Mijn minimalistische verjaardag in Veenhuizen

Huis in Veenhuizen

Ik had toch een minimalistische verjaardag? Echt geweldig, ik kreeg alleen maar cadeaus die ik echt wilde of ervaringen. Afgelopen weekend was het tijd voor mijn laatste cadeau, een echte klapper! Ik kreeg namelijk kaartjes voor het Pauperparadijs, een voorstelling aan de hand van het boek van Suzanna Jansen. Boek nog niet gelezen? Echt doen, het is prachtig. Suzanna vertelt hierin over haar zoektocht naar haar voorouders. Wat bleek? Vijf generaties woonden in de 'gestichten', de heropvoedingskampen in Veenhuizen. Een uniek heropvoedingsexperiment dat niet bepaald naar wens en verwachting verliep.

Prachtig he?

Op naar Veenhuizen dus en omdat het zo'n twee uur rijden is vanuit Brabant, besloten we een overnachting te boeken. In een pauperhotel. Geen idee wat het inhield, maar we zouden in ieder geval elektriciteit hebben. Geen grapje, er waren ook locaties zonder elektriciteit. Bijzonder. Veenhuizen is nog niet zo lang toegankelijk voor het grote publiek, het was lang een besloten gemeenschap. De omgeving is prachtig, veel kanalen, veel groen, heel open. De huizen met stichtelijke namen als 'Bitter en Zoet' zijn geweldig!

Ons toilet

Eerst gingen we naar ons hotel. We werden de tuin ingeleid en de woorden "Let op, als je wilt douchen, dan moet je eerst de buitenkraan openzetten.", waren een goede voorbode van ons verblijf. Een heuse caravan. Met buitentoilet en buitendouche. Of we zo vriendelijk wilden zijn om na onze boodschap water en zaagsel in het gat te doen, want het gat kwam in de tuin uit. Aha... We hadden wel een pot trouwens, we hoefden niet te hurken. :) We zaten even met de pootjes omhoog in 'onze' tuin en daarna was het op naar de voorstelling. Die speelde zich af op locatie, op de binnenplaats van een van de heropvoedingsinrichtingen. Heel mooi, een prachtige toevoeging aan de voorstelling. Goed dat we de avondvoorstelling hadden geboekt, 's middags zat je in de blakerende zon.

De voorstelling Het Pauperparadijs

Dankzij mevrouw De Mug in de caravan en de heer De Haan van een paar deuren verderop was onze nacht in het Pauperhotel niet echt comfortabel. Nog altijd beter dan de paupers het hadden, zij sliepen met z'n 80-en op zaal. Hun toilet was een grote ton. En ook die stond op zaal. Niet zo vreemd dat er veel paupers ziek waren. Maar goed, na een fijn ontbijt was het leed weer geleden en gingen we naar de Tuinen van Weldadigheid. En daar was het zo fijn dat dat bezoek een eigen logje verdient. Binnenkort meer dus, maar nu alvast een voorproefje.

Een vredig klokkend kipje met kroost

O ja, in het kader van Wabi Sabi en het echte leven laten zien, laat ik jullie zien wat mijn echte uitzicht was van de voorstelling. De mevrouw voor me had wat moeite met stilzitten en ze was best groot. Kijk maar. ;) Fijne zondag allemaal!

Het Pauperparadijs, de voorstelling

100 Real Days

Post jij ook alleen je allermooiste foto's op social media? Je weet wel, met dat prachtige groene gras, vele malen mooier dan bij de buren. Ik moet bekennen dat ik dat ook doe. Filtertje eroverheen, beetje bijsnijden... Niet omdat ik de hele wereld de indruk wil geven dat mijn leven FAN-TAS-TISCH is, heus niet. Ik vind het fijn om de positieve kant te benadrukken, om te genieten van de kleine dingen. Toegegeven, het biedt geen reëel beeld. Een tijd terug postte ik het hoogtepunt van de dag op Instagram, in het kader van #100happydays. Zelfde verhaal, voor de mindere dagen en momenten is geen plek. Nu is er een tegenbeweging: #100realdays. Geweldig! Met deze hashtag laat je de minder mooie kant van het leven zien. Of misschien niet zozeer minder mooi, maar gewoon, de normale dingen van alledag. De bergen was die maar niet willen verdwijnen, de hondendrol waar je met je nieuwe pumps bent ingestapt en die eieren die zijn aangebrand. Want zo is het leven natuurlijk ook. Dus, hierbij een paar #100realdays van mij voor jullie!

Hier stond dus VIES. Inmiddels is m'n auto alweer zo vies dat je het bijna niet meer kunt lezen. :) Met deze tekst had ik nog mazzel, bij de overburen hadden de vandalen allemaal vagina's getekend! Je zult daarmee maar op sollicitatiegesprek moeten... *Noot van de schrijfster: inmiddels is m'n barrel gewassen (heeft maar een jaar geduurd, ach), heerlijk! En nu gaan we het zo houden! Haha, alsof iemand dat gelooft.

Dit is by far de meest hysterische tuin die ik ooit gezien heb. Je zult hier maar naast wonen... Mijn buren zijn ook wel van de kitsch, zo liggen er nu twee rendieren op de vensterbank en waren ze in november al druk met de kerstversiering. Maar zo bont als hier hebben ze het nooit gemaakt. Leven en laten leven enzo, maar men... Mocht iemand dit kunstwerk met eigen ogen willen zien, dat kan in Weurt.

Jullie kennen die hippe bewegende foto's wel, toch? Met een lange sluitertijd wordt de persoon die langsloopt vaag. Vind ik tof! De amateurfotografe in mij deed afgelopen weekend ook een poging. Beetje jammer dat de wielrenner allang voorbij was toen m'n camera 'klik' zei.

Helaas. Dit recept van de Biokokkin werkte dus niet. Zowel qua looks als qua smaak. Wat het was? Snijbiet met champignons en een sausje van Boursin. Op een bedje van tricolore pasta. Dit kunt u dus niet bestellen bij mijn thuisrestaurant!

Proudly presenting my bookcase... Tja, als je kast al helemaal vol zit en je blijft maar potentiele parels vinden, dan moet je iets, he?

Hi! Jullie weten wel dat ik niet bepaald groene vingers heb, he? Nu deed er een onkruid zo goed z'n best dat ik benieuwd was hoe groot hij zou worden. Een experiment, zeg maar. Hij is gewoon groter dan ik! Nou ben ik maar 1.65, maar toch. Ik vind het knap.

Delen jullie je #100realdays ook een keer? Zou ik tof vinden! X

Ik woon in Grave en jij?

Oeps. De Phone was stuk. Eigen schuld, had ik maar een hoesje moeten kopen. Of de Phone niet moeten laten donderen, natuurlijk. Het geld dat ik kwijt was (best een hoop) was nog niet het ergste. Ik moest m'n life line met de wereld missen! Ik weet het, dat is natuurlijk onzin. Ik kan best functioneren zonder de hele tijd op dat ding te loeren. Maar opeens niet meer kunnen bellen of iets gauw op te zoeken.. Dat is weer even wennen. Na precies uitgekiend te hebben wanneer ik 'm het kortst zou moeten missen, besloot ik het gewoon als een experiment te zien. Vier, vooruit, vijf uur zonder smartphone, dat moest ik toch kunnen.

Ik besloot jullie mee te nemen. Naar de markt. Waar de euro nog steeds een daalder waard is. Mooi he, deze aardbeien?

Deze bloesem vind ik zo mooi!

Welkom in Grave! U bent nu.... hier. :)

Dit ieniemieniestandbeeldje staat voor ons stadhuis. Jaja, Grave is een stad. Heul lang geleden hebben de Gravenaren het heel lang uitgehouden tegen Napoleon, meen ik. Als beloning heeft Grave stadsrechten gekregen en daar zijn de Gravenaren heel trots op. Vooral niet zeggen dus dat je naar het 'dorp' gaat, zoals ik ooit deed. Oeps.

Vlakbij mijn huis! Het stadscentrum van Grave is zo dichtbij dat ik er meestal naartoe loop. Dan zie ik dit, mooi he?

Ik maakte mijn 'mean bean' salade weer, echt een gerecht voor deze temperaturen.

Mijn kikkertje met haar roltong. Miss Anne is geen fan van de hitte, maar ja...

Een doorkijkje in ons centrum.

Ik blijf dit soort details geweldig vinden, mooi toch?

Een Wabi Sabi deur! Nee, dit is niet mijn achterdeur. Mooi van lelijkheid, zoiets? Authentiek zeker! En toen kon ik mijn Phone al weer ophalen. Experiment en missie geslaagd! Het lijkt me leuk om jullie stad/dorp/buurt te zien. Wie doet er mee?

Fijne week gewenst!

X