Goodbye, geven en ontvangen

Afgelopen anderhalve week was nogal roerig in de Kaza. Eigenlijk meer op het werk van Maria. Ik ben per 1 januari aanstaande namelijk boventallig verklaard, samen met mijn manager. Wij zijn verantwoordelijk voor de sales in de voormalige Sovjet-Unie. Hij is 50% in Boxmeer en 50% in Rusland, ik 100% in Boxmeer. Het nieuwe management wilde dat hij fulltime naar Moskou ging. Dat zag hij niet zitten, dus is men overeengekomen dat hij weggaat. Dat betekent dat mijn functie ook naar Moskou gaat. Ik zelf niet.

Je zou dus kunnen zeggen dat ik flink wat ontvangen heb. En zo zie ik dat ook. Ik hoef niet meteen weer aan de slag, ik krijg tijd om na te denken over wat ik wil. En in welke hoedanigheid ik weer de arbeidsmarkt opga. In loondienst of als zelfstandige. Daarin zal ik ook worden begeleid. Mocht iemand tips of advies hebben, altijd welkom! Ik weet wel wat ik wil, hoor.. Ik wil me heel graag op mijn schrijven richten. Als professional, niet alleen als blogger. Dat lijkt me geweldig!

Afgelopen week was ik in Kiev. We hebben daar producten op voorraad liggen en die dienen een keer per jaar geteld te worden. Dat gebeurt door het jaar heen natuurlijk ook, maar een keer moet de telling geauditeerd te worden. Door iemand die onafhankelijk is. Ik dus. Totdat ik naar Kiev ging, had ik mijn emoties netjes onder controle. Nix mis met emoties, hoor. Het enige wat ik voelde was opluchting. Sinds de overname zo'n zeven jaar geleden zijn er zoveel afdelingen en collega's onder de loep genomen, ik heb me niet vaak echt gerust gevoeld. Ja, als er weer een wave voorbij was en ik er niet bij zat.

Maar goed, Kiev dus. Dinsdag vloog ik, die dag zou de notificatie van ons vertrek uitgestuurd worden. Tot die tijd mocht ik niets zeggen. Op het werk althans, ik heb uiteraard wel meteen mijn familie en vrienden op de hoogte gebracht. Ik had een collega gevraagd of hij me van het vliegveld wilde ophalen, ik wilde graag een friendly face zien. Heel fijn, dat deed hij. Sterker nog, ze stonden met z'n tweeën me op te wachten. En toen brak ik. Werd ook wel tijd natuurlijk, de donderdag daarvoor was ik op de hoogte gebracht.

Er volgde een emotionele avond met tranen, eten en wodka. Heel veel wodka. Gedurende de avond drong het nieuws binnen bij de collega's en beetje bij beetje kwamen bij mij de apps en de mailtjes binnen. Heel erg lief! Ook fijn voor de emoties. :) Van te horen riep ik dat ik prima tegen wodka kon, doe maar gerust een grotere fles, hoor!

Voor alles is een eerste keer.. Ik zal jullie de details besparen, maar het toilet en ik waren dikke vrienden. En men, wat had ik een hoofdpijn de volgende dag. En wat was ik misselijk. Maar; als je ergens een kater wil hebben, doe het dan in Oekraine. Wat hebben ze daar goed spul, zeg! Pilletjes tegen de hoofdpijn, een of ander bruisspul tegen de misselijkheid.. In de loop van de dag voelde ik me weer kiplekker. Alleen alcohol en vis... Dat hoef ik voorlopig niet meer. :)

Het geven is altijd erg makkelijk in Oekraine. Bij vertrek is mijn koffer gevuld met stroopwafels, drop en ander lekkers. Andersom gaat er altijd chocolade en champagne mee terug. Deze keer ging mijn hart ook warm en dankbaar terug. Voor alle goede zorgen, de dikke knuffels en de lieve woorden.

Op naar week drie van de Geefmaand! X