Mirjam geeft in 2015

Laatst was ik net als een groot deel van Nederland toch Charlie? Inmiddels ben ik gewoon mezelf weer, maar het idee om iets te doen bleef. Om onze samenleving een beetje op te fleuren, iets te geven, iets te doen. Een gekkigheidje, iets liefs. Na een tijdje op mijn ei te hebben gezeten, werd het kuiken geboren: Mirjam geeft in 2015.

Goed, wat ga ik dit jaar doen? Iedere week ga ik dus iets geven. Iets materieels of immaterieels. Iets groots of iets kleins. We gaan het zien. Ik heb wel een paar ideeën, maar ik wil ook niet het hele jaar volplannen. Ik ga er ook over bloggen. Niet om te vertellen hoe fantastisch ik ben met mijn geefacties, maar om hopelijk de medemensch te inspireren. Overigens zou ik het ook prettig vinden als jullie mij inspireren. Als jullie iets zien warvan je denkt, das iets voor Mirjam, laat het me weten!

Is er een betere dag om te beginnen dan Valentijnsdag, de dag van de liefde en de vriendschap? Dat dacht ik. Dankzij PostNL vielen er vandaag duizenden kaarten met zoenen erop in de Nederlandse brievenbussen. Geweldig! Zo leuk, al die positiviteit. Natuurlijk deed ik mee! Maar #Mirjamgeeftin2015 wilde ik natuurlijk wel met iets origineels, van mij alleen, beginnen.

Dus..... Vandaag was de kickoff. Ik wilde graag iets doen voor mensen aan wie vandaag misschien minder gedacht wordt. Mensen die ons helaas ontvallen zijn. Gewapend met kaarsjes en lucifers toog ik vandaag dus naar het kerkhof. Die lucifers had ik net zo goed thuis kunnen laten, want het waaide behoorlijk. Ach ja, het gaat om het idee. :) Bij de graven van drie soldaten die ver van huis voor onze vrijheid gevallen zijn, heb ik de kaarsjes achtergelaten. Best nog spannend, want ik was niet de enige op het kerkhof. Maar: missie geslaagd!