Over schuttingen, ontkenning en modder. Heel veel modder.

Eind 2015 kreeg ik een berichtje: "Hey Mirjam, doe je mee? Is leuk!" Voordat ik het in de gaten had, had ik al ja gezegd. 2016 zou toch een heel ander jaar dan anders zou worden, waarom niet nog een uitdaging aangaan.

Waarop ik ja gezegd had? Meedoen aan een Mud Run. Een wat? Rennen in de modder. Met obstakels. Met de allesontziende positiviteit ontkenning die mij eigen is, besloot ik meteen dat ik in het nieuwe jaar wel weer zou gaan rennen. Renschoenen uit de kast, daar hadden ze pas een paar jaar gestaan, en door. Eind mei zou ik vast wel klaar zou zijn voor die Mud Run. Helemaal fit! Beetje jammer dat het zo'n slecht weer was in januari. En februari. You get the picture? Jep. Mijn schuldgevoel werd groter en groter en toch kwam ik maar niet met die kont van de bank af.

Gisteren was het dus zover. Alle mailtjes en apps die ik de afgelopen weken kreeg, had ik vakkundig genegeerd, dus vrij en onvervaard met lood in m'n schoenen toog ik naar de verzamelplek. De anderen wisten wel dat ik er vreselijk tegenop zag, met open armen werd ik ontvangen. Zo erg zou het toch niet zijn? Het zou vast hartstikke leuk worden. En: een voor allen, allen voor een!

Het was maar goed dat ik de mails en de website niet bekeken had, anders was ik beslist in bed blijven liggen. Dekbed over m'n hoofd, veel plezier dames! Hindernis nummer een, de hooibalen, viel nog wel mee, nummer twee, tijgeren door de modder ging ook nog wel, maar bij de aanblik van de grote plassen water en modder, de glijbaan van zo'n tien meter hoog en de vele schuttingen werd ik toch wel wat witjes rond m'n neus. Gelukkig waren er outdoor douches. Met koud water, natuurlijk. Zucht. O ja, had ik al gezegd dat we tussen de hindernissen ook nog moesten rennen? Door los zand. Of modder.

Om met dat laatste te beginnen: dat heb ik dus niet gedaan. Ja, heel even. In het begin. Maar al snel besloot ik mijn energie te sparen en te lopen. Met een flinke pas, dat wel. Gedurende de tocht, die trouwens zes kilometer lang was, heb ik me regelmatig afgevraagd wat ik in hemelsnaam aan het doen was en wat me bezield had om hieraan mee te doen. Maar goed, ik was er en omdraaien was geen optie, dus door. Wat ik echt hielp, was de sfeer. Iedereen hielp elkaar. Dankzij vele handjes en kontjes ben ik, Miss A-sportief, gewoon schuttingen overgegaan. Dat had ik van te voren nooit verwacht. Geweldig!

Sommige hindernissen heb ik niet gedaan. De glijbaan van tien meter heb ik aan me voorbij laten gaan. Hallo hoogtevrees! Net als de attractie (nou ja) waarbij je op een platform staat, er een lampje aangaat en je plons! naar beneden gelanceerd wordt. Ik durfde niet. Het fijne daaraan was ook weer de goede sfeer. "Wil je niet? Okay. Je mag ook gewoon naar beneden springen." Hartstikke fijn aanbod natuurlijk, maar ik ben toch maar gewoon met de trap naar beneden gegaan.

Kortom, ik heb een hoop over mezelf geleerd. Het is prima om grenzen aan te geven, ik ben de enige die ze voor mij kan aanvoelen en ze dus ook moet aangeven. Voortaan ga ik wat meer tijd nemen om dit soort beslissingen te nemen. Of dit soort events wel iets voor mij is. En de grootste winst: met behulp van anderen kan ik prima over barrières heen! Kwestie van aangeven en hulp aannemen. Dankjulliewel lieve dames! En alle lieve modderige mannen, voor de bewuste handjes en kontjes.

En dan duik ik nu weer heerlijk m'n comfortzone in. Met een boek op de bank dus. Fijne week allemaal! X