Retraite

Soms weet je het gewoon zeker. Soms voelt iets zo overduidelijk goed, dat er geen procentje twijfel is. Je hoeft met niemand te overleggen, dit is het. Wat dat voor mij is? Een retraite. Binnenkort ga ik een bezinningsweekend doorbrengen bij de Kapucijners in Velp. Waarom? Dat is me al een aantal gevraagd en ik weet het niet. Ik heb geen idee en dat vind ik prima. Ik ga er blanco in, ik laat het allemaal tzt wel op me af komen. Nou ja... Dat is natuurlijk niet helemaal waar. Controlfreak dat ik ben, heb ik heel bewust voor Velp gekozen. Dat ligt hier om de hoek, als het me niet bevalt, dan ben ik zo weer thuis. Eerlijk is eerlijk, dat geeft me wel rust. Het enige waar ik me een beetje, echt maar een klein beetje, zorgen over maakte, waren de slaaparrangementen. Wat als we met z'n allen op een slaapzaal liggen? En dat er dan iemand heel hard snurkt? Maar nix aan de hand! Ik keek net nog even op de site en ik zie dat iedereen een eenpersoonskamer krijgt, met wastafel. Douches en toiletten zijn op de gang. Hartje is weer gerust. :) Mocht iemand het interessant vinden, hier kun je de site vinden van het kapucijnenklooster in Velp.

De afgelopen weken was bij de EO het programma Op zoek naar God te zien. Vijf bekende Nederlanders (nou vind ik dat meestal vrij relatief, maar goed) gingen een week op stilteretraite in een Frans klooster. Zeker nu ik dit zelf ook ga doen, was dit een geweldige serie om te volgen. De retraite die ik ga doen, is trouwens geen stilteretraite. Het gezelschap was bijzonder gemêleerd, waardoor de ervaringen natuurlijk ook heel verschillend waren. In eerste instantie ergerde ik me nogal aan de jongste dame in het gezelschap, ze was bang voor kruizen! En Jezus, daar had ze ook niets mee. Bijzonder om dan een week in een klooster te gaan zitten. Maik de Boer vond ik bij tijd en wijle net een klein kind. Er moest een tocht gelopen worden, daar had mijnheer geen trek in, want hij had last van z'n rug. En als hij nu z'n fysio zou bellen, dan zou hij vast niet mogen. Ozo. Maar.... Later bleek dat Maik heel veel moeite heeft om voor zichzelf op te komen. Met nee zeggen. En dat deed hij daar toch maar mooi. Wat ik ook heel knap vond, is dat alle vijf de deelnemers zich zo open durfden te stellen voor de camera's. Want is het niet niks, zo'n proces doormaken. Je bent zo kwetsbaar. En dat ook nog op camera. Respect! En voor mij was het weer een les: niet oordelen! De eerste indruk is lang niet altijd de juiste.....

En met de deze wijze woorden sluit ik af. Ik wens jullie een heel fijn zonnig weekend en tot gauw! X