Mirjam goes to.... Marrakech!

De afgelopen dagen bevond ik me in de wereld van duizend en een nacht. Ik waande me een prinses in de meest prachtige paleizen. Ook zag ik mannen met handkarren, ezeltjes die zware lasten trokken en vrouwen die van top tot teen bedekt waren. Maar ook zag (en hoorde) ik brommers, als grote bromvliegen snorden ze voorbij. Soms met hele gezinnen erop, vrouwen in hun djellaba's of modern geklede mannen. Kortom, ik was in Marrakech.

 

 

De eerste dag hadden we al direct een vervelende ervaring. Door de taxi afgezet, zochten we ons een weg naar het hotel. Door de mensenmassa van het grote plein. Iemand wilde ons de weg wel tonen, bijzonder vriendelijk. Bij aankomst wilden we hem wat kleingeld geven. Te weinig. Dat was ook het ook, dus twintig dirham (twee euro) gegeven, hij wilde er vijf. Nee. Dat werd vervelend, hij werd boos. Wij installeerden ons in onze kamer en gingen wat eten. Meneer de gids stond er nog, nog steeds boos. Hij liep met ons mee, terwijl hij allerlei scheldwoorden riep. Geen prettig begin dus.

 

 

De volgende dag gingen we op pad. Plan gemaakt, niet gevolgd. Expect the unexpected! Dat is het motto van Marokko wel. Ik maakte een foto in het steegje waar ons hotel ook zat. Daar raakten we aan de praat met een man die door opdook. Of we al bij de berbermarket waren geweest? Nee? Dan moesten we echt nog gaan. De markt was heel bijzonder en die dag was de laatste dag. Jaja, knikten we. Nee, dachten we, want dat was niet het plan. Heel Nederlands! Vervolgens kwamen we iemand anders tegen die ook over die berbermarket begon. Dat moest dan toch wel iets bijzonders zijn. We hadden toch genoeg tijd, allons!

 

 

 

Plots hadden we een gids die ons door de stad loodste. Bijzonder pittoreske straatjes, maar meneer had haast. De goedgelovige Hollandse gansjes kwamen uit bij een leerlooierij. Argh.. Bij aankomst kregen we een flink bos munt in de hand gedrukt, tegen de stank. Heel hard nodig! U kent de foto's met al die uitgesproken kleuren? Niet gezien. Dat is blijkbaar in oktober. Zowiezo keek ik meer naar mijn voeten, om te voorkomen dat ik een duik in een van de baden zou nemen. En verder? Kamelenhuiden, koeienhuiden... Nee, dank U. Vervolgens hop hop, naar de ledershop. Tuurlijk.. Na een paar fooien hier en daar voor deze ongevraagde tour op naar het paleis, het oorspronkelijke plan. Met jaja, een pitstop in een winkeltje. Berbermarket? Nooit gezien.

 

Wat we wel zagen, was heel veel viezigheid en armoede. Mensen op een vuilnisbelt, bedelaars. En een stank! Niet te harden. Het sprookje van duizend en een nacht heeft duidelijk twee kanten. Een flinke cultureshock dus.

 

 

Zou ik ooit teruggaan? Nee. Ik ben op veel bestemmingen geweest waar ik heel graag naartoe terug wil. Niet dat ik dat tot nu toe ooit heb gedaan, maar de wens was er wel. Voor mij is Marrakech met haar kolkende mensenmassa, het gedrang, het geroep te veel. De tegenstelling met mijn wereld is voor mij te groot. De paleizen waren prachtig, net als de tuin van Yves Saint Laurent, ik heb zalig gegeten en toch.... Nee. Misschien klinkt dit allemaal wel erg negatief. Toch heb ik wel een fijne vakantie gehad. Ik heb weer een stukje van de wereld ontdekt, prachtige mensen gezien (geen foto's van gemaakt, dat wordt niet gewaardeerd in de islam), kortom me ondergedompeld in een heel andere cultuur. Ik heb de tajine ontdekt (heerlijk eten, echt!), had de rust om een drietal boeken uit te lezen (jaja, ondanks het bijna fulltime lopen in de Grote Stad!) en heb hele mooie dingen gezien. Zoals deze ooievaars. In een paar dorpen verderop kun je ze blijkbaar ook zien, maar dit zijn Marokkaanse en dus heel bijzonder! Voor mij althans. :)

 

Ik ga nu een heel Nederlands frietje halen, dat vind ik altijd zo lekker na een trip naar het buitenland. Verder eens nadenken over aankomende week, want ik heb nog vrij, zo fijn. En verder rustig aan, want iedere dag rond half vrij gewekt worden door de imam, dat is best wel vroeg...

 

Hebben jullie al vakantieplannen? Ik hoor het graag! X

Woman in a Bubble

Vorige week zat ik een zalige, warme bubbel. Dat begon de dag voor Hemelvaart al, toen de eerste kaarten voor mijn verjaardag op de mat lagen. Ik was zondag pas jarig, maar blijkbaar waren een paar lieve mensen bang dat tante Pos wat vertraging zou hebben. Helemaal niet erg!

Met Hemelvaart ging ik met een Din en Zusje naar de plaatselijke vlooienmarkt. De vlooienmarkt was een griebus, het kostte allemaal geen poep en dat was maar goed ook. Wat een zooi. Op een aantal goede stukken na, die werden geveild. En op die veiling won ik (jaja) voor maar een paar eurootjes meer dan ik van plan was, een hele gave schoolplaat. Ha! Het weer was mooi, het gezelschap gezellig, ik kwam een oud-collega tegen, allemaal leuk.

Thuis besloot ik na jaren de verfroller maar weer eens ter hand te nemen. Zo'n drie jaar geleden bsloot ik mijn slaapkamer twee kleuren grijs te verven. Een kleur was precies goed en de andere dus niet. Helemaal niet, het werd hemelsblauw. Tja. Wat me bezielde, ik weet het niet, maar ik ging dus stug door met de kwast en roller. Misschien dat het zou wennen? Nee dus. Een muur heb ik destijds al gewit, maar ik kan U vertellen: babyblauw geeft zich niet snel gewonnen. Twee lagen witte verf die zogenaamd echt in een keer zou dekken waren nodig. De puf was al gauw op, dus ik slaap al jaren in grijs/wit/blauwe slaapkamer. Waarom slaap ik toch zo slecht? :) Niet meer! Iedere dag nam ik een muur onder handen. Ook heb ik mezelf ferm toegesproken: omdraaien mag, stoppen ook. Niet meer door omdat dat om de een of andere vage reden zou moeten.

Vrijdag en zaterdag lagen er pakjes, brieven en kaarten in de bus, zo leuk! Vooruit, sommige dingen had ik zelf besteld, maar toch. 's Avonds kwamen een paar vrienden op visite. Ik ben niet van de mensenmassa's, ik vind het veel gezelliger om met een paar goede vrienden samen te zijn. Wat lekkers te eten en te drinken. Het gesprek kwam over dromen. Wat zijn onze dromen? We zijn nu allemaal veertigplus (het woord middelbaar viel, argh!), hebben ouders die in de zeventig zijn, sommigen hebben kinderen die aan het puberen zijn. Een droom was om ooit naar Scandinavië te verhuizen. De ruimte, de vrijheid, dat sprak aan. Wat prompt tegengesproken werd door de eega, want hij wilde z'n geboortedorp nog niet eens uit, ha! Maar ja, het kon toch niet, want de kinderen... En de ouder wordende ouders. Daar een tijdje over gefilosofeerd. Je biedt je kinderen natuurlijk wel een hele gave kans, met veel internationale ervaringen. Maar goed. Ze gaan dus maar naar Scandinavië op vakantie. :) Wat mijn droom was? Naar het buitenland? Nee, daar kom ik voor het werk en privé al regelmatig. Ik interesseer me enorm voor andere culturen, ik vind ook dat ik opensta voor ontmoetingen, maar Nederland vind ik toch wel erg prettig om te wonen. Vooruit, Noorwegen of Zweden zouden me ook nog wel trekken. Maar dat vind ik toch wel een erg grote stap. En een B&B hoef ik al helemaal niet te beginnen. Moet er niet aan denken, de hele tijd vreemden over de vloer! En dan moet je er ook nog aardig tegen zijn.. Nee, bedankt. Wat ik wel wil? Meer tijd. Voor mezelf en mijn creativiteit. Het boek dat ik wil schrijven, de research daarvoor en dit blog. Mooi, zo'n gesprek!

En toen kwam zondag! Zondag rustdag, nou... Voor sommigen onder ons misschien. Ik ging samen met Mim van Mim's Tasjes naar de Familie Bofkont. Laatst zat ik op de site te neuzen en zag ik dat er iedere zondag workshops varkenknuffelen worden gegeven. Wie wil dat nou niet? Toch? Ik vond het in ieder geval een betere invulling van mijn verjaardag dan pootjes geven en beleefd babbelen. Geen zin, doe mij maar een ferm varken. Dus. Eerst Mim opgehaald, daar een taartje gegeten en daarna begon de roodsjoo van Mirjam en Mirjam. De routebeschrijving was heel bijzonder (ga naar de Jumbo, sla daar naar links, in de bocht met koe Mirabella... etc), maar we kwamen goed aan! We werden van harte welkom geheten door Arie Bombarie, een ganzenheer op zoek naar de ideale vrouw. We werden grondig geïnspecteerd, er werd gewikt en gewogen, maar uiteindelijk heeft Arie zijn partner toch niet gevonden. Jammer Arie! Bij de Familie Bofkont wordt er niemand geslacht, alle bewoners mogen tot aan het einde van hun leven doen wat ze het liefste doen: dier zijn. Geen kunstjes, geen kleertjes aan, geen nakomelingen baren. Okay, af en toe gebeurt er een ongelukje. ;) Die nakomelingen worden in ieder geval niet opgegeten of weggehaald. Onze dag was fantastisch, we hebben wat af geknuffeld, gemasseerd en genoten. Heel bijzonder, om in het gezelschap van zulke bewogen mensen te mogen zijn.

Maandag ging ik nog steeds in die fijne bubbel naar kantoor. En daar barstte de bubbel. Bij ons wordt er altijd versierd, makkelijk, dan ziet iedereen dat je jarig bent. Maar bij mij dus niet. Het klinkt misschien wat kinderachtig, maar ik vond het niet leuk. Ik voelde me veronachtzaamd. Om een uur of tien kwamen er een paar binnenwandelen om te feliciteren. Bij ons moet je echt je aandacht opeisen, je moet zelf met je verhaal komen. Tja, zo ben ik meestal niet. Nou had ik best wel wat kunnen zeggen over de ontbrekende slingers. Maar om zo kwetsbaar op te stellen... Dat voelde niet goed. Daar zat ik, zielig te wezen in mijn kale kantoor. Hup, de fijne bubbel uit en de echte wereld weer in. Laten we wel wezen, het zijn maar slingers. Maar overgeslagen worden, dat men je vergeet... Niet fijn. 's Middags zou ik thuiswerken en werkte internet niet. Hoe frustrerend om zowel door de provider als door de helpdesk van het werk van het kastje naar de muur gestuurd te worden. En nog een kastje, en nog een muur... Kortom, geen fijne dag.

Dit wordt wel een heel lang blog.... Dinsdag zat ik op kantoor achter de compu, kwam er een collega binnen. Ze was vergeten te versieren. Joh, echt? Ze kwam haar excuses aanbieden en toen lukte het me wel om aan te geven dat ik er niet blij mee was. Lang verhaal kort: ze heeft alsnog de slingers opgehangen. In de tussentijd ben ik een wandelingetje gaan maken, ben door andere collega's wel gefeliciteerd (kwam wellicht doordat ik vertelde waarom ik aan de wandel was ;)) en zo kwam alles toch nog goed. Nou ja... Natuurlijk zullen er altijd goede en minder goede dagen zijn. Het ging niet alleen maar om de slingers, het gaat om het gevoel van over het hoofd gezien te worden, er niet toe doen. Maar ook om in je kracht te staan, weten wat je waard bent en aangeven wat je wil. Ik heb me wel weer voorgenomen om mijn energie te steken in de mensen en de dingen die er voor mij toe doen. En de rest te laten. Kortom: er is nog wel wat werk te doen. Thuis lag er een geweldig pakket voor me klaar, helemaal uit België! Als er iets precies op tijd kwam.. Ik wens jullie allen een heel fijn weekend! x

De Biokokkin vertelt...

Laatst gingen we met de collega's eten. Omdat het bijna zomer was of zoiets. En er moest nog een bon ingewisseld worden, dus daar gingen we met z'n allen. Nou is Boxmeer niet heel erg progressief en dus ook niet op het gebied van eten. Prima eten, hoor, daar niet van, maar vegetarisch... Dat gaat nog wel, maar als je veganistisch zou willen eten, dan zou je op het spreekwoordelijke houtje moeten bijten. Of op een blaadje sla. :)

Ik eet echt geen vlees, vis soms, niet vaak. Thuis maak ik het maar zelden en in restaurants eet ik het als er niets lekkers vegetarisch op de kaart staat. Goed, in het Boxmeersche zat ik achter dus achter een flinke omelet. Ik heb maar niet gevraagd of ze scharrel waren. ;) En ja hoor, op een gegeven moment kwam het gesprek weer op het vegetarierschap. Soms word ik daar best moe van. Ik vraag tenslotte ook niet aan iedere carnivoor waarom hij of zij vlees eet. Maar goed, ik neem de vragen toch serieus. Stel je voor dat ik een vleeseter zou kunnen bekeren...

Het werd toch een interessant gesprek. Opeens hoorde ik mezelf namelijk vragen stellen die mij doorgaans worden gesteld. Een collega vertelde dat er die dag een kindje bij haar dochter zou komen spelen en dat dat kindje zou blijven eten. En dat kindje was vegetarisch. Prima hoor, dat dat kind vegetarisch was, maar Collega in kwestie moest wel werken. Dus ze zou wel een groenteburger of zoiets in de pan mikken. Waarop ik vroeg of ze niet een keer zonder vlees kon koken. Nee, want daar had ze geen tijd voor! En de Man stelde toch wel erg veel prijs op zijn stukje vlees.

Geen tijd? Koken zonder vlees kost toch niet meer tijd dan met vlees? Nee, maar ze kende geen recepten zonder vlees. Ah... Waarop ik vroeg of ze altijd vlees eten. Ja, of vis. En ze ging niet voor een keer alles aanpassen. Dat was maar lastig. Waarop ik bijval kreeg van de collega die altijd over alles en iedereen een mening heeft. Verrassend genoeg, is dat meestal niet mijn mening. :) Maar deze keer was het anders, ze vertelde dat ze altijd vegetarisch kookt voor haar vegetarische schoonzus. Geen probleem. En als haar vegetarische schoonzus voor hen kookt, is dat ook zonder vlees en hartstikke lekker. Zozo... Ik vertelde dat ik ook moest wennen aan het zonder vlees koken, maar dat het me nu heel goed bevalt (mag ook wel inmiddels) en dat ik door het groentenpakket heel graag en erg lekker kook.  Na al die enthousiaste verhalen stond Collega er toch wel voor open, voor dat koken zonder vlees. De volgende dag heb ik dus een paar van mijn succesnummers gestuurd. Ben benieuwd. :)

Toen ik vegetarisch werd, nam ik me voor om mensen niet te willen bekeren. Het is tenslotte mijn persoonlijke beslissing en ik wilde niet de hele tijd op de kansel staan. Inmiddels zijn we zo'n tien jaar verder en hoewel ik andermans beslissing respecteer, net zoals ik verwacht dat ze mijn beslissing respecteren, merk ik dat ik steeds meer de behoefte voel om mijn mening te geven. Gevraagd en ongevraagd. Ik vind namelijk echt dat wij onze verantwoordelijkheid kunnen en moeten nemen. Het product vlees was eerst een levend wezen. En hoe wij die levende wezens behandelen, daarin tonen wij wat wij waard zijn. Verantwoordelijk omgaan met degene die van jou afhankelijk is, daardoor laat je zien wat voor mens je bent. Door de vraag in stand te houden, houd je het aanbod in stand. Zo simpel is het.

Mirjam las in april

Ben ik weer! Alles goed met iedereen? Hebben jullie ook een lang weekend? Heerlijk!

Ook in april las ik weer heel wat boeken. Ook dat vind ik nog steeds een heerlijkheid, om me te verliezen in een andere wereld, andermans hoofd en soms een andere tijd. Als dan alles samenvalt, een mooie schrijfstijl, een interessant onderwerp, dan ben ik blij! Goed, hier komt april:

1. The Catswold Portal - Shirley Rousseau Murphy. http://www.amazon.com/Catswold-Portal-Shirley-Rousseau-Murphy/dp/0060765402 Met dit boek vermaakte ik me in het vliegtuig naar Minsk. Miss Rousseau's boeken gaan allemaal over katten, je merkt goed hoeveel ze van katten houdt en hoe goed ze ze kent.
2. Erik of het klein insectenboek - Godfried Bomans. http://nl.wikipedia.org/wiki/Erik_of_het_klein_insectenboek_(boek) Tot mijn schande moet ik bekennen dat Erik nog nooit gelezen had. Ik kan me wel herinneren dat er ooit een serie op tv was van dit boek, maar die mensen in dierenpakken.... Vreemd. Nu lag het boekje in 'mijn' Little Free Library en vond ik het geweldig! Misschien waren de voorwoorden, redes en ten geleides van Dhr. Bomans nog wel het geweldigst... :)
3. De Uitvinding van Hugo Cabret - Brian Selznick http://www.lezenisleuk.nl/boeken/recensies/voortgezet-onderwijs/532-de-uitvinding-van-hugo-cabret Dit boek stond al jaren in mijn kast, ooit kocht ik het op een beurs en op de een of andere manier trok het me maar niet. Onterecht! Het boek wordt verteld met woorden en met tekeningen. Prachtig. En meer zeg ik niet, jullie mogen het zelf ontdekken.
4. Altijd genoeg, het consuminderalfabet van Marieke Henselmans. Marieke Henselmans en haar man schreven meerdere boeken over consuminderen, lang voordat het hip was. Altijd fijn, tips om te consuminderen en te besparen. Inmiddels is het wel enigszins gedateerd, het is namelijk nog in het guldentijdperk geschreven.
5. Jannie's vrolijke zwemclub - Annie de Man. Een van mijn favoriete jeugdboeken! Inmiddels behoor ik niet helemaal tot de doelgroep, in het boek staat dat het voor meisjes tot tien jaar is.. Val ik net buiten. ;) http://www.oudejeugdboeken.nl/meisjes/deman.html
6. Mirjam als plaatsvervangster - Danielle Fergonet. Dit boek kon ik natuurlijk niet laten liggen op de beurs! Mirjam zit op kaft ook nog eens op een geweldige vintage scooter, zo leuk!
7. De Zevensprong - Tonke Dragt. http://nl.wikipedia.org/wiki/De_Zevensprong_(boek) April was een maand vol historie. In mijn jeugd heb ik het boek niet gelezen, maar de tvserie kan ik me wel vaag (is al even geleden, he?) herinneren. Leuk, zo'n trip down memory lane.
8. De Grote Zaal - Jacoba van Velde. http://nl.wikipedia.org/wiki/Jacoba_van_Velde Jacoba van Velde schreef haar verhaal in de jaren vijftig, maar het onderwerp en haar manier van schrijven zijn zo van nu.. Zo mooi! Aanrader, echt.
9. Een kleine moeite - Anja Meulenbelt http://www.bol.com/nl/p/een-kleine-moeite/1001004000009966/ Anja Meulenbelt vertelt over het leven van haar moeder en hun relatie, die niet altijd even makkelijk was.
10. The Facts behind the Helsinki Roccamatios - Yann Martel http://en.wikipedia.org/wiki/The_Facts_Behind_the_Helsinki_Roccamatios Meestal ben ik niet zo dol op verhalenbundels. Zit je net goed in een verhaal, is het alweer afgesloten. Kun je je weer in een ander verhaal, in andere hoofdpersonen. Maar misschien heeft Yann Martel er wel voor gezorgd dat dit verandert. :) Vooral het eerste verhaal is prachtig!
11. Stoner - John Williams http://www.lebowskipublishers.nl/boek/Stoner-T2816.html De hype van even geleden. Meestal ben ik niet zo van de hypes, ik hoef niet zo nodig samen met heel Holland hetzelfde boek te lezen. Ik ben wel blij dat ik het nu alsnog gelezen heb, want ik vond het heel erg mooi. Niet eens zozeer door het onderwerp, maar wel door de manier van schrijven. Hu? Tja, beter kan ik het niet beschrijven. Op Instagram merkte ik dat het Love or Hate is, of je houdt van dit boek of je vindt het verschrikkelijk. Ik zit dus in het eerste kamp. :)

Dit was april weer! April speelde dus veel in mijn verleden af, mei zal zich voornamelijk in het buitenland afspelen. Waarover later meer. Groetjes!

Het einde van een zoektocht

Daar ben ik weer! Mochten jullie niet meer weten hoe het ook alweer zat; de vorige keer vertelde ik dat ik Broertje gevonden had, hij was in 1944 overleden in Udenhout. Daar lag hij ook begraven. Ik ging nog nadenken hoe nu verder te gaan.

Gelukkig was daar het wereldwijde net. Ik kon Broertje niet vinden op de reguliere begraafplaatsen. Vreemd. Even meende ik dat het spoor daar zou ophouden. Maar nee! Ik kwam terecht op een site over de begraafplaats op Huize Assisie. Het bleek dat de cliënten die in de loop van de tijd daar kwamen te overlijden, daar ook begraven werden. Hey…  Zou Broertje daar dan ook liggen? Maar er stond ook bij dat de graven van de broeders wel bekend waren, zij waren met naam en toenaam begraven. Bij de cliënten gebeurde dat niet altijd.

Na nog wat gegoogle kwam ik terecht op een site waar een zoektocht beschreven stond naar een broertje. Dat broertje had ook op Huize Assisie gezeten. Interessant! Toch maar een mailtje geschreven om mijn zoektocht te beschrijven en naar de mogelijkheden te informeren. Heel snel kreeg ik antwoord en deze keer was het positief!

Althans, men had voor mij naar Broertje gezocht, maar ze konden hem niet vinden. Maar goed, hij kon ook nog een van de evacués zijn. O ja, dat had ik er niet bij vermeld. Of ik misschien het adres van de ouders van Broertje had. Nou nee. Maar wel zijn geboorte- en sterfdata. Twee dagen had ik post in mijn mailbox: gevonden! En wat ik wilde: copietjes van het dossier of wilde ik misschien een keer komen kijken? Makkelijke vraag. J

Kortom: vanmorgen toog ik met de mams en een van haar zussen naar Biezenmortel! Biezenmortel viel voorheen onder Udenhout, vandaar dat mijn vorige blog "Broertje in Udenhout" heette. Daar kregen we meteen het dossier in onze handen gedrukt met een verrassing: een foto van Broertje! We hebben het de laatste tijd natuurlijk vaak over hem gehad en een van mijn tantes had nog een familiefoto, genomen tijdens de bruiloft van een van Broertje’s zussen. Daar stond hij niet op, als enige van de familie. Zou hij toen al opgenomen zijn geweest? Ja, bleek vandaag. In de papieren staat dat hij in 1930 opgenomen was. Waarom hij opgenomen was, wisten we ook niet. Wel dat zijn ouders een wagenmakerij hadden. Daar stond veel gereedschap en dat was gevaarlijk voor hem. Vandaag las ik iets anders: onzedelijk gedrag. Tja. Er zat ook een briefje van mijn overgrootmoeder in. St. Nicolaas had in 1943 aan hem gedacht en hem een pakketje gestuurd. Mooi!

Ook kregen we een rondleiding over de gronden van Huize Assisie, onder andere de begraafplaats kregen we te zien. Wisten jullie trouwens dat een kerkhof alleen zo genoemd mag worden als er een kerk bij staat? Anders is het een begraafplaats. Weer wat geleerd. J Ook daar kregen we een verrassing: Broertje’s graf is er nog. Een aantal jaar geleden is de begraafplaats opgeknapt, er zijn wat graven geruimd en verplaatst. Wij hebben nooit iets gehoord over dat verplaatsen, we hadden dus aangenomen dat Broertje’s graf geruimd was. Zijn overlijden is tenslotte al zeventig jaar geleden. Het klopt dat er een aantal graven geruimd zijn, maar dat was allemaal met toestemming van de familie. Daarvoor is een gemeenschappelijk graf in de plaats gekomen, met grafsteen. Broertje ligt echter nog steeds op de oorspronkelijke plek. Weliswaar zonder steen, maar het is er nog en dankzij onze capabele gids weten we ook waar precies; op een grasveld bij de begraafplaats. Er is afgesproken dat dit grasveld intact blijft, er mag niet op gebouwd worden. We hebben een bloemetje neergelegd, ter ere van zijn leven en zijn nagedachtenis. En om het einde van deze zoektocht te markeren. Mooi dat we hem maar liefst zeventig jaar na zijn overlijden weer gevonden hebben.

Zijn er nu helemaal geen vragen meer? Toch wel. Het is onduidelijk waaraan Broertje overleden is. De familie was dol op hem, toch was hij niet bij het 25 jarig jubileum van zijn ouders of de bruiloft van zijn oudere zus. Terwijl hij toen nog in Boekel zat, zo ver was dat niet van zijn woonplaats. Hoe bracht hij zijn dagen door in Boekel en Biezenmortel? Volgens onze gids was hij van het laagste niveau en zal hij waarschijnlijk zijn dagen in bed doorgebracht hebben. Maar in zijn dossier staat dat hij wel naar school is geweest, hij kon een beetje lezen en schrijven. En thuis, hoewel meneer daar niet veel zin in had, werkte hij op het land. Met andere woorden: misschien komt er wel een vervolg op deze zoektocht!

 
 

 

Mirjam geeft en ruimt

Was ik weer! Het is vandaag groot feest, de jongste van mijn zus doet vandaag de communie. Laatst vertelde hij aan zijn moeder dat hij niet geloofde in Jezus, maar goed.. De communie wordt gedaan en wij hebben feest! Tante Maria gaat ook niet naar de kerk, die zit bomvol met ouders en grootouders, dus of er plek is... Ik sluit aan zodra het feestprogramma begint! Met een tasje met cadeautjes, natuurlijk.

Het geven gaat lekker! De communicant krijgt cadeaus die ik al een hele tijd terug gekocht had, beetje bij beetje wordt mijn cadeaukast leger. Heel prettig. Zijn moeder krijgt schaaltjes die ik nog steeds mooi vind (kerstpakket 2011, geloof ik), maar waar ik niets mee doe. In mijn keukenkastjes staan ze in de weg, ze zijn meer geschikt voor feestjes. En aangezien ik er niet van houd om mijn verjaardag te vieren...

Toen ik laatst vanaf Schiphol naar Minsk vloog, had ik hartvormige blaadjes bij me waar ik teksten opgeschreven had, als: "Love your smile",  "Enjoy your flight" en "Have a nice day!" Die heb ik in de boekhandel op Schiphol achtergelaten, in het vliegtuig, in het hotel... Best wel spannend! Voor mijn collega had ik Engelstalige boeken bij me en zoals gewoonlijk, een paar kilo kaas. Ik vroeg me wel af wat de douane zou denken als ik met mijn koffertje boeken, kaas en thermo-ondergoed voorbij zou komen. :)

Trui schreef een tijdje terug dat ze knuffelkonijntjes had gemaakt voor de safegroup Breda. Een heel mooi initiatief voor kindjes die in een blijfvanmijnlijfhuis terechtkomen. Je kunt je voorstellen dat je lang niet alles mee kunt nemen en dan wel een knuffel kunt gebruiken. Letterlijk en figuurlijk! Ik snuffelde (om maar in konijnentermen te blijven) even verder en kwam bij Stichting Happy Hippo terecht. Bleek dat ze nog best knuffels en zelfgemaakte slingers kunnen gebruiken. Nou kan ik nog steeds niet haken, maar ik had nog wel knuffels staan. En boekjes, en slingers.. Ongebruikt. Mailtje gestuurd en ja hoor, was welkom! Alles is met liefde in een pakket opgestuurd en komt hopelijk gauw op de bestemming aan.

En verder.. stuur ik nog steeds kaartjes, probeer ik met meer aandacht voor mezelf en de medemens door het leven te stappen en daarvan te genieten. Goed, ik ga me klaarmaken voor het feest en ik wens jullie een hele fijne dag, geniet ervan! X

Mirjam las in maart

Hallo allemaal! Lekker aan het genieten van een lang Paasweekend? Wat een weer, he? Zalig! Anne en ik zijn vanmorgen naar onze favoriete hangout geweest: Herperduin. Genieten. En daarna met een grote bak thee op de bank, lezen maar! Dit las ik afgelopen maand:

1. Familiekwesties - Rohinton Mistry. Ik vond dit boek in een soort Little Free Library in een hotel in Brugge. Een lucky find, want ik vond het erg mooi! De auteur beschrijft de familie, hun historie en de Indiase cultuur heel erg knap. Beetje bij beetje wordt duidelijk wat er allemaal gebeurd is binnen deze familie en zeker weten dat je wil weten hoe het afloopt... http://www.zoekeenboek.nl/boek/rohinton-mistry/familiekwesties/i/1001004001650448/
2. Vlinderhuid - Sergey Koeznetsov. Tja, tepelklemmen en blauwe plekken zijn mijn ding gewoon niet. En dan ook nog een seriemoordenaar.. Nee, dank U. Boek staat nu op Marktplaats. ;)http://www.boekerij.nl/nl/p4c6e861eb9b5c/11827/vlinderhuid.html
3. Levenslessen - Morrie Schwartz Als je "Mijn dinsdagen met Morrie" hebt gelezen, dan wil je dit boek ook lezen. Morrie Schwartz leed aan ALS, een ziekte die we dankzij de Ice Bucket Challenge wel kennen. Morrie ging er op een manier mee om die alleen maar tot grote bewondering kan leiden. http://www.zelfzorg.be/node/47
4. Lunch in Parijs - Elizabeth Bard. Een paar jaar geleden las ik dit boek voor het eerst. De recepten sloeg ik over, geen interesse. Maar nu heb ik ze toch doorgenomen en ze zien er super uit. Sterker nog, heerlijk! De mashed potato met knolselderij is goddelijk! En dat voor iemand die een maand geleden nog nooit een stamppot gemaakt had.. Ik bedoel maar. http://www.moetjelezen.com/2010/05/lunch-in-parijs-elizabeth-bard.html
5. Het verstoorde leven - Etty Hillesum. Mijn hart sloeg een slag over toen ik dit boek in de kringloop zag. Zulke goede verhalen had ik hierover gehoord, dit MOEST mee. En meteen gelezen, alles aan de kant. Etty was een bijzondere dame, met open vizier en een groot hart is zij, heel bewust naar het concentratiekamp gegaan, waar zij en haar familie overleden. Dat gezegd hebbende, haar schrijfstijl sprak me niet aan. Sorry Etty. http://nl.wikipedia.org/wiki/Etty_Hillesum
6. Weg met de Warboel - Karen Kingston. Miss Kingston schijnt een van de grondleggers van het declutteren te zijn, met name door haar aanpak: feng shui. Met interesse, soms verbijstering en soms een grote grijns heb ik het boek gelezen. Soms kon ik me in haar redeneringen vinden, soms vond ik het grote kul en soms snapte ik oprecht niet wat ze bedoelde. Maar overall vond ik het wel interessant, ik ga me toch maar eens wat meer verdiepen in het hele feng shui gebeuren. http://www.stofzuigerzen.nl/huishouden/nieuw-jaar-nieuwe-kansen-weg-met-de-warboel.html
7. A Princess Remembers - Gayatri Devi. Een prachtig boek om te zien, met sepiakleurige foto's van het dagelijks leven van maharaja's en maharani's. Nou vind ik biografieën meestal wat saai en deze is daar geen uitzondering op, maar de foto's maken een hoop goed. :) http://nl.wikipedia.org/wiki/Gayatri_Devi
8. PS Ik hou van je - Cecelia Ahern. In het kader van de zoveelste opruimronde las ik dit boek weer. Leuk, maar niet leuk genoeg om te blijven. Mis Ahern woont nu in de Little Free Library. :) http://www.bol.com/nl/p/ps-ik-hou-van-je/1001004005059896/
9. The Lilac Bus - Maeve Binchy. Dit boekje kocht ik tijdens mijn stage in Dublin, in 1996, als ik me niet vergis. Ierland was geweldig, de Iederen zo warm en hartelijk! Maeve Binchy's boeken zijn heerlijk, alsof je de brieven van een oude vriendin opnieuw leest. https://www.kirkusreviews.com/book-reviews/maeve-binchy/the-lilac-bus/

Fijne Paas nog allemaal, geniet ervan! X