Handen uit de Mouwen

Ook zo’n fijne vakantie gehad? Lekker genoten van zon, zee en strand? Quality time met je geliefden? Terwijl jij zandkastelen aan het bouwen was met je kids, gingen er ook veel anderen op reis. Het was letterlijk een volksverhuizing. Deze reizigers gingen niet naar de Costa del Sol, maar naar Stevensbeek, Baexem of St. Annaparochie. Bijzonder populaire bestemmingen deze zomer.

Mocht je deze locaties overwegen, dan eerst een waarschuwing: de accommodatie is wellicht iets minder luxe dan thuis. Maar ach, op vakantie is toch alles anders dan thuis. Dat hoort er gewoon erbij. Een kamer voor je hele gezin, of als je alleen reist, dan krijg je een kamergenoot. Zo maak je meteen nieuwe vrienden en leer je meteen wat over andere culturen en hun gebruiken. De keuken mag je met zo’n 65 accommodatiegenoten delen, net als de douches en toiletten.

Relaxen gaat er uitstekend, je hoeft niets te doen. Werken, studeren, dat is allemaal niet nodig. Je kunt lekker genieten van het mooie weer. Relaxed genieten van de nieuwe omgeving, je kunt de sights op je gemak bekijken. Daar heb je plenty tijd voor. Wel jammer dat dat zonder je kids moet, want die moeten naar school. Vanaf vier jaar zijn ze in Nederland tenslotte leerplichtig.

Ik vraag me wel eens af hoe zo’n reis moet zijn, weken in een truck of op zo’n krakkemikkig bootje. De kinderen zullen wel geen i-pad achter in de auto hebben. Airco zal er ook wel niet zijn. Een plaspauze of iedere twee uur de benen strekken? Hmm…. Als ik eerlijk ben, ben ik blij dat ik het niet weet. Ik sluit me ervoor af. Ik kan er tenslotte toch niets aan doen. Of ik dat akelige filmpje nu wel of niet kijk, ik maak de situatie daardoor niet beter. En een foto liken op Facebook? Daar zal ik de wereld ook niet mee redden.

Wat ik wel kon doen, was een aantal kids uit het asielzoekerscentrum in Stevensbeek een leuke middag bezorgen. Samen met de collega’s uit Boxmeer. Handen uit de mouwen, mensen! We produceerden kunst, trapten een balletje en deden ouderwetsche Hollandse spelen. Ik had de eer de Picasso’s, Pollocks en andere artiesten waar we nu nog nooit van hebben gehoord, te mogen begeleiden. Hun proces te faciliteren en hen te complimenteren met hun prachtige werk.

Het was genieten. Voor de kinderen, maar zeker ook voor de begeleiders. Want hoe blij word je als je een ander onbedaarlijk ziet lachen? Trots op het kunstwerk dat ze helemaal zelf gemaakt hebben? De bal keihard door het gat getrapt hebben? Een aria ten gehoor brengen door de muziekinstallatie? Wat overigens geen onderdeel was van het programma, maar tegen die tijd hadden we bijna alle regels al afgeschaft. Go with the flow!

En dan de onderwerpen van de kunstwerken... Heel veel harten en huizen. Ze hebben gelijk, daar gaat het tenslotte om. Als ik het zo bekijk, dan zit het wel goed met de volgende generatie. Nu de huidige nog even uitleggen hoe het allemaal zit.

 

 

N.B. De kinderen mochten alleen van de achterkant op de foto worden gezet. Vandaar dat ik alleen deze foto van deze twee broertjes deel.