Ik ga naar Belgie en neem mee....

Tijdens mijn kindertijd was ik zeker van een ding (van wel meer dingen hoor!): iedere zomervakantie kwam tante Coba af. Ja, ze kwam af, want ze kwam helemaal uit Belgie! Hoe ze daar terechtgekomen is, is een bijzonder verhaal, maar daarover meer een andere keer. Tante Coba was een van de oudste zussen van mijn vader en zijn favoriete zus. Nou klitten ze allemaal nogal aan elkaar, waarschijnlijk omdat ze hun ouders vroeg verloren. Maar deze twee... Vier handen op een buik.

Ik kan me nog goed herinneren hoe ze kwam, de hele auto volgestouwd! Want ja, een vakantie van zes weken... Daar heb je nogal wat voor nodig. En dan al die mattaarten voor de hele familie! Makkelijk zal het voor mijn moeder niet zijn geweest, een gast aan tafel die zo lang bleef, de logeerkamer (oftewel mijn slaapkamer, ik sliep dan op een matras bij mijn ouders) overnam en zich met alles bemoeide. Want verlegen, dat was ze niet bepaald. Maar het was heerlijk om mijn vader te zien genieten en dat was mijn moeder veel waard.

Inmiddels komt tante Coba niet meer. Mijn vader is er niet meer en hoewel mijn moeder hem beloofde dat de deur altijd open zou staan voor tante Coba, is ze nog maar een keer afgekomen. Tijdens dat bezoek bleek dat de dames bijzonder weinig gemeen hadden. Zo is mijn moeder nogal van de Hup! en tante Coba is meer van de langzaamaanclub. Kopje koffie in de nachtjapon, boterhammetje (gesmeerd door de mams), babbeltje erbij... Tegen de tijd dat ze klaar was voor de dag, was die van mijn moeder al half voorbij. Eigenlijk hadden ze met name mijn vader gemeen.

Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat ik afgelopen dinsdag ook afging! En ook mijn bolide was tot de nok gevuld. Okay, echt groot istie niet, maar toch. Ik had voor het werk een bijeenkomst in Brugge, en het meeste wat ik bij me had, was daarvoor. Voor mezelf had ik een minikoffertje bij me, en voor mijn collega's de bekende exportartikelen als kaas en stroopwafels. En blikken, want ik ging op de heenreis op bezoek bij Trui oftewel ons aller Miss Creatuurtje. Dat was me toch gezellig! Ik had beloofd m'n best te doen met het sociaal programma van het werk mee te doen. Maar ja.... Opeens was het te laat. Altijd een goed teken!

Het was fijn... Heerlijk gegeten, ontzettend genoten van het mooie weer en het fijne gezelschap. Gezellig gebabbeld, Kapoentje geknuffeld. Zo'n mooi voorbeeld van Klein Geluk. Oftewel: Groot Geluk. Prachtig om Grote Dochter te zien stralen, op weg naar de diploma-uitreiking (met lof geslaagd, bravo!) en een spannende, maar ongetwijfeld mooi nieuw hoofdstuk!

Het weerzien met de collega's was ook fijn, we zijn inmiddels met zo'n 75 man/vrouw! Dat was 13 jaar geleden wel anders.. We hebben een heel stabiel team, veel collega's ken ik dus al zo lang als ik er werk. Zo'n weerzien is dus erg fijn. We zijn weliswaar erg verschillend, de Russische/Oekrainse/Wit-Russische cultuur is gewoon anders dan die van ons en dat betekent voor mij dat ik heel bewust moet communiceren. Nou ja, moet... Het is in ieder geval erg handig! Soms moet ik heel duidelijk m'n kracht laten zien en soms m'n zachte kant. Laveren dus. Maar ach, bij de Nederlandse collega's is dat niet anders. :) En wat ik heel bijzonder (en prettig) vind, is dat we elkaar flink de waarheid kunnen zeggen, het enorm oneens met elkaar kunnen zijn, maar dat dat de relatie niet schaadt. Heerlijk! Geen onderhuidse vervelende dingen, geen gedoe van de vorige keer.

Gisteren reed ik weer terug naar huis, dacht U dat de bolide leeg was? Welnee! Want naast de kilo chocolade en de liters bubbels ging er nog iets mee terug: bergen energie! Overgehouden aan een heerlijk bezoek met zoveel fijne mensen. Waarvoor mijn grote dank.......... :)

En dan nog een kleine foto-impressie, enjoy!