria’s Gazpacho (het recept van een Spaanse nanny van de familie Dahl) genieten. Mr. Vegan kreeg een gewone tomatensoep, ook lekker! Helemaal ingeburgerd bleek eten zonder vlees nog niet, het bedienend personeel bleef ons vleesschotels aanbieden. Niet erg, zo zagen we wel wat het oorspronkelijke menu was, leuk. En onze gerechten kwamen gelukkig ook gewoon.

Voordrachten

En de voordrachten waren geweldig. Dahl was natuurlijk een fantastische verhalenverteller, met dat zwarte randje aan z’n verhalen… Die dan zo lekker onder je huid kruipen. En dan iedere keer weer een verrassing op het einde. Briljant. Van harte Mr. Dahl, dat we tot in de eeuwigheid van je verhalen mogen genieten! Proost!

PS

Jullie kennen het verhaal van de lamsbout? Raad eens wat het hoofdgerecht was…

Een leven lang liefde

Keuzestress

Sommige dagen lopen zo anders dan je van te voren verwacht. Zo zat ik gisteren zomaar aan bij een Limburgse koffietafel. Met vlaai. Van iemand bij wie ik al ruim tien jaar in de straat woon, maar misschien maar drie keer gezien heb. Waarvan we elkaar maar een keer gesproken hebben. Je zou kunnen zeggen dat ik haar pas op haar crematie heb leren kennen.

De buurtjes

Ik woon in een fijne straat, we kunnen bij elkaar terecht. Voor een kletspraatje, advies, hulp. Laatst stond de buurvrouw op de stoep met een flinke bak druiven uit eigen tuin, de buurman vult twee keer per jaar het water van mijn ketel bij en weer een andere buurman fungeert als postkantoor. Daar worden de pakketjes voor de hele straat afgeleverd. Tegen een kleine vergoeding: een kletspraatje. Over het weer, de hond, maar meestal over zijn verleden bij de marine.

Postkantoor

Inmiddels is buurman al lang gepensioneerd, maar nog steeds erg actief als mantelzorger voor zijn vrouw. Geen polonaise, thuiszorg of aanverwante artikelen aan het lijf, alleen hij mocht haar verzorgen. Door haar ziekte kwam ze het huis niet meer uit en hij dus ook niet. Vandaar dat de postbode de pakketjes altijd op nummer vijf bezorgde. Heel fijn voor ons allemaal. Ik zorgde er op een gegeven moment wel voor dat ik gegeten had als ik mijn pakketjes ging ophalen. Om met een lage bloedsuikerspiegel bij de buurman langs te gaan, was niet handig. 'Ik moet nu echt gaan...', hoorde buurman meestal niet. Beetje doof. ;)

Crematie

Afgelopen week overleed zijn vrouw. In zijn armen, na een huwelijk van zestig jaar en vele jaren van zorg. Gisteren was de crematie. Nu dacht ik dat de crematie me niet zoveel zou doen. Ik ging uit respect, ik kende de buurvrouw tenslotte amper en als iemand zo lang ziek is, dan heb je er meestal wel vrede mee. Maar ja, als een stoere tiener snotterend vertelt dat oma zo'n belangrijke rol in haar leven heeft gespeeld... Ja hoor, daar kwamen de zakdoeken. En dan de muziek... Guus Meeuwis kwam voorbij met Geef mij nu je hand, Claudia de Breij met Mag ik dan bij jou. Slik.

Koffietafel

En toen zat ik opeens aan die koffietafel. Was helemaal niet de bedoeling, mijn plan was om iedereen gedag te zeggen en er dan tussenuit te sneaken. Nog even bijpraten met de buurvrouw met wie ik meereed en dan de rest van de middag in de tuin te zitten, met een boek ofzo. Maar nee, de buurman zag ons en we moesten mee. Maakte niet uit dat we niet uitgenodigd waren, foutje van de kinderen, geen probleem, gewoon mee. Okay.

Verwerking

Voor het gemak vergat ik maar even dat ik minder suiker wil eten, men, wat zijn die Limburgse vlaaien lekker! Goed voor het verwerkingsproces, zullen we maar zeggen. ;) Fijn om zo met de flow mee te kunnen gaan. De rest van de dag heb ik natuurlijk niets meer gedaan. Bijkomen!