Over schuttingen, ontkenning en modder. Heel veel modder.

Eind 2015 kreeg ik een berichtje: "Hey Mirjam, doe je mee? Is leuk!" Voordat ik het in de gaten had, had ik al ja gezegd. 2016 zou toch een heel ander jaar dan anders zou worden, waarom niet nog een uitdaging aangaan.

Waarop ik ja gezegd had? Meedoen aan een Mud Run. Een wat? Rennen in de modder. Met obstakels. Met de allesontziende positiviteit ontkenning die mij eigen is, besloot ik meteen dat ik in het nieuwe jaar wel weer zou gaan rennen. Renschoenen uit de kast, daar hadden ze pas een paar jaar gestaan, en door. Eind mei zou ik vast wel klaar zou zijn voor die Mud Run. Helemaal fit! Beetje jammer dat het zo'n slecht weer was in januari. En februari. You get the picture? Jep. Mijn schuldgevoel werd groter en groter en toch kwam ik maar niet met die kont van de bank af.

Gisteren was het dus zover. Alle mailtjes en apps die ik de afgelopen weken kreeg, had ik vakkundig genegeerd, dus vrij en onvervaard met lood in m'n schoenen toog ik naar de verzamelplek. De anderen wisten wel dat ik er vreselijk tegenop zag, met open armen werd ik ontvangen. Zo erg zou het toch niet zijn? Het zou vast hartstikke leuk worden. En: een voor allen, allen voor een!

Het was maar goed dat ik de mails en de website niet bekeken had, anders was ik beslist in bed blijven liggen. Dekbed over m'n hoofd, veel plezier dames! Hindernis nummer een, de hooibalen, viel nog wel mee, nummer twee, tijgeren door de modder ging ook nog wel, maar bij de aanblik van de grote plassen water en modder, de glijbaan van zo'n tien meter hoog en de vele schuttingen werd ik toch wel wat witjes rond m'n neus. Gelukkig waren er outdoor douches. Met koud water, natuurlijk. Zucht. O ja, had ik al gezegd dat we tussen de hindernissen ook nog moesten rennen? Door los zand. Of modder.

Om met dat laatste te beginnen: dat heb ik dus niet gedaan. Ja, heel even. In het begin. Maar al snel besloot ik mijn energie te sparen en te lopen. Met een flinke pas, dat wel. Gedurende de tocht, die trouwens zes kilometer lang was, heb ik me regelmatig afgevraagd wat ik in hemelsnaam aan het doen was en wat me bezield had om hieraan mee te doen. Maar goed, ik was er en omdraaien was geen optie, dus door. Wat ik echt hielp, was de sfeer. Iedereen hielp elkaar. Dankzij vele handjes en kontjes ben ik, Miss A-sportief, gewoon schuttingen overgegaan. Dat had ik van te voren nooit verwacht. Geweldig!

Sommige hindernissen heb ik niet gedaan. De glijbaan van tien meter heb ik aan me voorbij laten gaan. Hallo hoogtevrees! Net als de attractie (nou ja) waarbij je op een platform staat, er een lampje aangaat en je plons! naar beneden gelanceerd wordt. Ik durfde niet. Het fijne daaraan was ook weer de goede sfeer. "Wil je niet? Okay. Je mag ook gewoon naar beneden springen." Hartstikke fijn aanbod natuurlijk, maar ik ben toch maar gewoon met de trap naar beneden gegaan.

Kortom, ik heb een hoop over mezelf geleerd. Het is prima om grenzen aan te geven, ik ben de enige die ze voor mij kan aanvoelen en ze dus ook moet aangeven. Voortaan ga ik wat meer tijd nemen om dit soort beslissingen te nemen. Of dit soort events wel iets voor mij is. En de grootste winst: met behulp van anderen kan ik prima over barrières heen! Kwestie van aangeven en hulp aannemen. Dankjulliewel lieve dames! En alle lieve modderige mannen, voor de bewuste handjes en kontjes.

En dan duik ik nu weer heerlijk m'n comfortzone in. Met een boek op de bank dus. Fijne week allemaal! X

Oude doos

Hoe doen jullie dat met jullie foto's? Maken jullie ze met een camera of pakken jullie gewoon de Phone? Omdat de lens van mijn Phone laatst stuk was, pakte ik mijn camera maar weer eens. Dat beviel zo goed, dat ik hem weer standaard in mijn tas heb. En dus ook gebruik. Alleen die geheugenkaart... Geen idee waarom, maar ik vind het een gruwel om hem leeg te gooien. Dus maak ik een paar foto's, kaart vol. Dan gooi ik er weer een paar weg en gaat Miss Papparazzi weer door. Tot de volgende melding natuurlijk. Zo zitten er nog foto's op van jaren geleden. Die deel ik vandaag met jullie, mijn oude doos!

Andalusië

Ergens in Zuid-Spanje... Waarschijnlijk Sevilla. Ik word nog steeds blij als ik deze foto voorbij zie komen. Dit was een werktrip, zo fijn!

Herperduin

Mijn petite Francaise die zichzelf minimaal even groot vindt als haar boxervrienden. Op Herperduin natuurlijk, onze favoriete hotspot.

Bulldog

Miss Anne, hier nog met puntoortjes. Inmiddels zijn we twee bloedoren en dus twee flaporen verder.

Begrafenis

De begrafenis van de buurman, hij werd slechts 35 jaar. Veel te vroeg...

New York

Wat een geweldige stad. Zoveel te doen, zoveel te zien. Hier wil ik heel graag naartoe terug. En dan niet voor de highlights, maar om lekker door Soho te struinen, een dutje te doen in Central Park, een paar (ahum) thrift shops induiken...

Beugel

Mijn beugelfeestje! Alweer ruim drie jaar geleden ging mijn beugel eruit. Ik ben nog steeds zo blij dat ik die beugel genomen heb, het is echt een van mijn beste beslissingen ooit.

Ibiza

Een stilleven uit Ibiza. Heel Wabi Sabi, toch?  

Ik wens jullie een heel fijn weekend en mochten jullie ook jullie oude doos willen delen: leuk!

Mirjam X

Een minimalistische verjaardag

"Ik heb dit voor je gekocht, ik hoop dat je het leuk vindt. Ik wist het anders ook niet, je bent zo aan het minimaliseren. En het is biologisch, dus het past helemaal bij de Biokokkin." De woorden van mijn vriendin toen ze een beschuitje met aardbeien kwam doen voor m'n verjaardag. Okay! Drank is natuurlijk altijd welkom. En ook heel tof, ze kocht dit bij het buurtsupertje. Mooi om zo'n lokaal initiatief te steunen!

Minimalisme op m'n verjaardag

Bleek ik toch zomaar een minimalistische verjaardag te hebben! Met de fam gingen we naar de film, 'Jungle Book'. Gezellig! Het was nog best spannend, maar alles kwam goed. Heel prettig! Van Zusje kreeg ik de plantjes die ik graag wilde hebben en een boekenbon. Nu nog even bedenken wat ik daarvoor ga aanschaffen. Van de mams kreeg ik geld. Dat is al op. ;)

Feestweek

Het werd een echte feestweek. De dag daarna kwam er een andere vriendin, met de mededeling: we gaan ergens naartoe en jij mag kiezen wat dat wordt! Gaaf! Dat wordt echt leuk, daarover later meer. :) 's Avonds werd ik door de boy friend mee uit eten genomen, ook heel prettig. En ik kreeg alwer een belevenis, we gaan binnenkort naar de sauna. Lekker, een dag relaxen.

Lunch

Het eetfestijn was nog niet afgelopen, want ik was door mijn voormalig manager uitgenodigd voor een asperge-feestmaaltijd in het Duitse Wallbeck. Hij is Duits, vandaar. Fijn om bij te praten en te merken dat het hem goed gaat. Nu had ik daar niet echt aan getwijfeld, maar toch. Hij is met een opleiding tot sommelier bezig, dus hij mocht de wijn uitzoeken! En dan kreeg ik ook nog thee met lekkers.. Wat een verwennerij!

En weer lunch

En ach, vrijdag ging ik ook maar weer eens uit eten.. Met weer een andere vriendin. "Vind je het goed als ik de lunch betaal, voor je verjaardag? Ik wist dit jaar echt niet wat ik je moest geven." "Tuurlijk!" Zo rond als een tonnetje rolde ik de tent uit... Lekker!

Verwennerij

En dan kreeg ik ook nog ontzettend veel lieve appjes, kaarten en berichten op de diverse social media. Leuk hoor, jarig zijn! Ik zou er zomaar aan kunnen wennen. :) Vasthouden, dit fijne warme gevoel!

#100happydays

Afgelopen weekend was echt goed. Zo'n weekend waarbij alles lekker loopt en je voelt je gewoon goed. Niet dat je nieuwe werelden verovert, de staatsloterij wint of de Nobelprijs ontvangt, maar gewoon leuk. Wij aten zelfgemaakte pizza, keken naar heel veel afleveringen van Downtown Abbey (hemels!) en wandelden op de dijk in Weurt. Jullie zagen de hysterische tuin al in mijn vorige logje, samen met de dijk zonder fietser. Ik maakte daar ook foto's die wel de titel #100happydays verdienen en die deel ik graag met jullie. Hier komen ze!

Heel verrassend, de Dijkstraat.

 Levensgarantie... Mooi!

We stonden ver boven NAP! 

 Hollandsche luchten, ik houd ervan.

 Bijzonder, dit contrast!

 Ik was het sowieso niet van plan, toch bedankt voor de waarschuwing.

 Ik ben dol op eenzame bankjes!

Hoe ging dat liedje ook alweer, over die eenzame fietser?

Hier mocht ik natuurlijk niet op, maar ja. Ik houd wel van dit technisch geweld. Op de foto dan he, ik hoef ze niet in m'n achtertuin.

 Minimensjes!

 Gezellig, al die afrasteringen.

Zo leuk, Anne & boy friend liepen de hele tijd kontje aan kontje, naast elkaar. Totdat ik m'n camera pakte, natuurlijk...

Firma Fluitekruid laat op haar blog ook #100realdays zien en ik vind ze geweldig, nemen jullie een kijkje? Fijn weekend altesaam! X

100 Real Days

Post jij ook alleen je allermooiste foto's op social media? Je weet wel, met dat prachtige groene gras, vele malen mooier dan bij de buren. Ik moet bekennen dat ik dat ook doe. Filtertje eroverheen, beetje bijsnijden... Niet omdat ik de hele wereld de indruk wil geven dat mijn leven FAN-TAS-TISCH is, heus niet. Ik vind het fijn om de positieve kant te benadrukken, om te genieten van de kleine dingen. Toegegeven, het biedt geen reëel beeld. Een tijd terug postte ik het hoogtepunt van de dag op Instagram, in het kader van #100happydays. Zelfde verhaal, voor de mindere dagen en momenten is geen plek. Nu is er een tegenbeweging: #100realdays. Geweldig! Met deze hashtag laat je de minder mooie kant van het leven zien. Of misschien niet zozeer minder mooi, maar gewoon, de normale dingen van alledag. De bergen was die maar niet willen verdwijnen, de hondendrol waar je met je nieuwe pumps bent ingestapt en die eieren die zijn aangebrand. Want zo is het leven natuurlijk ook. Dus, hierbij een paar #100realdays van mij voor jullie!

Hier stond dus VIES. Inmiddels is m'n auto alweer zo vies dat je het bijna niet meer kunt lezen. :) Met deze tekst had ik nog mazzel, bij de overburen hadden de vandalen allemaal vagina's getekend! Je zult daarmee maar op sollicitatiegesprek moeten... *Noot van de schrijfster: inmiddels is m'n barrel gewassen (heeft maar een jaar geduurd, ach), heerlijk! En nu gaan we het zo houden! Haha, alsof iemand dat gelooft.

Dit is by far de meest hysterische tuin die ik ooit gezien heb. Je zult hier maar naast wonen... Mijn buren zijn ook wel van de kitsch, zo liggen er nu twee rendieren op de vensterbank en waren ze in november al druk met de kerstversiering. Maar zo bont als hier hebben ze het nooit gemaakt. Leven en laten leven enzo, maar men... Mocht iemand dit kunstwerk met eigen ogen willen zien, dat kan in Weurt.

Jullie kennen die hippe bewegende foto's wel, toch? Met een lange sluitertijd wordt de persoon die langsloopt vaag. Vind ik tof! De amateurfotografe in mij deed afgelopen weekend ook een poging. Beetje jammer dat de wielrenner allang voorbij was toen m'n camera 'klik' zei.

Helaas. Dit recept van de Biokokkin werkte dus niet. Zowel qua looks als qua smaak. Wat het was? Snijbiet met champignons en een sausje van Boursin. Op een bedje van tricolore pasta. Dit kunt u dus niet bestellen bij mijn thuisrestaurant!

Proudly presenting my bookcase... Tja, als je kast al helemaal vol zit en je blijft maar potentiele parels vinden, dan moet je iets, he?

Hi! Jullie weten wel dat ik niet bepaald groene vingers heb, he? Nu deed er een onkruid zo goed z'n best dat ik benieuwd was hoe groot hij zou worden. Een experiment, zeg maar. Hij is gewoon groter dan ik! Nou ben ik maar 1.65, maar toch. Ik vind het knap.

Delen jullie je #100realdays ook een keer? Zou ik tof vinden! X

Mijn Gastblogs

Zoals je jullie waarschijnlijk wel weten, is 50 Tinten Mirjam niet alleen hier actief. Ik schrijf ik ook regelmatig voor andere blogs en voor een webshop. Zoals voor Ogma, het stoerste vintage boekenblog van Nederland en omstreken. Daar schrijf ik over de parels die ik in de Little Free Libraries en kringlopen vind. En die ik af en toe via Amazon, Marktplaats en aanverwante artikelen bestel. :) Afgelopen weekend stond de volledige Ogma-redactie nakend in de tuin. Het was Naakt Tuinieren Dag, vandaar. Mocht je een van de weinigen zijn die ons die ons nog niet 'in the flesh' gezien heeft, kom dan even een kijkje nemen. En mocht je dat 'way too much information' vinden, we hebben ook plenty artikelen waar we keurig onze kleren aan hebben. Sterker nog, waar we niets eens op foto voorkomen. Dus!

Houd je van post? Of kaarten schrijven? Dan is Cardcetera jouw webshop! Astrid heeft een groot assortiment kaarten, te veel om op te noemen. Ik ga het dus ook niet proberen. ;) Voor haar schrijf ik een keer in de maand een gastblog over mijn persoonlijke postervaringen. Zoals de post die ik tijdens mijn stage in Dublin kreeg, mijn verslaving aan een happy mailbox en de daarbij horende crush op de postbode. Mijn favoriete kaart is? De kaart die ik zelf voor aan het assortiment mocht toevoegen, de boekenkaart!

Ik schreef weer een tutorial! Deze keer voor Buttydaantje. Ze was op zoek naar gastbloggers die haar producten wilden uitproberen. Best een uitdaging voor deze niet-creabea. Maar ach, dit een jaar is toch bijzonder, alles is anders, dus waarom niet? Het verslag over die ervaring volgt nog, maar mijn tutorial is wel al gepost door Danielle. Waar die over gaat? Over boeken en post. Zien jullie ook een thema? :)

Komen jullie een keer kijken? Fijn Pinksterweekend allemaal!

Liefs, Mirjam X

Op bezoek bij Atelier Meer2

Atelier Meer2

Een tijdje terug was ik te gast bij Atelier Meer2. Nog nooit van gehoord? Het is een organisatie voor mensen met een grote afstand tot de arbeidsmarkt. Samen met Mireille Ligterink, de oprichter van Atelier Meer2, maken ze producten als slabbetjes, schorten en placemats. En tassen. Hele gave tassen. :)

De Lindenberg

Daar wilde ik graag meer over weten, vandaar dat ik op een mooie lentedag naar Nijmegen toog, naar een van de meest inspirerende plekken van Nijmegen, de Lindenberg. Als de creativiteit ergens bruist…

Handwerk

Mireille en een van haar medewerkers heetten me van harte welkom en vertelden enthousiast over hun werk. Niet een van de medewerkers kon naaien toen ze bij Atelier Meer2 begonnen. En als je ziet wat ze nu allemaal produceren… En van hele hoge kwaliteit! Zo knap! Groot respect hoor, zeker als niet-creabea met een flinke naaimachine-angst. Ik heb het wel eens geprobeerd, maar ik blijf bang om met m’n vingers onder de naald te komen.  

En milieuvriendelijk

Wat ook nog zo gaaf is: de producten van Atelier Meer2 worden van gerecycled materiaal gemaakt, zoals banners. Hartstikke milieuvriendelijk dus! En had ik al gezegd dat ze er heel vrolijk en kleurrijk uitzien? Geloof het wel, he? Maar dat zijn ze dus ook echt. Met zo’n tas mag je gezien worden; je bent en hip en duurzaam. Hoe tof is dat? Superleuk: aan alle items hangt een kaartje met een boodschap van de maker. Tof!

Webshop

Heel handig: Atelier Meer2 heeft sinds kort een webshop, daar zijn alle producten te bestellen. En, nu de lente is begonnen, gaat Mireille met haar team de boer op. Ze zullen op meerdere markten in de regio staan, waaronder de Hip en Handgemaakt Markt in Nijmegen, op 22 mei. Iets gezien wat je aanstaat? Aanschaffen! Alle items zijn uniek, dus weg is echt weg.

Vacature

O ja, mocht je iemand kennen die op zoek is naar een dagbesteding, laat hem of haar dan eens op de site van Atelier Meer2 kijken. Door de grote vraag naar de producten van Atelier Meer2 kan Mireille nieuwe medewerkers gebruiken. Ook voor mensen die net als ondergetekende aan naaimachine-angst lijden. :)http://www.ateliermeer.nl/c-3345834/vacatures/

Ik woon in Grave en jij?

Oeps. De Phone was stuk. Eigen schuld, had ik maar een hoesje moeten kopen. Of de Phone niet moeten laten donderen, natuurlijk. Het geld dat ik kwijt was (best een hoop) was nog niet het ergste. Ik moest m'n life line met de wereld missen! Ik weet het, dat is natuurlijk onzin. Ik kan best functioneren zonder de hele tijd op dat ding te loeren. Maar opeens niet meer kunnen bellen of iets gauw op te zoeken.. Dat is weer even wennen. Na precies uitgekiend te hebben wanneer ik 'm het kortst zou moeten missen, besloot ik het gewoon als een experiment te zien. Vier, vooruit, vijf uur zonder smartphone, dat moest ik toch kunnen.

Ik besloot jullie mee te nemen. Naar de markt. Waar de euro nog steeds een daalder waard is. Mooi he, deze aardbeien?

Deze bloesem vind ik zo mooi!

Welkom in Grave! U bent nu.... hier. :)

Dit ieniemieniestandbeeldje staat voor ons stadhuis. Jaja, Grave is een stad. Heul lang geleden hebben de Gravenaren het heel lang uitgehouden tegen Napoleon, meen ik. Als beloning heeft Grave stadsrechten gekregen en daar zijn de Gravenaren heel trots op. Vooral niet zeggen dus dat je naar het 'dorp' gaat, zoals ik ooit deed. Oeps.

Vlakbij mijn huis! Het stadscentrum van Grave is zo dichtbij dat ik er meestal naartoe loop. Dan zie ik dit, mooi he?

Ik maakte mijn 'mean bean' salade weer, echt een gerecht voor deze temperaturen.

Mijn kikkertje met haar roltong. Miss Anne is geen fan van de hitte, maar ja...

Een doorkijkje in ons centrum.

Ik blijf dit soort details geweldig vinden, mooi toch?

Een Wabi Sabi deur! Nee, dit is niet mijn achterdeur. Mooi van lelijkheid, zoiets? Authentiek zeker! En toen kon ik mijn Phone al weer ophalen. Experiment en missie geslaagd! Het lijkt me leuk om jullie stad/dorp/buurt te zien. Wie doet er mee?

Fijne week gewenst!

X