Jeruzalem, Brussel en de schuilkelder

Jeruzalem

Op dit moment lees ik het boek "Jeruzalem, de Biografie" van Simon Sebag Montefiore. En welke fijne tekst staat er op dit achterkant? "De geschiedenis van Jeruzalem is de geschiedenis van de wereld." Daar word je toch vrolijk van. Not! De geschiedenis van Jeruzalem is namelijk alleen maar moord en doodslag. Echt. Ik ben nu ongeveer in de zevende eeuw en ie-der-een wordt afgeslacht. Dan zijn het de joden, dan de christenen. De Romeinen en de Perzen waren ook al aan de beurt. Pff... Ongelogen, pagina na pagina vloeit het bloed, worden broers en zoons vermoord (onder andere door elkaar, trouwens) en vrouwen verkracht. Waarom lees ik dit boek eigenlijk?

Onze Geschiedenis

Als de geschiedenis van Jeruzalem onze geschiedenis is, dan snap ik al het geweld wel. Blijkbaar zijn wij mensen niet in staat om vreedzaam naast elkaar te leven. We zijn zo nietsontziend machtsbelust en overtuigd van ons recht een ander te overheersen dat we alle mogelijke middelen gebruiken. Er zijn al zoveel mensen onschuldig omgekomen, wat maakt dat ene leven op die miljoenen nog uit? En wat is onschuldig? Zouden de machtelozen van nu niet hetzelfde doen als we / ze de kans hadden? Na zo'n boek en een dag als gisteren weet ik het even niet meer.

Brussel

Jee, Brussel... Hadden we Parijs net min of meer uit onze gedachten gebannen en daar gingen we weer. Ik had het in eerste instantie niet zo in de gaten, ik was druk met mijn aanmelding bij het UWV. Opperste concentratie! Ik zag wel iets van een bomaanslag voorbij komen en een dode. Erg natuurlijk, maar ja. Opeens waren het dertig doden, wat?? Ik blijf het lastig vinden hier mee om te gaan. Het is vreselijk. Maar alle doden in Syrië zijn ook heel erg. En over Syrië horen we tenminste nog iets. Er zijn zoveel plekken op deze aardbol met onmenselijke toestanden. Daar horen we niets van, want niet interessant voor de media. Maar goed, dat is een ander stokpaardje.

Schuilkelder

Na Parijs schreef ik al op Facebook: no way dat ik nu in een hoekje gaan zitten, in de schuilkelder. Ik doe mijn rode laarzen aan, mijn rode lipstick op en ga met m'n hoofd omhoog de straat op. Met een smile. En er is niemand die me tegenhoudt. Als ik dan ga, dan maar goedgekleed en goedgemutst. En die grote smile, die is nog steeds voor iedereen. We laten ons toch zeker niet bang en gek maken, kom nou zeg!