50 Tinten Mirjam las: Hou me maar vast - José Franssen

’s Ochtends om kwart voor negen stond de uitgever van “Hou me maar vast” op de stoep: special delivery! De dames Franssen waren precies op tijd om met me mee te gaan naar de kapper. Normaal wil ik best een praatje doen met de kapsters, maar deze keer had ik geen tijd. Ik moest lezen! “Wilt U nog een koffie? En een tissue?” Straf spul, die haarverf.

De dames Franssen hadden me snel te pakken. Loslaten? Ho maar. Na de kapper moest ik nog naar de supermarkt, denk maar niet dat ik alleen ging. Al kon ik even niet lezen, ze bleven in mijn hoofd rondspoken. “Hou me maar vast” brandde in m’n tas. Bij thuiskomst meldde ik op social media dat ik er even niet was, druk! Bak thee erbij en door.

José Franssen beschrijft in “Hou me maar vast” de jaren waarin haar moeder dementeert, de gatenkaas die Alzheimer in de hersenen veroorzaakt, alles waar ze afscheid van moeten nemen. Vaardigheden als fietsen, de krant lezen en het verwoorden van gedachtes. Gesprekken, herinneringen, woorden en leefomgeving. Alles verandert en verdwijnt stapje voor stapje. Hun relatie, zorgen komen. Zorgen om en zorgen voor.

Oud worden, dat willen we allemaal. Maar dan wel waardig, in stijl. Lang en gelukkig, u weet wel.  Zoals we ons hele leven geleid hebben, op onze eigen voorwaarden. Oud en gebrekkig? Daarvoor passen we. “Hou me maar vast” laat in prachtig gekozen woorden zien dat controle en zelfbeschikking iets van het verleden zijn als Alzheimer om de hoek komt kijken. Alzheimer speelt een spel waarvan de spelregels continu wijzigen, een spel dat je niet kunt bijbenen.

Laten we wel wezen, niet alleen Alzheimer neemt de boel over, ook wij met z’n allen. Mantelzorgers, familie, verzorgenden. Ook daarover gaat “Hou me maar vast”, onze relatie tot de oudere generatie, ons zorgstelstel. De vele regels, de bureaucratie en de mensen. De onmacht. Daarmee maakt het een boek voor ons allemaal. Houd er wel rekening mee; de dames Franssen blijven u nog wel even bij.